Eλεύθερος πολίτης

Θα ήθελα να δανειστώ, αν δεν θεωρηθεί κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας, μια έκθεση του γιου μου από τη σχολική χρονιά που πέρασε. Mέσα από αυτή καταλαβαίνει κανείς την αγωνία ενός μικρού παιδιού για τις καταστάσεις που βιώνει και ποια είναι η δική του άποψη, παρ᾽ όλο το μικρό της ηλικίας του.

Το κειμενάκι αυτό αναφέρεται στους πολέμους, από μἰα εργασία στο σχολείο, αλλά η υπογραφή του με έκανε να ανατρέξω και νοιώθω τη ανάγκη να το μοιραστώ .
Αυτές οι μέρες είναι δύσκολες για όλους. Οι απόψεις διίστανται, η αγωνία μεγαλώνει γιατί πραγματικά δεν γνωρίζουμε τι μέλλει γενέσθαι, μια που οι καταστάσεις είναι πρωτόγνωρες για όλους.


Το θέμα είναι, πως τα παιδιά βιώνουν, όλο αυτό το χάος. Τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, συζητήσεις, ειδικοί επί του θέματος, ΑΤΜ, επαναστάτες με ή χωρίς αιτία.
Πώς ακούγεται αλήθεια στα μικρά αυτάκια, η λέξη χρεοκοπία?
Εικόνες παράνοιας μπροστά στην οθόνη, που πραγματικά μου θυμίζει την ώρα εκείνη που ο σκύλος μας βγαίνει στη βεράντα και τη στιγμή που αρχίζει να γαβγίζει, ξεκινούν μαζί του και όλα τα σκυλιά της γειτονιάς.
Στη μέση ένα παιδί. Όχι απαραίτητα το δικό μου. Ένα παιδί. Το δικό σου, το ανιψάκι σου, το γειτονόπουλο, που το μόνο που ζητάει είναι να παίξει. Να παίξει με τους φίλους του.
Που στην ηλικία αυτή, θέλει να τρέξει, να κλωτσήσει μια μπάλα και το βράδυ να ξαπλώσει αποκαμωμένο από το παιχνίδι με ένα γλυκό φιλί.

Αλήθεια πόσο μπορούμε να κρατήσουμε τα παιδί μακριά απ᾽ όλο αυτό που συμβαίνει. Πού να κρύψεις την τηλεόραση; Την αγαπημένη του σειρά βλέπει το παιδί και τσουπ να το έκτακτο! Tο ραδιόφωνο πού να το καταχωνιάσω;
Κι μετά, πρέπει να γνωρίζουν; Και πώς θα τους εξηγήσεις τι είναι το capital control
και στην τελική τι τα ενδιαφέρει; Ποιο είναι αυτό που θα πρέπει να ενδιαφέρει την ηλικία τους; Πώς ο γονιός μέσα στην κατάσταση που επικρατεί, μέσα από τις δικές του αγωνίες να μοιραστεί τις ανεμελιές του;

Δεν είναι κι αυτό ένα είδος πόλεμου; Ψυχολογικού; Τι κι αν τα όπλα δεν είναι πολυβόλα;
Σαν πολυβόλα είναι τα στόματα που εκτοξεύουν τρόμο.
Στρατόπεδα με συσσίτια δε θυμίζουν οι ουρές στις τράπεζες με τους συνταξιούχους;
Απλά ρωτάω. Δεν θέλω απαντήσεις. Έχουν κλείσει τόσες μέρες τα σχολεία και δεν μπορούμε να το απολαύσουμε.

Το μόνο που θέλω να πω είναι οτι όταν όλα αυτά τελειώσουν το μόνο που θα μπορεί να αντέξει ο εγκέφαλος είναι cartoon, μόνο cartoon Ντόρα, Μπομπ Σφουγγαράκι και μπάλα πολύ μπάλα!
Στο υπόσχομαι Γιώργο!

Νανού Α.