 |
Ο ήλιος μου τη χαλάει λίγο που με καρφώνει επίμονα λες και με ανακρίνει.
Ανοίγω το στόρι μέχρι εκεί που αντέχω.
Οι σκέψεις ξεκινούν να χοροπηδάνε στο μυαλό κι εγώ προσπαθώ να τις βάλω σε τάξη.
Μάταια.
Κάνουν ό,τι θέλουν αυτές.
Ανάβω τσιγάρο, φτιάχνω εικόνες, όνειρα, σχέδια.
Σκέφτομαι ότι θα ήταν ωραία αυτές τις ημέρες να έπαιρνα τη σκηνή μου και να την άραζα στη θάλασσα.
Παρέα με τον σκύλο, το τετράδιο και το μολύβι.
Τελικά τι θέλει ο άνθρωπος για να περνάει καλά;
Ακριβά αυτοκίνητα, όμορφα τριόροφα σπίτια και πολλά λεφτά;
Καημένε γιε!
Εδώ είναι η ζωή.
Στη θάλασσα, στο ηλιοβασίλεμα, στο χαμόγελο ενός περαστικού, σε μια γλυκιά καλησπέρα.
Στη παρέα που θα μαζευτεί σε λίγο και θα ομορφύνει ακόμη περισσότερο το τοπίο.
Στον ήχο της κιθάρας και στα τραγούδια των παιδιών.
Στο φεγγάρι που θα ανέβει σήμερα ολόγιομο να κατακτήσει τις καρδιές μας.
Θα λύσει τη γλώσσα μας πλάθοντας φευγάτες ιστορίες και τραγούδια.
Στον όμορφο διάδρομο που φτιάχνει στη θάλασσα και θέλω να τον περπατήσω μέχρι να τον φτάσω.
Και αυτό μόνο του είναι εκεί πάνω αλλά Θεέ μου έχει τόσο φως, τόση λάμψη που δεν μπορεί παρά μόνο να σε μαγεύει.
Κοιτάζω γύρω μου, παρατηρώ.
Αγαπώ ακόμη και το πιο μικρό κοχύλι στην άμμο.
Χαμογελάω και το μόνο που θέλω να ψιθυρίσω είναι, ευχαριστώ!
ria vent
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου