Μια ζωή την έχουμε

Όπως όλοι γνωρίζουμε τα πράγματα πιο παλιά (50 χρόνια πριν για παράδειγμα) όσον αφορά την κοινωνικοποίηση ήταν πιο απλά! Τις περισσότερες φορές δεν υπήρχε καν.

Ζήσανε άνθρωποι που δεν είδανε ποτέ τη θάλασσα, ζήσανε άνθρωποι που δεν βγήκαν ποτέ από το σπίτι τους. Αλλά αυτά τα τραβηγμένα γίνονταν στα χωριά. Στις πόλεις ο κόσμος δεν ενδιαφερόταν για την κοινωνική αποδοχή με τον τρόπο που ενδιαφέρεται τώρα. Κύριο μέλημα τους ήταν το φαγητό του νοικοκυριού και να μην δίνουν δικαίωμα για κουτσομπολιό.

Τώρα τα πράγματα (για διάφορους λόγους) είναι αλλιώς. Έχεις την ανάγκη να ασχολούνται μαζί σου και το επιδιώκεις με διάφορα τεχνάσματα. Ένα από αυτά είναι και το να διαμορφώσεις άποψη. Χμμ, λάθος το διατύπωσα! Να υιοθετήσεις μια άποψη!


Έχεις το δικαίωμα της επιλογής ανάμεσα σε μια μεγάλη "γκάμα" επιλογών. Ανάμεσα σε πακέτα ιδεών που άλλοι φτιάξανε για σένα και σου πουλάνε σε τηλεοράσεις σε δελτία, εφημερίδες κτλ. Και όχι μόνο άποψη σου πουλάνε και τρόπο ζωής αλλά αυτό είναι άλλο θέμα!

Έτσι λοιπόν επειδή όλοι έχουνε μία άποψη πρέπει να αποκτήσεις και συ! Τα κριτήρια όμως για την άποψη που πρέπει να διαμορφώσεις είναι τις περισσότερες φορές λάθος. Οι ιδεολογικές επιλογές που κάνεις βασίζονται στον μικρόκοσμο που ζεις και δεν μπαίνεις καν στον κόπο να συγκρίνεις τον μικρόκοσμο σου (στον οποίο μικρόκοσμο το κέντρο είσαι εσύ) με την πραγματικότητα.

Αυτή την άποψη λοιπόν τη διαμορφώνεις, τη στελεχώνεις με λογικά επιχειρήματα που επίσης άκουσες και την παρουσιάζεις- εκθέτεις με τη πρώτη ευκαιρία. Και αν δεν το κάνεις, τότε η άποψη σου δεν έχει λόγο ύπαρξης!

Διαιωνίζεται λοιπόν μία κατάσταση που μάντεψε ποιον βολεύει! Όχι εσένα πάντως. Επιλέγεις μια ομάδα ιδεών έτοιμη πλαισιωμένη και την ενστερνίζεσαι. Βαδίζεις με αυτή μέχρι που ή καταλαβαίνεις ότι είσαι κορόιδο ή απλά τα παρατάς και γίνεσαι το "βάρος της κοινωνίας", όπως μ' αρέσει να αποκαλώ τους αδιάφορους, που δεν τους νοιάζει τίποτα παρά μόνο η προσωπική χαρά και ευχαρίστηση.

Δεν είπα να προβείς σε θεατρινισμούς και κλάματα για τους νεκρούς της Παλαιστίνης. Αλλά σκέψου αυτό! Σκέψου ότι αυτά παθαίνουν οι αδύναμοι και οι ανυπεράσπιστοι. Αυτά παθαίνουν οι ανοργάνωτοι και οι απαίδευτοι. Αυτά παθαίνουν οι αδικημένοι της ιστορίας για τους οποίους δεν μιλά ποτέ κανείς καθώς είναι μόνο αριθμοί και δεν έχουνε ονόματα!

Και θέλω να συγκρίνεις τον εαυτό σου με αυτούς και να μου πεις όταν έρθει η δικιά μας σειρά ποιος θα σε υπερασπιστεί; Τι διαφορά έχεις εσύ με αυτούς; Καμία! Θα έρθει η σειρά μας και όχι μόνο δεν θα κάνουμε τίποτα αλλά θα νομίζουμε ότι μας αξίζει κιόλας.

Επανάσταση! Επανάσταση όχι με όπλα και αίμα. Αυτό δεν είναι επανάσταση. Επανάσταση προσωπική, πνευματική μέσα από βιβλία και χωρίς τέλος.

Να αρνηθείς αυτά που σε προβατοποιούνε. Να αρχίσεις να σκέφτεσαι εκτός προγράμματος. Να δεχθείς και να αγκαλιάσεις τη θεϊκή σου φύση και να σταματήσεις να προσπαθείς να γίνεις ξεχωριστός με καραγκιοζιλίκια!

Είσαι ξεχωριστός από τη μέρα που γεννιέσαι μέχρι τη μέρα που φεύγεις. Είσαι το μοναδικό αντίγραφο του εαυτού σου που έζησε, ζει και θα ζήσει ποτέ πάνω σε αυτόν τον πλανήτη! Μία ζωή την έχουμε και προσωπικά δεν θα τη σπαταλήσω για κανέναν και ούτε θα στερήσω τη ζωή κανενός!

Astan Apane