Σάββατο 7 Ιουνίου 2014

Σκέψεις...


Σκέψεις...

Πόσες φορές δεν έφτασες στο σημείο να θες να τα παρατήσεις όλα;

Πόσες φορές δεν είπες «φτάνει» και κλείστηκες στο σπίτι μόνος, εσύ και ο εαυτός σου;

Γιατί ποτέ δεν παραδέχεσαι ότι η ζωή σου δε σε ευχαριστεί;

Γιατί αναλώνεσαι σε μία μικρή δήθεν κοινωνία, αναζητώντας την άνευ λόγου καταξίωση και την άνευ αιτίας επιβράβευση;

Γιατί περιορίστηκες τόσο πολύ στα στενά όρια του εαυτού σου;

Ποιος σε ώθησε να το κάνεις;


Αλήθεια, πότε θα έρθει η ώρα να σπάσεις την καγκελόπορτα και να βγεις στο φως;

Είναι κρίμα να περνάει ο καιρός και να ξοδεύεσαι σε άσκοπες συναναστροφές.

Θα φτάσει στιγμή που θα θες να κατέβεις από την ανεμόσκαλα πάνω στην οποία έζησες για χρόνια, γυρεύοντας διακαώς μίαν άλλη καθημερινότητα.

Κάποια στιγμή θα προσγειωθείς με βία πάνω στο ασυνήθιστο.

Και θα είναι τότε, που η κραυγή σου θα ξεχρεώσει στις στιγμές που διάλεξες να σωπάσεις.

Γι’ αυτό σου λέω… Σκέψου, μίλα, σήκω. Δράσε εγκαίρως.

Είμαστε πολλοί. Διαφορετικοί, μα κατά βάθος τόσο ίδιοι.

... Εγώ την τρέλα μου τη φοράω καπέλο μεγάλε... Δεν την αφήνω να μου γίνει θηλιά
Και όσο για την παράγκα μου, μόλις δω ότι πιάνει κοριούς, ανάβω ένα σπίρτο και την καίω...
Δεν το 'χω για τίποτα.
"Πόσο κάνει"; Λέω στη μοίρα μου...
"Τι χρωστάω"; Τόσο μου λέει...
Παρ' τα και δίνε του... Έχω ραντεβού με την επόμενη μέρα...

(Αλκυόνη Παπαδάκη, Βαρκάρισσα της Χίμαιρας) 

Fenia Argyropoulou

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου