Το κλειδί της φυλακής σου το κρατάς εσύ!

Χτυπάει το ξυπνητήρι.

Μια ακόμη ημέρα σε καλεί να τη ζήσεις.

Ρίχνεις ένα βιαστικό βλέμμα στον καθρέφτη του μπάνιου σου και για ένα δευτερόλεπτο, αναρωτιέσαι πότε άρχισες να συνηθίζεις τα σημάδια του χρόνου στο πρόσωπό σου.

Δεν έχεις την πολυτέλεια να απολαύσεις το πρωινό σου ξύπνημα, να χουζουρέψεις.

Ήδη οι επιθετικοί ήχοι της πόλης ανέβασαν τους παλμούς σου.

Πρέπει να επιβιώσεις και στην υπέρμετρη προσπάθειά σου, σαν να χάνεις κάτι μα δεν είσαι σίγουρος τι.

Έμαθες στην ρουτίνα σου, στο ανθρώπινο κυνηγητό στα πεζοδρόμια και στην εθελοτυφλία.


Δεν μπορώ να κάνω κάτι για να τον βοηθήσω. Δεν έχω χρόνο. Δεν... σκέφτεσαι την ώρα που προσπερνάς τον αμίλητο και ρακένδυτο, πιθανώς άστεγο, συμπολίτη σου στο δρόμο.

Αποξενώνεσαι.

Όσο μεγαλώνεις χτίζεις τείχη και παρατηρείς προσεκτικά αυτούς που σε πλησιάζουν, σαν ζώο έτοιμο να αμυνθεί.

Από ποιον άραγε κρύβεσαι;

Σαν αγκάθι που μεγαλώνει μέσα σου, θρέφεις τη μιζέρια σου με λίγες σταγόνες μίσους κάθε μέρα. Είναι μαύρος, είναι μουσουλμάνος, είναι γκέι, είναι... και χίλιες δυο άλλες κατηγόριες που σε κάνουν να αισθάνεσαι καλύτερα για τον λευκό, χριστιανό, στρέιτ... εαυτό σου.

Αναρωτήθηκες ποτέ από που πηγάζει η ανάγκη σου να δείχνεις με το δάχτυλο;

Και η μέρα τελειώνει.

Μπαίνεις στο σπίτι σου εξαντλημένος, αποστραγγισμένος από το τέρας της πόλης, και για άλλη μια φορά, πριν να το έχεις καταλάβει, έχεις αποκοιμηθεί.

Δεν σε κατηγορώ, να σε αφυπνίσω θέλω..

Όπως περιμένω και εγώ με τη σειρά μου να αφυπνιστώ από κάποιον άλλο...

Βαγγέλης Σαββίδης