Δημοκρατούμενες Συμφωνίες

Πέμπτη σήμερα, μικρή Παρασκευή, μία μέρα μετά τη συμφωνία και 11 μετά το ναι, το όχι και το όχι - όχι. Προσπερνάω τη μικρή ουρά της Εθνικής, ξεγλιστράω ανάμεσα από κατασκηνώσεις παντός εθνικότητας καμερών και μικροφώνων και με αγουροξυπνημένο κόπο φτάνω στον αγαπημένο μου κουλουρτζή. Εκεί στη γωνία Καραγιώρη Σερβίας και Σταδίου καταλήγουμε ότι δεν θα βγούμε για ψώνια την Κυριακή γιατί ο χρόνος μπορεί
να είναι άπλετος αλλά το νόμισμα αδηφάγο. Μη βιαστείς να με κρίνεις. Δεν ανήκω στο λόμπι της δραχμής, δεν ανήκω όμως και στο "ευρώ να 'ναι και όπως να 'ναι". Αυτές τις μέρες θα ήθελα γενικότερα να μην ανήκω πουθενά, θα ήθελα να μη μου λένε πώς να σκεφτώ, τι να ψηφίσω, πώς θα είναι η ευρωπαϊκή και εθνική καταστροφή μου και ποιον και πόσο πρέπει να μισώ και να απεχθάνομαι εντός και εκτός συνόρων.


Κοιτάζω γύρω μου και όλα έχουν την κλασική κανονικότητα, κίνηση, τουρίστες, κίτρινες κούρσες, κόσμος που τρέχει, κόσμος που απλά βολτάρει και ένας κόσμος που συνεχίζει να υποφέρει άστεγος.

Κοιτάζω την ώρα όχι στο χέρι αλλά στο κεφάλι μου και συνειδητοποιώ ότι πάλι αργήσαμε. Κάθε φορά τα ίδια, να λες θα ξυπνήσω λίγο πιο νωρίς αύριο και όταν έρχεται επιτέλους αυτό το ρημάδι το αύριο εσύ να ψάχνεις τα γνωστά μαξιλάρια. Και δεν είναι ότι τα ψάχνεις από άνεση, ίσως αρκετοί ναι, αλλά όλο το υπόλοιπο 62αρι μάλλον ψάχνει ένα μαξιλάρι να σκάσει τα ουρλιαχτά του.

Και γιατί φωνάζουμε σωπαίνοντας; Για τα γνωστά... Και γιατί δεν θέλουμε να ακουστούν οι κραυγές, για τα γνωστά; Και γιατί δεν αλλάζει τίποτα; Προφανώς γιατί για να αντέξεις στην πλάτη σου φτερά, πρέπει πρώτα να γδάρεις την πέτσα και να φτάσεις στην τσίπα. Για την ώρα ας αφήσουμε εταίρους, δανειστές, ΕΚΤ, ΔΝΤ, πακέτα, γέφυρες, συμφωνίες και μνημόνια, να το τρέξουν το ματσάκι γιατί η οργή μας είναι ακόμα ατομική.

Η συλλογικοποιημένη οργή, το κοινό νισάφι, μπορεί να δώσει όραμα, να ανοίξει αλληλέγγυους δρόμους και να επιστρέψει την εξουσία στη βάση της για να μπορεί να διασπάται κάθε φορά και μέσα από τη διάσπασή της να γίνονται οι κοινωνίες πιο δίκαιες.

Τι να πεις σε ένα δίχρονο παιδί που σε ρωτά γιατί ένας Άνθρωπος κοιμάται στο δρόμο; Εκείνο έχει όμως..."πρόσεχε μαμά μη τον πατήσουμε. Να τον φροντίσουμε".

Αλληλεγγύη-Αυτοοργάνωση-Παιδεία.

Νάντια Δημητρίου