Έχω αρχίσει να πιστεύω πως αυτοί οι άνθρωποι είναι πολύ λίγοι, σπανίζουν, είναι χαμένοι στο σύνολο ή καλύτερα κρυμμένοι. Φοβούνται να παραδεχτούν τα θέλω τους ακόμα και στο ίδιο τους τον εαυτό. Τον γεμίζουν αμφιβολίες, ερωτήματα και δεν θέλουν να σκέφτονται την άλλη όψη, αυτήν που τελικώς όλα πάνε καλά και όλοι είναι ευτυχισμένοι. Γιατί; Ποιος μας στέρησε αυτό το δικαίωμα; Γιατί τον αφήσαμε; Γιατί συμβιβαστήκαμε; Γιατί δεν κάνουμε τίποτα για να αποκτήσουμε όλα όσα θέλουμε και μας γεμίζουν; Είμαστε άξιοι της μοίρας μας; Ποιος ξέρει.. Ίσως κάποτε γίνουν πιο απλά τα πράγματα.
Ναι, ίσως αυτό να είναι το πρόβλημα. Η υπερανάλυση των πάντων, η καταστροφολογία και ο πεσιμισμός. Οι οπαδοί του νόμου του Μέρφυ θα πουν ότι όλα αυτά είναι λογικά συνεπακόλουθα οποιασδήποτε ενέργειας αφού "όταν είναι να πάει κάτι στραβά, θα πάει". Τι γίνεται όμως όταν συνειδητοποιείς πως κάτι πήγε στραβά επειδή το άφησες να πάει; Αν είσαι λίγο εγωιστής λες "ντάξει μωρέ δεν πειράζει την επόμενη φορά θα το κάνω αλλιώς". Γιατί όμως να περιμένεις την επόμενη φορά;
Σε παρακαλώ πολύ ξύπνα και προσπάθησε να αφυπνίσεις όσους περισσότερους μπορείς. Η ζωή είναι για να τη ζούμε. Άσε τους φόβους και τους κομπλεξισμούς σου και ξεκίνα να ζεις, όχι να επιβιώνεις. Αναθεώρησε και πάρε και το ρίσκο, τουλάχιστον θα ξέρεις ότι προσπάθησες, ότι δοκίμασες και τέλος πάντων ότι δεν άφησες τίποτα στην τύχη του.
"Γι' αυτό σου λέω, τι ζηλεύεις, τι ονειρεύεσαι
Τα 'χεις μπροστά σου, ζήσε, τι παιδεύεσαι "
B.D. Foxmoor
Elena Georgiadi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου