Σηκώνει πάντως κανείς τα χέρια ψηλά με αυτή την, από εκλογική αναμέτρηση
σε εκλογική αναμέτρηση, επαναληπτική άρνηση του Σαμαρά να συμμετέχει σε
ντιμπέιτ. Είναι αναξιοπρεπέστατο, θλιβερότατο και ενδεικτικό του τρόπου
που αντιλαμβάνεται τους κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού. Bαθιά
περιφρόνηση για αυτή τη φυγομαχία. Κατά τ' άλλα είναι Πρωθυπουργός
ευρωπαϊκού κράτους. Αλλά ένα καλό ερώτημα είναι σε ποιό άλλο ευρωπαϊκό
κράτος θα μπορούσε να αντέξει πολιτικός αρχηγός το κόστος μιας τέτοιας
φυγομαχίας. Το πιθανότερο είναι πως θα ήταν επικοινωνιακά αδιανόητη. Εδώ
όλα είναι επικοινωνιακά δυνατά, αρκεί να είσαι στη σωστή πλευρά. Η
απορία όμως είναι αν είναι τελικά ο ίδιος τόσο απόλυτα λίγος, τόσο
απόλυτα ανασφαλής, τόσο απόλυτα δειλός, τόσο απόλυτα γυμνός πολιτικά,
που καταδέχεται να καταφύγει στο κρύψιμο ξανά, σε μια εκλογική
αναμέτρηση μάλιστα στην οποία χάνει. Πολιτικό ανάστημα μηδέν. Προσωπικός
πολιτικός εξευτελισμός. Γιούχα, οίκτος και μαζί οργή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου