Μεγάλη μου Κυρία

Γενιές μεγάλωσαν και γενιές πέρασαν σε τούτη δω τη χώρα. Άλλοι πόνεσαν, άλλοι γέλασαν και τώρα ψάχνουμε να δούμε τι μας επιφυλάσσει και αυτή εδώ η εποχή.
Θυμάμαι τα λόγια της σαν εικόνες κάποιου συναρπαστικού παραμυθιού.
Εκείνη πιστή και αφοσιωμένη, αφηγούνταν γλυκόπικρες αναμνήσεις, λες και τις είχε ήδη βιώσει πριν από μερικά λεπτά.

Θυμάμαι να περιγράφει σκηνές ανατριχιαστικές. Αίμα, πολύ αίμα.

Θυμάμαι να την ρωτάω πως διασκέδαζε μικρή. Που να ήξερα ότι το μοναδικό κρυφτό που έπαιζε ήταν με τους Γερμανούς να την ψάχνουν κι εκείνη να ξέρει ότι κάθε βήμα που κάνει ίσως να είναι και το τελευταίο της;


Τα βαριά, γέρικα μάτια της μπορούσαν να προδώσουν τα βιώματα της ενώ τα αναψοκοκκινισμένα μάγουλα της τόνιζαν τους ξεθωριασμένους λάκκους που βρίσκονταν ακριβώς από κάτω.

Αν κάτι με παραξένεψε ήταν μια υπερηφάνεια στο κοφτό χαμόγελο της, καθώς μιλούσε.

"Τότε μπορεί να είχαμε πόλεμο, να έβλεπα τις φίλες μου νεκρές στο έδαφος, να ήξερα ότι έπρεπε να τις κουβαλήσω και να τις θάψω εγώ με τα ίδια μου τα χέρια. Τότε μπορεί να κρυβόμασταν σαν τα ποντίκια, μπορεί να 'χαν ματώσει τα πόδια μου τα γυμνά, να λιμοκτονούσα. Αν με ρωτάς σε τι διαφέρει τούτη δω η εποχή από τότες, θα σου πω τις αξίες, τα ιδανικά, οι αρχές. Σήμερα δεν υπάρχει αδερφοσύνη, αξιοπρέπεια, φιλότιμο ή ανιδιοτέλεια. Υπάρχει χρήμα, χρήμα και πάλι χρήμα. Υποταγμένοι όλοι στον βωμό ενός κομματιού από χαρτί. Και τότε υπήρχε. Και ακόμα παλιότερα. Δεν ήταν όμως ούτε για μένα, ούτε για όσους ήξερα το ιδανικό. Ζούσα σε μικρή κοινωνία, τα μυαλά μου δεν βγήκαν παραέξω ούτε πήραν αέρα ποτέ... Γι' αυτό και σου μιλάω ταπεινά, όπως και έζησα.
Πες μου σε παρακαλώ, πως να θέλω περισσότερα υλικά αγαθά απ 'όσα ήδη έχω, όταν η αληθινή πείνα, ο πόνος και η δυστυχία είναι ριζωμένη βαθιά μέσα μου; Όλα μου είναι αρκετά τώρα πια, όλα. Τότε έκλεινα τ 'αφτιά μου για να μην ακούω τον θόρυβο από τους πυροβολισμούς, τώρα τα κλείνω και ακόμα ψάχνω το γιατί.."


Reman