Ξεχασμένοι επαναστάτες

Έχεις σκεφτεί ποτέ πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή σου εάν υλοποιούσες τους στόχους σου; Τα όνειρα σου; Όλα εκείνα τα εφηβικά όνειρα τέλος πάντων, που σε άφηναν ώρες ξάγρυπνο τα βράδια σχεδιάζοντας το πως και το πότε, χτίζοντας εικόνες και  πλάθοντας διάφορα σενάρια και καινούριους κόσμους...
Μέχρι να καταλήξεις σε αυτόν που σε ικανοποιούσε και τότε ευχαριστημένος πια έκλεινες τα μάτια και ταξίδευες μέσα σ' αυτόν.


Τα χρόνια πέρασαν και με τους ίδιους γρήγορους ρυθμούς που κύλισαν αυτά, έθαψες και τα όνειρα σου. Οι υποχρεώσεις, βλέπεις. Η κοινωνία, το κατεστημένο και άλλοι διάφοροι παράγοντες που επέτρεψες να σταθούν εμπόδιο στην πραγματοποίηση των δικών σου "θέλω".
Μέχρι που ένα βράδυ, κατάλαβες μωρέ ποιο λέω, ένα από εκείνα τα μουντά, γκρίζα, μονότονα βράδια που σκεπάζουν πλέον την καθημερινότητα σου γιατί δεν υπάρχει πια χρόνος για όνειρα, επειδή πλέον ύπνος σημαίνει ξεκούραση και ανάκτηση δυνάμεων για τον αγώνα επιβίωσης της επόμενης μέρας και του γεμάτου υποχρεώσεις προγράμματος σου, ακούς κάποιον, κάπου, να μιλάει για όνειρα και τότε εντελώς μηχανικά γυρνάς πίσω τον χρόνο. Τότε που είχες κι εσύ όνειρα...
Και αναπολείς αυτές τις στιγμές που πλέον σου χαϊδεύουν ζεστά το μάγουλο σαν μακρινές ευχάριστες αναμνήσεις, κι αναρωτιέσαι "Που πήγε άραγε ο δικός μου επαναστάτης; Που είναι εκείνο το παιδί με τα τόσα όνειρα και την τόση αισιοδοξία; Που θα άλλαζε τον κόσμο; Που ήταν πεπεισμένο πως για να το καταφέρει θα ξεκινούσε απ τον ίδιο του τον εαυτό; Που δεν θα γινόταν ποτέ ένα με τους υπόλοιπους και τις μονότονες ζωες τους;".

Και ξαφνικά θυμάσαι πως βρίσκεται σε βαθύ λήθαργο, καταχωνιασμένος κάπου μέσα σου γιατί εσύ ο ίδιος τον ανάγκασες να είναι εκεί.
Σε προκαλώ λοιπόν να τον ξυπνήσεις, να τον ξεθάψεις και να ξεκινήσεις εκεί από όπου είχες κάποτε σταματήσει. Έτσι απλά, σα να μην πέρασε μια μέρα.
Γιατί ποτέ δεν είναι αργά για να ξεκινήσεις την δική σου επανάσταση, ποτέ δεν είναι αργά να νιώσεις ελεύθερος.

Αν πάλι όλα αυτά σου φαίνονται μπούρδες, ακολούθησε τον τρόπο της κοινωνίας, της κυβέρνησης, τον τρόπο που συνήθισες τόσο καιρό να ακολουθείς, τον τρόπο που σου δίνει την ψευδαίσθηση πως είσαι ελεύθερος ενώ στην ουσία είσαι άλλο ένα υποχείριο τους, πήγαινε στο σχολείο, σπούδασε, βρες μια δουλειά, παντρέψου, κάνε και μερικά παιδιά, πλήρωνε τους φόρους και τους λογαριασμούς σου,  παρακολούθα τηλεόραση, άκου τα νέα και ο,τι παραπληροφόρηση σου πλασάρουν, υπάκουε στον νόμο χωρίς να διαφωνείς...

Και τώρα επανέλαβε μετά από εμένα: Είμαι ελεύθερος!
Και πες το πολλές φορές μήπως καταφέρεις και εσύ ο ίδιος να το πιστέψεις...

Αρετή Δ.