Μη μου το ID τάραττε

Διαβάζοντας μία διαδικτυακή συζήτηση με θέμα την επίθεση στα γραφεία του σατιρικού περιοδικού Charlie Hebdo (θα μπορούσε όμως να είναι και οποιαδήποτε άλλη) και διαπιστώνοντας πόσο δύσκολο μας είναι να υποστηρίξουμε τα όσα πιστεύουμε χωρίς να χάσουμε την ψυχραιμία μας, μπήκα σε σκέψεις γενικότερες.

Η σκέψη ότι αυτό το σύμπαν θα μπορούσε να υπάρχει κάλλιστα και χωρίς την ύπαρξη μας, είναι μηδενιστική.
Είναι πολύ βαριά η ματαιότητα για να την αντέξει η ανθρώπινη λογική και καρδιά.
Γεννιόμαστε και μεγαλώνουμε σε ένα πλαίσιο, ως αγελαία ζώα και εμείς, ως όντα κοινωνικά.
Μεγαλώνουμε σε μία οικογένεια που μας ποτίζει άθελά της ή ηθελημένα, καλώς ή κακώς, αναγκαία μάλλον, με τις ιδέες, τις αξίες, τα πιστεύω που πότισαν και εκείνη, οι πρόγονοι.
Και πάει λέγοντας, μέχρι τα πρώτα χρόνια της ζωής των ανθρώπων στη γη.


Δεν θα μπω στην διαδικασία να δηλώσω αν υπάρχει κάτι ή αν δεν υπάρχει, ανεξάρτητα από το τι πιστεύω. Αυτό που θα προσυπογράψω όμως είναι η εξής φράση του Μπέρτραντ Ράσσελ:
‘’Δεν θα πέθαινα ποτέ για τις ιδέες μου γιατί μπορεί να έκανα λάθος’’.

Αν αναλογιστούμε το πόσα πράγματα έχουν αλλάξει στο πέρασμα των χρόνων , πόσα πράγματα έχουμε κατανοήσει, αν καταφέρουμε να κάνουμε ένα zoom out ίσως μπορέσουμε να νιώσουμε πως δεν ξέρουμε τίποτα.
Ποια αλήθεια; Ποιου;
Ποια κοινή λογική; Ποιες αξίες;
Είμαστε τόσο διαφορετικοί και τόσο ίδιοι ταυτόχρονα. Ίδιοι ως προς την ανάγκη νοηματοδότησης τούτης της ζωής. Ο καθένας με τον τρόπο του, ο οποίος μπορεί να αναλυθεί σε χιλιάδες συνισταμένες.

Ως προς το κομμάτι του σεβασμού και της προσβολής, σκέφτομαι πως όταν κάποιος είναι εντάξει με τον εαυτό του, με τα όσα πιστεύει, δεν έχει ανάγκη ούτε τη γνώμη, ούτε το σεβασμό κανενός.
Είναι περιττός γιατί υπάρχει ο αυτοσεβασμός.

Όταν όμως νιώθει βαθειά μέσα του πως κάτι λείπει, πως ίσως αυτό που φανατικά υπερασπίζεται δεν είναι Η αλήθεια, όταν δηλαδή δεν έχει συνειδητοποιήσει βιωματικά πως Η αλήθεια δεν υπάρχει αλλά πως υπάρχει η ΔΙΚΗ του αλήθεια την οποία εκείνος επιλέγει για δικούς του λόγους, τότε εκνευρίζεται, φανατίζεται, θέλει πάσει θυσία να φωνάξει, να βρίσει προκειμένου να πείσει.
Διότι αν δεν πείσει, η ταυτότητα του θα καταρρεύσει και μαζί με αυτήν και εκείνος.

Είναι όλα θέμα ταυτότητας, υπόστασης.
Δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς ταυτότητα, δεν έχει λόγο να ζήσει εάν δεν έχει ταυτότητα.
Και όλη μας η ζωή είναι αυτή η διαδικασία.
Θέλουμε να ξέρουμε τι είμαστε. Ποιοι είμαστε;
Σε τι διαφέρουμε από τους άλλους (μιας και όλο τα αντιλαμβανόμαστε αντιθετικά).

Εγώ σκέφτομαι πως ίσως θα ήταν πιο χρήσιμο, να δούμε σε τι μοιάζουμε.
Στα πιο θεμελιώδη.
Ας το συνειδητοποιήσουμε αυτό, κι ας πιστεύει ο καθένας σε ό,τι εκείνος έχει ανάγκη και σε ό,τι ποθεί η καρδούλα του!

Αυτά! Και εις άλλα με αγάπη.

Μυρτώ