Στα 30 καθούμενα

30 χρόνια απόγνωση κι ακόμη δεν εχόρτασε, δεν λέει να εγκώσει ο νους.
Στέκει σε ένα παράθυρο σκυφτός καθώς μακραίνει η νύχτα, παρατηρεί!

Στο απέναντι παγκάκι ένα ζευγάρι δίνει όρκους αιώνιας αγάπης.
Η αφίσα στη γωνία γράφει "ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ...", βρώμικη πόλη, παντού φωνές κι όλο μετράς ανάσες! Ακούστηκε από κάπου ένα "ΠΡΟΣΕΧΩΣ"...

30 χρόνια παλιάτσος στο θέατρο του παραλόγου, σκέφτεται.
Πρωταγωνιστής και κομπάρσος ταυτόχρονα, με εφιαλτικές διαθέσεις για μια ρευστή κατάσταση.
Ακόμη κι έτσι, έστω και ετεροχρονισμένα, διψά για χειροκρότημα.
Τα μάτια του το λένε…


30 χρόνια δίχως ταυτότητα!
Οι λέξεις βαραίνουν όταν κουβαλούν αλήθεια.
Λίγο πριν βυθιστεί στις σκέψεις του ξανά, μια μελωδία φτάνει στα αφτιά του.
Ένα παιδί μόλις ξεπρόβαλε από την γωνία κρατώντας μία φυσαρμόνικα.

Γυρνά το βλέμμα στο δωμάτιο. Σιωπή!
Ξεθωριασμένες νότες στέκουν μπροστά σε ένα ξεκούρδιστο πιάνο.
Η μνήμη του αναγεννά εικόνες που σκάνε σαν πυροτεχνήματα στο μυαλό του.

30 χρονών Φάντασμα κατάντησες κακομοίρη, συλλογιέται.
Ένα ξαφνικό αεράκι γαργαλάει τις αισθήσεις του.
Συνειδητοποιεί ότι δεν ήταν πάντοτε έτσι. Ναι, είναι ακόμη ζωντανός!

Απόψε η πόλη πήρε άλλη μορφή.
Απόψε θα σε συναντήσω ξανά, στα 30 καθούμενα, χαμένε μου εαυτέ –ψέλλισε-.
Χαμογελά, φοράει το παλτό του και ξεχύνεται στους δρόμους.

 Μαρία Σκαρλάτου