 |
Όταν ήμουν μικρή θυμάμαι που έλεγα πάντα ότι ήθελα να μεγαλώσω. Τότε μου έλεγαν "μην βιάζεσαι, θα μεγαλώσεις" και εγώ δεν τους καταλάβαινα. Στα 23 πλέον μου χρόνια αρχίζω και καταλαβαίνω γιατί δεν χρειαζόταν να βιάζομαι για τίποτα και πόσω μάλλον για να μεγαλώσω.
Χτες βράδυ και ενώ βρισκόμουν για λίγες ημέρες στην ύπαιθρο στο χωριό για να δω τους αγαπημένους μου παππού και γιαγιά, άρχισα να ψαχουλεύω διάφορες ντουλάπες, γνωρίζοντας πως κάπου εκεί βρίσκονταν όλες μου οι παιδικές αναμνήσεις. Άρχισα να βγάζω διάφορα παιχνίδια και προσπαθούσα να θυμηθώ σε ποια ηλικία έπαιζα με αυτά, ποιος μου τα είχε δωρίσει και αλλά τέτοια. Όσο πιο βαθειά στη ντουλάπα έψαχνα, τόσο πιο βαθειά βυθιζόμουν στις αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας.
Μέσα στη χαρά και τη συγκίνηση που ένιωθα με διαπέρασε ένα ρίγος, και ξαφνικά σκέφτηκα ότι μέσα σε αυτές τις ντουλάπες βρισκόταν ένα τεράστιο κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας. Συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά βρίσκονταν τόσο κοντά, αλλά και τόσο μακριά πλέον. Μήπως έχει έρθει μία άλλη εποχή πια; Kαι αν ναι, σε αυτήν την εποχή πρέπει να αγνοείς ότι έχει προηγηθεί; Μα πώς είναι δυνατόν; To παρελθόν βρισκόταν μπροστά μου. Με κοίταζε κατάματα, αλλά ένιωθα ότι δεν μπορούσα να μιλήσω ούτε να φωνάξω, όπως ακριβώς συμβαίνει και στα όνειρα. Η ανεμελιά και η αθωότητα της παιδικής ηλικίας ήταν εκεί και με κοίταζε, προσπαθούσε να με αναγνωρίσει. Γιατί οι άνθρωποι γίνονται τόσο διαφορετικοί όταν μεγαλώνουν; Γιατί χάνεται το χαμόγελο και η ανεμελιά αυτή που είχαν; Γιατί κλειδώσαμε όλα τα καλά μας συναισθήματα σε μια ντουλάπα;
Έχω καταλάβει ότι δυστυχώς αποκτάς όλα αυτά τα εφόδια που χρειάζεσαι για να ζήσεις και καταλαβαίνεις τι ακριβώς συμβαίνει με τη ζωή όταν είσαι αρκετά μεγάλος για να έχεις τις δυνάμεις και την όρεξη να δημιουργήσεις. Θέλω να πω πως όταν είσαι νέος έχεις θέληση όρεξη και πάθος, άλλα σου λείπει η ωριμότητα και η σοφία της μεγαλύτερης ηλικίας. Όλα είναι τόσο αντιφατικά σε αυτή τη ζωή. Όσο μεγαλώνεις οι αντιφάσεις γίνονται όλο και πιο εμφανείς. Όσο είσαι νέος πασχίζεις να δημιουργήσεις, αλλά ταυτόχρονα ξέρεις ότι είσαι μικρός για να κατανοήσεις αυτή την τόσο περίεργα όμορφη ζωή. Αν δεν ήταν όλα αντιφατικά σε αυτή τη ζωή θα ήταν απλά, αλλά δεν είναι, και το κακό είναι ότι από μια ηλικία και ύστερα το ξέρεις και δεν μπορείς να το αγνοήσεις.
Κάπως έτσι σου έρχεται και η ανάγκη να εκφραστείς μέσω του γραπτού λόγου, ψάχνεις να εξηγήσεις αυτή την ανεξήγητη πολυπλοκότητα της ζωής και όσο πιο βαθιά ψάχνεις τόσο πιο βαθιά χάνεσαι μέσα της. Όσο είσαι μικρό παιδί καταγράφεις τις σκέψεις σου σε ένα ημερολόγιο, μεγαλώνοντας οι σκέψεις ωριμάζουν, τα κείμενα γίνονται μεγαλύτερα σε έκταση, το μυαλό αναζητάει ιδέες και καταπιάνεται με άλλους προβληματισμούς και όσο ζεις μπορείς να συνεχίσεις τον κύκλο της γραφής που ποτέ δεν κλείνει. Η ζωή είναι πολύπλοκη, κι όμως μέσω του γραπτού λόγου φαίνεται να ξεδιπλώνεται μπροστά σου και ξανά μετά μπερδεύεται και ξανά εσύ προσπαθείς να ξετυλίξεις το κουβάρι.
Η ζωή θα έχει αξία και για τους επόμενους όσο υπάρχει γραπτός λόγος. Ο γραπτός λόγος σκέφτομαι καμιά φορά είναι το πνευματικό οξυγόνο των τωρινών, αλλά και των επόμενων γενεών που θα ακολουθήσουν. Τα λόγια δεν έχουν καμία αξία παρά μόνο για τη στιγμή που ένας άνθρωπος θα ανοίξει το στόμα του και θα μιλήσει. Τα λόγια και οι προφορικές υποσχέσεις και σκέψεις θα ξεχαστούν, θα είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ, όπως και εσύ που θα τις ξεστομίσεις. Ο γραπτός λόγος θα είναι η μόνη απόδειξη ότι υπήρξες και εσύ κάποτε, κάπου.
Αν πιστεύεις στην αθανασία της ψυχής, πρέπει να πιστέψεις στον γραπτό λόγο. Είναι ο μόνος που ίσως σου εξασφαλίσει κάτι από αυτήν.
Καρολίνα Τσουκαλά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου