Δεν είμαι βουλευτής ώστε να ήμουν υποχρεωμένος να αναμετρηθώ με κάποιο
υπαρξιακό δίλημμα. Δεν είμαι καν μέλος κανενός κόμματος. Είμαι όμως ένας
άνθρωπος που έβαλα μπροστά μου πεντέμιση χρόνια έναν μεγάλο κακό που
τον είπα μνημόνιο και τον μίσησα και τον πολέμησα λεκτικά και που έγινε
μέρος της σκέψης μου, της ταυτότητάς μου, της ζωής μου. Είμαι ένας
άνθρωπος που κατεξοχήν θεώρησα ότι ο μεγάλος εχθρός είναι η
«πραγματικότητα», ότι αυτή είναι μια πολιτική κατασκευή, ότι το ΤΙΝΑ
είναι ένα είδωλο που λατρεύουν οι Γεωργιάδηδες, οι Βενιζέλοι, οι
Πρετεντέρηδες και οι Μπογδάνοι.
Το χειρότερο, είμαι ένας άνθρωπος που ακούω χθες την πύρινη ομιλία της
Κωνσταντοπούλου και ναι, συγκινούμαι εν μέρει, αλλά την ίδια ακριβώς ώρα
αναρωτιέμαι, που όλα αυτά συνεπάγονται τελικά τι;
Το χειρότερο, είμαι ένας άνθρωπος που ακούω χθες τον Τσίπρα να προσπαθεί
να κάνει το άσπρο μαύρο, έχοντας τελικά ως όπλο στην φαρέτρα του τι;
Ότι το προσπάθησε ως το τέρμα και το πήγε ως εκεί που δεν πήγαινε και
τώρα δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική; Πώς να θυμώσω με αυτό, αφού αυτό
ήθελα κι εγώ, να δω πού θα οδηγούσε η έμπρακτη αμφισβήτηση του
μονοδρόμου τους; Κι εκεί οδηγεί τελικά;
Και ταυτόχρονα πώς να μην θυμώσω με αυτό, αφού αν η αρχική στρατηγική
σύλληψη είναι πως ναι μεν δεν θέλουμε εμείς να βγούμε από την ευρωζώνη
αλλά ταυτόχρονα δεν το θέλουν κι εκείνοι, κι άρα τελικά μπορεί να μην
χορέψουν στα νταούλια μας, αλλά θα κάνουν υποχωρήσεις και θα πάρουμε
κάτι αρκετά ως πολύ καλύτερο από αυτό που έπαιρναν οι προηγούμενοι, κάτι
που δεν θα μοιάζει με μνημόνιο,
κατά τη δική τους πλέον ομολογία γνωρίζουν από τον Μάρτιο από πρώτο χέρι
ότι αυτό δεν ισχύει, ότι ισχύει το ακριβώς αντίθετο, ότι ένας
ισχυρότατος, αν όχι και ο κύριος, παίκτης, αντί να τρέμει την έξοδό σου,
την επιθυμεί και την επιδιώκει.
Αν η αρχική στρατηγική μας ήταν να τραβήξουμε το σχοινί ως την άκρη ώστε
να πάρουμε όσα περισσότερα μπορούμε, πώς είναι δυνατόν να παρέμεινε η
ίδια όταν ο κύριος παίκτης της απέναντι πλευράς τρεφόταν από το τράβηγμα
του σχοινιού κι έκανε κι ο ίδιος ό,τι μπορούσε ώστε να καταστήσει
αδύνατο κάθε ενδιάμεσο ανεκτό συμβιβασμό, φέρνοντας κι ο ίδιος τα
πράγματα στο όλα ή τίποτα. Αλλά όλα υπέρ του.
Και να που η μεγάλη ειρωνεία είναι πως την προηγούμενη Κυριακή έχουν
πραγματοποιηθεί σχεδόν όλα θα ήθελε η δική μας πλευρά. Δεν υπάρχει πια
μέτωπο εναντίον μας, έχει επέλθει έστω και προσωρινά ρήγμα, έχουν έρθει
με το μέρος μας αρκετοί. Αλλά με το μέρος μας πώς; Για να πάρουμε κάτι
καλό; Όχι. Για να πάρουμε το εξοντωτικό και να μην εξοντωθούμε άτακτα.
Κι όλο αυτό το λέμε πραξικόπημα. Και είναι. Και το νομιμοποιούμε
κοινοβουλευτικά πουλώντας το ταυτόχρονα ως αποτροπή του. Και αυτή η
αδιανόητη εκδοχή του αριστερού μνημονίου και της για μια ακόμη φορά, κι
αυτή τη φορά βαρύτερα παρά ποτέ, υποταγής της δημοκρατίας και της
εθνικής ανεξαρτησίας, έρχεται να υπερασπίσει τον εαυτό της λέγοντας, να,
αυτές οι τρεις επιλογές υπάρχουν, αν προτιμάτε τις άλλες δύο πείτε το
μου. Και πώς το πούμε; Πώς να μη γίνουμε ΓΑΠ και Σαμαράδες και
Βενιζέλοι, πώς να μην πούμε ότι η χώρα δεν κάνει να καταστραφεί; Και πώς
να μη γελάνε θριαμβευτικά και δικαιωμένα όλα τα καθάρματα του παλιού
κατεστημένου; Πώς να μην λένε ότι η δεξιά είναι για να κυβερνάει και η
αριστερά για να λέει ωραία μεγάλα λόγια σαν αυτά τα χθεσινά της Ζωής;
Και τώρα ποιός κυβερνάει; Η αριστερά ως δεξιά; Η αριστερά που έδωσε την
τεράστια μάχη της προσπαθώντας να πετύχει το ακατόρθωτο, αφήνοντας το
ισχυρότατο στίγμα της παγκοσμίως, έχοντας σπείρει τους σπόρους της, και
τώρα ταπεινωμένη μεν αλλά ακόμη τίμια, θα τα βάλει με τη ντόπια σαπίλα
προσπαθώντας να εξιλεωθεί σε αυτό το μέτωπο; Ας γελάσω; Ας κλάψω; Ας
πάψω επιτέλους να ωρύομαι; Ας ζητήσω συγγνώμη από τα ντόπια καθάρματα
για πεντέμιση χρόνια οργής; Ας παραδοθώ κι εγώ στην πραγματικότητα; Ας
πάω στον Ράμφο να μου εξηγήσει γιατί με ενοχλεί τόσο; Ας παραδεχθώ πως
όλο αυτό ήταν κάπως προδιαγεγραμμένο και πως σε έναν κόσμο που
λειτουργεί με έναν τρόπο δεν θα ήταν ποτέ δυνατό μια χώρα να κατάφερνε
να λειτουργήσει αλλιώς, όσο τουλάχιστον επιθυμούσε να παραμείνει εντός
του;
Κι όμως η ίδια η προ εξαετίας πραγματικότητα και μερικές βασικές
συντεταγμένες της έχουν ήδη αλλάξει με πολιτικές αποφάσεις. Μόνο που
είναι πολιτικές αποφάσεις των ίδιων των διαχειριστών του συστήματος.
Μόνο που είναι μετατροπές της πραγματικότητας προκειμένου να κερδίσει το
σύστημα ως έχει μερικά ακόμη χρόνια ζωής. Και μετά βλέπει.
Όλοι αυτοί οι πρόσφυγες στις ακτές, τα νησιά, τις πόλεις μας. Όλος αυτός
ο ξεριζωμός. Όλη αυτή η καταστροφή στα δικά τους μέρη. Όλη αυτή η κάτω
του οριακού συνθήκη. Όλο αυτό το μέλλον μας. Που δεν το εισάγουμε. Που
πια το παράγουμε έχοντας χρεοκοπήσει, έχοντας αποδεχθεί ότι ο μονόδρομός
μας είναι ο κάτω του οριακού, αφού όλοι οι άλλοι δρόμοι είναι
απαράσκευοι, εν πολλοίς αδιανόητοι, εν πολλοίς να είχαμε να τους λέγαμε
και να φτιαχνόμαστε από αριστερά, όσο η εξουσία θα ασκείται πάντα δεξιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου