Απεξάρτηση από τον ύπουλο εχθρό «αδράνεια»

Είσαι ίσως κάποιος του οποίου η μοναδική ενασχόληση είναι τα μαθήματα της σχολή σου και η ενεργητικότητά σου περιορίζεται στα έδρανα του πανεπιστημίου. Μετά πηγαίνεις σπίτι, απεριόριστους καφέδες, εθίζεσαι στο διαδίκτυο, βγαίνεις για ποτό σε κάθε λογής μπαρ. Με τους φίλους, τον σύντροφό σου νιώθεις το πέρας. Ένα αφόρητο τέλμα. Τα έχεις πει και τα έχεις κάνει όλα. Νιώθεις κενός και εγκλωβισμένος στις συνήθειές σου.


Τις «ελεύθερες» σου ώρες βιώνεις κάποιες κρίσεις συνειδητότητας: νιώθεις το σώμα σου να σαπίζει από τα άκρα των χεριών και των ποδιών σου και να δηλητηριάζουν όλο σου το σώμα. Προσπαθείς να καλμάρεις το φυλακισμένο εγώ σου με το να του δικαιολογείσαι. Ότι προσπαθείς να καταπιαστείς με κάτι. Ότι θα 'θελες να κάνεις "κάτι". Ότι δεν είσαι αυτό που βλέπεις. Δεν είσαι τα κομμάτια της ψυχής σου που λιώνουν βασανιστικά μέσα σου και δεν τα αποδέχεσαι. Αυτή η ασθένεια, λες βρίσκεται έξω από σένα. Κάπου στη κοινωνία διάσπαρτα, αμπελοφιλοσοφείς. Έτσι είναι ο κόσμος σήμερα, αοριστολογείς. Ταυτόχρονα ακούγονται κάτι καμπανάκια. Ψάχνεις αποπροσανατολισμένος. Νιώθεις από πού προέρχονται, το ξέρεις κατά βάθος. Είσαι νέος και νιώθεις ότι έχεις περατώσει τον κύκλο της ζωής σου. Είσαι πολύ κουρασμένος να τα ακούσεις όμως. Δεν πολυπιστεύεις και σε θαύματα, θαρρείς. Η ανάσταση έρχεται μόνο για τους άλλους. Δεν ήρθε η στιγμή σου. Χτυπάει το τηλέφωνο. Το σηκώνεις. Φαύλος κύκλος. Πήρες το μπουφάν σου και ξαναβγήκες. Δεν ξέρεις για πού ή τι και δεν σε νοιάζει. Πάλι θα ρέει στο αίμα σου αλκοόλ και λησμονιάρικες ουσίες που προσποιούνται ότι σου δίνουν ένα χαμόγελο και μια αποχή από τη μοναξιά σου. Δεν αντέχεις να βιώνεις αυτό το συναίσθημα. Να αυτό που κατά αντιφατικό τρόπο πρακτικά οφείλεται στο ότι πράττεις με το να μην πράττεις. Στο κενό που για απροσδιόριστο χρόνο ολισθαίνεις. Στο αίσθημα της αδράνειας.

Μην κοιτάς τους ναρκομανείς, ή κάθε λογής εξαρτημένους τέλος πάντων. Και εσύ εξαρτημένος είσαι. Μην βγαίνεις έξω από το χορό. Το νιώθεις κατά βάθος. Στερητικό σύνδρομο η συνειδητοποίηση. Οι ουσίες σου είναι οι δυσβάσταχτες συνήθειές σου. Αυτό που καταναγκαστικά βιώνεις καθημερινά... Που δεν είσαι ο πρωταγωνιστής της ζωής σου, αλλά ένας αφανής κομπάρσος. Που δεν επέλεξες εσύ το σενάριο του έργου σου. Που δεν σταμάτησες την απεραντοσύνη της θλίψης και της ανυπαρξίας στο άλλοτε υποσχόμενο λαμπερό βλέμμα σου. Επιφανειακά όμως έχεις διατηρήσει τη φόρμα σου. Θέμα χρόνου είναι όμως όλα. Μην γυρνάς την πλάτη. Δέξου σε με όποιο συναισθηματικό κόστος. Μπορείς να γύρεις το ζυγό της απελπισίας σου. Δράση. Ναι, αυτή πρέπει να είναι η αντίδρασή σου. Σε ό,τι σε ενδιαφέρει και σε απασχολεί. Σε ό,τι σε φοβίζει και ό,τι δεν πιστεύεις ότι θα καταφέρεις. Ρίσκο είναι το φωτεινό άστρο των δύο σκοταδιών που ονομάζεται ζωή. Μη κλείνεσαι στο καβούκι της ματαιοδοξίας σου. Μοιράσου.

Πες ΟΧΙ σε ό,τι σε ποτίζει με κώνειο. Σε αιματοβαμμένες συνήθειες, παρέες άγευστες , άχρωμες συνουσίες, στη καρικατούρα του εαυτού σου. Μη πέφτεις, κράτα γερά. Απεξαρτήσου από την πουτάνα την αδράνεια και την αβουλία. Σε αφανίζει και σε σκεπάζει με ένα ατελείωτο αόρατο μανδύα. Εις το επανιδείν.

Υ.Γ. Αφιερωμένο σε όποιον θεωρεί ότι ταυτίστηκε.

Πανταζή Χριστίνα