Έχει τον τρόπο της η ζωή να σου κλείνει το μάτι. Είναι ζαβολιάρα με
βλέμμα παιχνιδιάρικο. Σαν εκείνα τα «απροσάρμοστα» παιδιά του τελευταίου
θρανίου. Εκείνα που έπαιζαν κλεφτοπόλεμο έξω από τα πνιγηρά θρανία και
τα στειρωμένα βιβλία. Έχει τον τρόπο της σου λέω η ζωή… Σε καλημερίζει
με δυο κλειστά ματάκια και ζαρωμένο, κόκκινο προσωπάκι. Πάει και χώνεται
σε αδελφικές αγκαλιές από εκείνες που ξεχάσαμε στα οικογενειακά,
σιωπηλά τραπέζια. Σε εκείνες τις αγκαλιές που περίμεναν καρτερικά τη
σειρά τους. Έχει τον τρόπο της η άτιμη. Πάει και τρυπώνει σε δυο
δακρυσμένα μάτια μιας μάνας που μίσησες γιατί σε καθόρισαν οι ανάσες της
κι ήταν ετούτο (και με το δίκιο σου) πολύ βαρύ για να το αντέξεις. Μα
έχουν τα δάκρυα πια, όπως κι εκείνα του φοίνικα, μια δράση λυτρωτική.
Έχει τον τρόπο της η ζωή να κάνει τις σκανδαλιές της. Φωλιάζει σε 300 γραμμάρια καρδιάς και λίγη σκιά πλατάνου. Σε καλωσορίζει με τέσσερα πόδια και μια σινάμενη ουρά. Σε κοιτά στα μάτια χωρίς να ζητά τίποτα. Μονάχα εσένα θέλει. Αντίθετα με σένα που της φόρτωσες όλα τα ψεύτικα του κόσμου. Δεν τα ‘χει ανάγκη. Εσένα μονάχα ψάχνει, να πάτε μια βόλτα από εκείνες τις παλιές των παιδικών σου χρόνων.
Έχει τον τρόπο της η ζωή να κερδίζει τον θάνατο στα σημεία. Κυλάει σαν χιλιοφαγωμένη μπάλα στην αλάνα, χωρίς να νοιάζεται. Μονάχα να κυλά. Φοράει παντελονάκι κοντό και κάλτσες μέχρι το γόνατο. Είναι γυμνή σε άσπρο βότσαλο και τρίβει νωχελικά την αρμύρα από τα φρύδια της. Έχει τον τρόπο της σου λέω… Κρύβεται σε δάκτυλα που αναζητούν κλαδιά γιατί έτσι τους δίδαξε το αίμα τους, προτού ακόμη περπατήσουν, προτού ακόμη αποχαιρετήσουν – προσωρινά – τη μήτρα τους. Έχει δυο εύθραυστα φτερά σαν πεταλούδας η ζωή. Μια μέρα μονάχα της φτάνει, όπως και στον μεγαλοπρεπή ανθό του ιβίσκου. Μυρίζει γιασεμί και σκαρφαλώνει όπου βρει, σα να αγγίζει ήδη ουρανό. Όπως κι εσύ, τότε που γύριζες αποκαμωμένος στο σπίτι της γιαγιάς, με αίμα στα γόνατα, αίμα να βράζει όμως και στις φλέβες της ψυχής σου.
Έχει τον τρόπο της σου λέω η ζωή. Έχεις τον τρόπο σου κι εσύ…
Ιάσονας Κάντας
Έχει τον τρόπο της η ζωή να κάνει τις σκανδαλιές της. Φωλιάζει σε 300 γραμμάρια καρδιάς και λίγη σκιά πλατάνου. Σε καλωσορίζει με τέσσερα πόδια και μια σινάμενη ουρά. Σε κοιτά στα μάτια χωρίς να ζητά τίποτα. Μονάχα εσένα θέλει. Αντίθετα με σένα που της φόρτωσες όλα τα ψεύτικα του κόσμου. Δεν τα ‘χει ανάγκη. Εσένα μονάχα ψάχνει, να πάτε μια βόλτα από εκείνες τις παλιές των παιδικών σου χρόνων.
Έχει τον τρόπο της η ζωή να κερδίζει τον θάνατο στα σημεία. Κυλάει σαν χιλιοφαγωμένη μπάλα στην αλάνα, χωρίς να νοιάζεται. Μονάχα να κυλά. Φοράει παντελονάκι κοντό και κάλτσες μέχρι το γόνατο. Είναι γυμνή σε άσπρο βότσαλο και τρίβει νωχελικά την αρμύρα από τα φρύδια της. Έχει τον τρόπο της σου λέω… Κρύβεται σε δάκτυλα που αναζητούν κλαδιά γιατί έτσι τους δίδαξε το αίμα τους, προτού ακόμη περπατήσουν, προτού ακόμη αποχαιρετήσουν – προσωρινά – τη μήτρα τους. Έχει δυο εύθραυστα φτερά σαν πεταλούδας η ζωή. Μια μέρα μονάχα της φτάνει, όπως και στον μεγαλοπρεπή ανθό του ιβίσκου. Μυρίζει γιασεμί και σκαρφαλώνει όπου βρει, σα να αγγίζει ήδη ουρανό. Όπως κι εσύ, τότε που γύριζες αποκαμωμένος στο σπίτι της γιαγιάς, με αίμα στα γόνατα, αίμα να βράζει όμως και στις φλέβες της ψυχής σου.
Έχει τον τρόπο της σου λέω η ζωή. Έχεις τον τρόπο σου κι εσύ…
Ιάσονας Κάντας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου