Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2015

Ο κόσμος που αλλάζει


Ο κόσμος που αλλάζει
Πολλά τα σενάρια περί Grexit, πολλές οι εικασίες, λίγες οι αλήθειες. Και μέσα σε όλα αυτά, μία από τις πιο δυσκοίλιες προεκλογικές περιόδους των τελευταίων ετών.
Θα έλεγε κανείς πως ακόμα και οι πολιτικοί αρχηγοί βαριούνται πλέον να μπουν σε μια προεκλογική λογική. Από την πρώτη μέρα της ανακοίνωσης των πρόωρων εκλογών, η επιχειρηματολογία παρέμεινε ίδια, τα συνθήματα δεν άλλαξαν, ενώ οι ερωτήσεις των δημοσιογράφων επαναλαμβάνονται από εκπομπή σε εκπομπή. Κανείς δε βλέπει πλέον το τέμπο των προεκλογικών περιόδων των προηγούμενων ετών, τις πομπώδεις ομιλίες και τις «λαοθάλασσες» που ζητωκραυγάζουν.
Θα μου πεις, άλλαξαν οι εποχές. Αλλάζει και ο πολιτικός κόσμος μαζί τους;


Από την πλευρά του κυβερνώντος κόμματος ρίχνουν στο τραπέζι για ακόμα μια φορά το χαρτί του φόβου. Επιστρατεύουν κάθε μέσο και κάθε πιθανό σενάριο ώστε ο κόσμος να τρομοκρατηθεί και να μην εμπιστευθεί το ολοένα αυξανόμενο ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που οι στρατηγικές αυτές πιάνουν πλέον σχεδόν αποκλειστικά στους ηλικιωμένους, οι οποίοι και αποτελούν τον βασικό πυλώνα ψηφοφόρων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Ούτε κουβέντα για το Μνημόνιο, για νέους και παλιούς φόρους, για πρόγραμμα ανάπτυξης. Η συντηρητική Δεξιά σιωπηλά μάλλον παραδέχεται πως διέλυσε τη χώρα και το παραγωγικό της δυναμικό τα τελευταία χρόνια της συγκυβέρνησης. Παρ’ όλα αυτά, διαμηνύει πως οι υπόλοιποι θα είναι πιο καταστροφικοί αν κυβερνήσουν: φόβος.

Από την άλλη, στο ΣΥΡΙΖΑ, δε βλέπουν να εκμεταλλεύονται την ιστορική αυτή ευκαιρία για κυβέρνηση της Αριστεράς. Η ηγεσία του Κόμματος παρουσιάζει μια ολιγωρία στο να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να συνάψει (κοινωνικές και πολιτικές) συμμαχίες αυτοδύναμης διακυβέρνησης της χώρας. Βρίσκεται έρμαιο των ακραίων συνιστωσών της, και από φόβο να μην κάνει κάποιο προεκλογικό επικοινωνιακό λάθος, πέφτει σε πιο τραγικά, πολιτικά λάθη, όπως το να «ρίξει πόρτα» στη ΔΗΜΑΡ. Ποιος θα τους εμπιστευτεί όταν ζητήσουν συσπείρωση της Αριστεράς, όταν οι ίδιοι την υπονομεύουν; Πέραν του γεγονότος αυτού, ο ΣΥΡΙΖΑ πέφτει και αυτός στα ίδια λάθη με τον πολιτικό του αντίπαλο, τη ΝΔ. Δεν παρουσιάζει ούτε αυτός πρόγραμμα, αλλά παραπέμπει αόριστα στο (άριστο, κατά τα άλλα) πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Ωστόσο το Κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης προσδίδει στο λαό κάτι που του έχει στερηθεί τα τελευταία χρόνια: την ελπίδα.

Η πιο σκληρή μάχη παίζεται για την τρίτη θέση. Κάτι σαν την ελληνική Superleague δηλαδή.
Ένα κονταροχτύπημα μεταξύ Ποταμιού, ΚΚΕ, Χρυσής Αυγής και ΠΑΣΟΚ α’. (Το β’ είναι του Παπανδρέου).

Το Ποτάμι προεκλογικά εξασφάλισε την κοινή κάθοδο με την Δράση του Στέφανου Μάνου.
Σαν να λέμε, θέλει ο Θατσερικός να κρυφτεί και ο Μάνος δεν τον αφήνει.
Το «εξτρεμιστικό Κέντρο» λοιπόν, δεν κρύβεται πλέον.
Ιδιωτικοποίηση μέχρι αηδίας, με κεντρικό σύνθημα το «πολιτική χωρίς πολιτικούς» και τη λέξη που πηγαινοέρχεται στα χείλη των Ποταμίσιων να είναι το γενικό και αόριστο «νέο».
Νέα τακτική, (ποια;) νέα πρόσωπα, (ποιοι;) με νέες ιδέες (ποιες;).

Το ΚΚΕ παγιδευμένο στη στενόμυαλη αριστερίστικη αντίληψη του ότι «μόνο εμείς έχουμε δίκιο», θα μείνει και πάλι, για ακόμα μια φορά, στην ίδια ρητορική, με τα ίδια λόγια.
Τα Ζαγοροχώρια είναι λιγότερο γραφικά από το πιο ιστορικό κόμμα της ελληνικής Βουλής.

Οι νεοναζί είναι στη φυλακή. Έχοντας υποστεί ένα εμπάργκο από κάθε (σχεδόν) τηλεοπτικό κανάλι και εκπομπή, μοιάζουν σαν να σιωπούν, σαν να έχουν αποδεχτεί πλέον την ιδέα της φυλακής, παρά τα αρχικά τους λεγόμενα.
Ωστόσο, τα ποσοστά τους φαίνεται να παγιώνονται, και η είσοδό τους στη Βουλή φαίνεται βέβαια. Αν μετεκλογικά τους δει κάποιο κόμμα σαν πιθανή συνεργασία όμως, δε θα φταιν οι χρυσαυγίτες και οι ιδέες τους. Ξεκάθαρες κουβέντες.

Το ΠΑΣΟΚ, όπως και η ΝΔ, μοιάζει και αυτό να αποδέχεται τη μοίρα του, στοιχηματίζει στην ιστορία του, και επενδύει και αυτό σε ένα σταθερό και μεγάλο μέρος του πληθυσμού: τους γέρους.
Ωστόσο σχεδόν κάθε σοσιαλδημοκράτης και σοσιαλιστής έχει καταλάβει πως το ΠΑΣΟΚ κατάντησε ένα δεκανίκι της Δεξιάς, του γύρισε την πλάτη, και δεν το ξαναεμπιστεύεται.
Ακόμα και ο ίδιος ο γιος του ιδρυτή του το κατάλαβε, και ίδρυσε ένα κόμμα.
Μια φάρσα θα έλεγε κανείς, αλλά δεν παύει να είναι άλλο κόμμα. Πλέον το ΠΑΣΟΚ κινείται μεταξύ τρίτης θέσης, και οριακής εισόδου στη Βουλή.
Κατάντια, θα έλεγε κανείς, για το ιστορικό αυτό κόμμα της Κεντροαριστεράς, που κυβέρνησε τη χώρα για μια δεκαπενταετία σχεδόν (με διαλείμματα). Αλλά στην πολιτική έτσι είναι τα πράγματα. Αν μετακινηθείς από τον ιδεολογικό σου χώρο, η κομματική σου βάση, οι ψηφοφόροι σου, σε αποχαιρετούν. Και αυτή τη φορά φαίνεται πως το κάνουν οριστικά.

Η ΔΗΜΑΡ από την άλλη, που έπαιξε κεντρικό ρόλο τα τελευταία χρόνια ως ρυθμιστής των εξελίξεων, κατέρρευσε υπό το βάρος της λογικής ενός πολιτικά εγωπαθή αριστερού, του Φώτη Κουβέλη. Και τώρα κάνει συνεργασίες-κινήσεις απελπισίας με τους οικολόγους πράσινους, μετά το δεύτερο χαστούκι που της έριξε ο ΣΥΡΙΖΑ. (το πρώτο της το έριξε ο ελληνικός λαός στις ευρωεκλογές).

Τέλος, το κόμμα της συνωμοσιολογίας και της Καραμανλικής Δεξιάς, φλερτάρει με το να μείνει έξω από τη Βουλή. Αφήνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ μόνο του να ελπίζει σε αυτοδυναμία.

Κακά τα ψέμματα, η πόλωση των τελευταίων μηνών έπιασε τόπο.
Τα δύο πρώτα κόμματα αύξησαν κατά πολύ τα ποσοστά τους, και το πραγματικό διακύβευμα των εκλογών είναι Μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ (με ό,τι αυτό συνεπάγεται).
Φόβος ή ελπίδα.
Και μπορεί ο φόβος να είναι ένα πραγματικά δυνατό συναίσθημα, αλλά για την ιστορία, η ελπίδα πάντα νικούσε το φόβο.
Οψόμεθα…

www.changewide.wordpress.com

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου