Μία ουσιαστική καταστροφή

Πολλές οι οικονομικές καταστροφές, δεν λέω, η ανεργία και η κοροϊδία που σαν λαός έχουμε βιώσει. Όμως αναλογιζόμενη το παρελθόν, οραματίζομαι ένα κενό μέλλον, λόγω μιας ουσιαστικής καταστροφής.

Ακόμα και να ανακάμψει η οικονομία και όλα να γίνουν ρόδινα ένας στρατός από ανθρώπους με ανύπαρκτη κριτική σκέψη, εύπλαστο χαρακτήρα (που προσαρμόζεται όταν τον βολεύει, με άλλα λόγια αρπακόλλες) και καμία διάθεση για ουσιαστική μάθηση είναι έτοιμος για την αγορά, εξερχόμενος από πανεπιστήμια και ΤΕΙ.

Η πλειοψηφία των φοιτητών μπαίνουν σε σχολές υπό την επήρεια της προπαγάνδας των γονιών τους. Κριτήρια, η επαγγελματική αποκατάσταση. Η λογική αυτή γρήγορα οδηγεί στον ανταγωνισμό μεταξύ συμφοιτητών και στο ανελέητο γλείψιμο  των καθηγητών (αχ πόσο το θέλουν, ειδικά αν συμφωνείς και πολιτικά μαζί τους και τρώγεσαι κιόλας).


Το αστείο της όλης υπόθεσης είναι ότι μεγάλος αριθμός σπουδαστών (ας μη κρυβόμαστε) βγάζουν τις σχολές με την βοήθεια των iphone τους. Οι επιτηρητές γνωρίζοντας πως ο καθηγητής θέλει να τελειώνει και να μη διορθώνει και πολλά, πολλές φορές  κρατούν την εξής στάση κάντε αυτό που είναι να κάνετε, αλλά με ησυχία ( προσωπική εμπειρία)

Τα άτομα αυτά συνήθως έχουν βλέψεις στο χώρο και ξαφνικά παθιάζονται για το ρόλο τους, μάλιστα στην ορκωμοσία είναι αυτοί που θα σου πουν ποσό μοναδικά ένιωσαν και πως σίγουρα έχουν κλείσει και το μεταπτυχιακό τους (είπαμε μεταπτυχιακά κάνουν όλοι τώρα)

Και όχι δεν είμαι το φυτουκλάκι, που το πειράζει που τα ''κακά'' παιδιά αντιγράφουν. Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι δεν έχουν όρεξη να μάθουν τίποτα. Βλέπουν ως αγγαρεία τη μάθηση (αγγαρεία;), είναι για αυτούς μια υποχρέωση. Κάτι που κάνουν για ένα χαρτί. Περνάνε τα χρόνια και κυνηγούν άλλα χαρτιά, χωρίς να μαθαίνουν τίποτα, χωρίς εφόδια για τη ζωή. Μόνο χαρτιά, μια χαρτούρα που αντιπροσωπεύει κάτι που δεν ισχύει. (Αφού πλέον οι καθηγητές  δημόσια δηλώνουν ότι αναλαμβάνουν πτυχιακές εργασίες και μεταπτυχιακά επί πληρωμής, αφού πλέον αυτό είναι επάγγελμα και πάλι οι πλούσιοι ''αγοράζουν'' τα πτυχία και τις υψηλές θέσεις.)

Αυτό που με φοβίζει είναι αυτοί οι χαρακτήρες που έπλασε το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα και όχι ότι θα μου φάνε τις θέσεις. Όλοι αυτοί οι μελλοντικοί καριερίστες, που πουλάνε και τη μάνα τους, που γλύφουν πολύ χειρότερα από ότι οι πατεράδες τους, που δέχονται να τους μειώνουν συνειδητά για να έρθει και γι' αυτούς η ''σειρά'' τους. Αυτοί είναι οι μελλοντικοί πολίτες της χώρας μας, με αυτή τη νοοτροπία, με αυτά τα δήθεν προχωρημένα αλλά ουσιαστικά απαίδευτα μυαλά.

Το εκπαιδευτικό σύστημα πάντα είχα την αίσθηση πως με κορόιδευε, όταν τη μια στιγμή ζητούσα την άδεια να πάω τουαλέτα (αντιμετώπιση ως παιδί) και την άλλη ώρα ακριβώς έδινα πανελλήνιες και επέλεγα το μέλλον μου (αντιμετώπιση ως ενήλικας). Όταν μου θύμιζε καθημερινά ότι εκπαίδευση = επαγγελματική αποκατάσταση.

Όλοι εμείς οι μορφωμένοι με τα πτυχία φερόμαστε σαν αρπακτικά ζώα, μπροστά στο συμφέρον. Τόσες ανθρωπιστικές επιστήμες, τόσα χαρτιά, τόση γνώση που μεταμορφώνει τον άνθρωπο και εμείς σκυφτοί, αποξενωμένοι, μίζεροι, καταθλιπτικοί εγωιστές.

Μάλλον τα πτυχία μας παιδιά, είναι χαρτιά για δουλεία και όχι για γνώση.
Ακούς;
Χαρτιά για δουλειά και όχι ευκαιρία να γίνουμε καλύτεροι.
Όχι.

Swthria Mk