Παρασκευή 3 Ιουλίου 2015

Μένω Ελλάδα

staugustine.com
 Το διάγγελμα για το δημοψήφισμα μας βρήκε σε ένα καφενείο. Εκεί που ο χρόνος χάνεται και η ζωή μυρίζει καλοκαίρι. Λες "εβίβα", πίνεις, γελάς, ονειρεύεσαι, ερωτεύεσαι και η γειτονιά μυρίζει νυχτολούλουδο.

Είπαμε "θα το ζήσουμε κι αυτό". 35 με 40 πάνω κάτω όλη η παρέα. Πέντε χρόνια με τη θηλιά στο λαιμό. Πέντε χρόνια με στραγγαλισμένες ζωές. Πέντε χρόνια να παλεύεις να βγει ο μήνας. Πέντε χρόνια στην ανασφάλεια. Πέντε χρόνια σκοτάδια. Γελάσαμε κι άλλο. Μπορεί να έφταιγε και το κρασί.


Την άλλη μέρα είδα τη Μαρία να κλαίει, την Ειρήνη να πνίγεται, την Αναστασία να βουλιάζει, τον Κωστή να αναστενάζει, την Κατερίνα να φωνάζει. Εγώ έλεγα πως όλα θα πάνε καλά. Και θύμωσα για τα χαμένα χρόνια που πέρασαν, για το παραγκωνισμό τη ζωής, για τα κλειστά παράθυρα, για τους ανέργους, για τους αυτόχειρες, για τους φίλους που φεύγουν, για τα παιδιά που δε θα γεννηθούν ποτέ, για τον παππού και τη γιαγιά που εύχονται να πεθάνουν! Κι άκουσα πως δε βγαίνουν οι αριθμοί. Και πάλι δεν κατάλαβα πως γίνεται να είναι αριθμοί οι άνθρωποι.

Σήμερα είδα τον πατέρα μου να σκύβει το κεφάλι και να λέει ότι φοβάται τα πρόβατα και όχι το λύκο. Και θύμωσα πάλι για όλα τα πρόβατα που θα ορίσουν τη ζωή μου. Την υπόλοιπη ζωή μου που έχει πέντε χρόνια χαμένα.

Εγώ θα μείνω Ελλάδα. Και δε θα φοβηθώ! Ούτε και οι φίλοι μου. Και στην Ευρώπη ζουν άνθρωποι και όχι αριθμοί. Και να φοβάστε αυτούς που δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Και είναι πολλοί.
Και τα σκυμμένα κεφάλια κάποτε σηκώνονται. Κι αν δουν τον ουρανό θα πετάξουν...

Κλειώ Βλαχάκη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου