 |
Και πώς αγαπάς κάτι που δεν σου αρέσει; Θα σε ρωτήσω εγώ. Και δεν θα μου απαντήσεις.
Είμαστε η γενιά που μεγάλωσε με μια “haveiteasy” νοοτροπία. Χωρίς αυτό να αποκλείει φυσικά και τις αμέσως μετά γενιές, ούτε και τις αμέσως προηγούμενες, καθώς οι μεν μιμούνται και οι δε ακολουθούν μιμούμενοι.
"Πάσχουμε" από αυτο-συμπάθεια, μορφή ουσιαστικά λανθάνουσας αυτοεκτίμησης, με τις υψηλότερες προσδοκίες που καταλήγουν φυσικά συχνά να είναι μη ρεαλιστικές. Έχουμε παράλληλα υψηλούς δείκτες σε στρες και κακή κατάσταση ψυχικής υγείας γενικότερα ενώ παράλληλα χαμηλούς δείκτες αυτοδυναμίας και ανεξαρτητοποίησης. Αυτό μπορεί πολύ εύκολα να σημαίνει υψηλή αυτο-συμπόνοια και λιγότερη υπευθυνότητα, καθώς και υψηλό άγχος με χαμηλή απόδοση.
Κι εδώ γεννιούνται τα εξής ερωτήματα: Ποιες συνθήκες οδηγούν σε ναρκισσισμό και ποιες σε χαμηλή αυτοεκτίμηση; Υπάρχει ασφαλής τρόπος για την αυτο-αξιολόγηση; Υπάρχει μήπως εμμονή με τον καθημερινό «έπαινο» στον εαυτό μας; Κι αν ναι, τον αποζητάμε για τους σωστούς λόγους; Η διαφορά της αυτοεκτίμησης από την αυτο-συμπάθεια βρίσκεται στο γεγονός ότι η μεν πρώτη βασίζεται σε ρεαλιστικούς λόγους και απτά κι αντικειμενικά γεγονότα που αποδεικνύουν την επιτυχία μας κατόπιν προσπάθειας, ενώ στη δεύτερη περίπτωση της αυτο-συμπάθειας, αυτή έχει συναισθηματική βάση με την οποία «κρίνουμε» τον εαυτό μας, άρα με εντελώς υποκειμενική και πολλές φορές λάθος οπτική. Η σύνδεση της αυτο-συμπάθειας με τον Ναρκισσισμό είναι σαφώς πολύ υψηλή και δυστυχώς στην εποχή της εικόνας που ζούμε, είναι κυρίαρχο στοιχείο.
Και πώς τονίζονται περισσότερο όλα αυτά καθημερινά; Με πολλές selfies και αμέτρητες προσδοκίες για likes, που οδηγούν σε ένα αίσθημα ματαίωσης γιατί απλούστατα ποτέ δεν θα είναι αρκετά όσα κι αν είναι.
Ας επικεντρώσουμε τον έπαινο στην προσπάθεια κι όχι σε κάποιο φυσικό ταλέντο (π.χ. εξωτερική ομορφιά) ή την συναισθηματική αξία του εαυτού μας, κι ίσως αυτός ο κόσμος μαζί με εμάς αρχίζει να σκέφτεται παραπάνω. Ίσως.
Μερσινιάς Θωμάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου