Οταν η Δημοκρατία πεθαίνει

Όπως έγινε γνωστό, η δικαστική απόφαση του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Πειραιά για τη χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών στον Νίκο Ρωμανό είναι απορριπτική.

Για άλλη μια φορά η Δημοκρατία στη χώρα μας "θριαμβεύει". Το ίδιο και η δικαστική Δικαιοσύνη. Μιλάμε για την ίδια Δικαιοσύνη που έχει αφήσει εκτός φυλακής πολλούς πολιτικούς που αποδεδειγμένα λειτούργησαν ως άλλοι λαιστριγόνες στη χώρα μας.

Μιλάμε για την ίδια Δικαιοσύνη που πριν από λίγα χρόνια άφησε ελεύθερο λόγω καλής διαγωγής τον Γιάννη Καλαμπόκα - ηγετικό στέλεχο της ΟΝΝΕΔ - ο οποίος είχε καταδικαστεί σε ισόβια για τη δολοφονία του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα και αργότερα διορίστικε ως διευθυντικό στέλεχος μεγάλης τράπεζας κάπου στην επαρχία.


Μιλάμε για το ίδιο κράτος Δικαίου που άφησε πριν απο 13 χρόνια τον τριών ετών Παναγιώτη Βασιλέλη να νικηθεί απο τον καρκίνο αφού τα χρήματα που είχαν μαζευτεί στην τράπεζα ως έρανος για την διακομιδή του στο εξωτερικό δεσμέυτηκαν με αιτιολογία έναν νόμο του 1933! Μιλάμε για ένα κράτος που στο όνομα της "ασφάλειας" έχει βάψει δρόμους με αίμα αγωνιζομένων, περαστικών ακόμα και παιδιών σαν άλλη Χούντα.

Αυτή η δημοκράτία λοιπόν, αυτή η Δικαιοσύνη και αυτό το κράτος δικαίου στερούν απο ένα 21χρονο αγόρι το αναφαίρετο δικαίωμά του στην εκπαίδευση, θέτοντας την ίδια τη ζωή του σε κίνδυνο.

Ο Νίκος Ρωμανός ήταν δίπλα στον κολλητό του Αλέξη Γρηγορόπουλο, όταν ένας στυγνος φονιάς, με αστυνομική στολή, του αφαίρεσε τη ζωή. 6 χρόνια μετά, ο ίδιος αγωνίζεται για όσα δικαιούται, όπως λέει και στην τελευταία επιστολή του "ή μέχρι την Νίκη ή μέχρι το Θάνατο ".

Οπως και το 2008 δεν πέθαινε μόνο ένα παιδί, έτσι και σήμερα δεν κινδυνεύει να πεθάνει μόνο ένα παιδί. Πεθαίνει καθημερινά μια χώρα. Πεθαίνει η Δημοκράτια. Πεθαίνει η Δικαιοσύνη. Πεθαίνουμε όλοι μας ως ανθρώπινα όντα με πολιτική κρίση και συνείδηση.

Η υπόθεση του Νίκου Ρωμανού δεν είναι μόνο η αφαίρεση του δικαιώματος από έναν άνθρωπο να σπουδάσει. Ούτε μια απεργία πείνας σε ένα ανάλγητο κρατικό σύστημα. Είναι μια υπόθεση που φανερώνει τα καρκινώματα της κοινωνίας μας με τον πιο σκληρό αλλά εύγλωττο τρόπο. Είναι η ίδια η κρίση των δημοκρατικών θεσμών. Είναι ένα ηχηρό μήνυμα σε μια κοινωνία που πρέπει έστω και πολύ ετεροχρονισμένα να αφυπνιστεί και να αλλάξει. Να γκρεμίσει τα σαθρά της θεμέλια και να τα χτίσει απο την αρχή. Να παλέψει επιτέλους για να διαφυλάξει την ύψιστη κατάκτησή της, τη Δημοκρατία.

Αθηνά Λαοπόδη