Κάθε φορά που ο φόβος θα λυγίζει τα γόνατα μου...

-Μπαμπά, πάμε αύριο να δώσουμε όσα ρούχα δε χρειάζομαι πια εκεί που είχαμε πάει και την προηγούμενη φορά;
Και μόνο αυτή η κουβέντα του 11χρονου γιου μου ήταν αρκετή για να διαλύσει κάθε σκιά που απειλούσε τη σκέψη μου σε ότι έχει να κάνει με το κυριακάτικο δημοψήφισμα...
Και το μάθημα συνεχίστηκε:
-Μπαμπά, δεν θέλω να σας βλέπω στεναχωρημένους με τη μαμά. Μη φοβάστε, δεν χρειάζομαι τίποτα. Εγώ όσο έχω εσάς δε φοβάμαι τίποτα και κανέναν!

Όλη αυτή την εβδομάδα νιώθω πως βρίσκομαι σε κάποιο χαράκωμα που οι απέναντι βομβαρδίζουν συνέχεια με οβίδες τρόμου. Κι όσο πλησιάζει η Κυριακή οι οβίδες αυτές θα γίνονται όλο και περισσότερες, όλο και πιο άγριες.
Κι αν κάποια στιγμή λιγοψυχήσω, θα διώξω την εικόνα αυτών που με στρίμωξαν στο χαράκωμα του τρόμου και θα φέρω στη θέση τους την εικόνα του αγαπημένου μου παιδιού.
Και θα βάλω για ασπίδα μου όλες τις εικόνες που χάραξαν ανεξίτηλα την ψυχή μου τα πέντε αυτά χρόνια.

Θα έχω στο μυαλό μου την εικόνα του παππού που τρώει απ’ τα σκουπίδια, τις ουρές των ανθρώπων που κάποιοι δε δίστασαν να πετάξουν στα σκουπίδια στο Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού και σε όλες τις υπόλοιπες δομές Αλληλεγγύης που βρέθηκα. Θα έχω τη γεύση των δακρυγόνων που φάγαμε όταν διαδηλώναμε για τις ζωές μας.
Θα παίρνω δύναμη από τα καθαρά πρόσωπα των φίλων του Παύλου Φύσα, που ξεκίνησα από μια συνέντευξη στην πλατεία του Κορυδαλλού και κατέληξα αδερφικός τους φίλος. Θα οργίζομαι με το δάκρυ της μητέρας μου κάθε φορά που της έκοβαν τη σύνταξη. Θα θυμάμαι το τηλεφώνημα της φίλης μου της Κατερίνας που με πήρε πανικόβλητη για να με ρωτήσει πως θα βρει βοήθεια για την οικογένεια της μικρής που λιποθύμησε από την πείνα στο σχολείο που διδάσκει. Θα σκέφτομαι την αδερφή μου και τον λατρεμένο μου ανιψιό στη Θεσσαλονίκη που μου στέρησαν ένα χρόνο τη δυνατότητα να τους δω με την ανεργία που με έστειλαν.
Θα σκέφτομαι την Μαριάννα που δεν μπορεί να βρει με τίποτα δουλειά με ένα κάρο πτυχία στο βιογραφικό της και που όταν βρίσκει κάτι προσωρινό, κυνηγάει για μήνες ολάκερους τα χρήματα που της οφείλουν. Θα παίρνω κουράγιο από τον Κίμωνα που παλεύει τα βράδια να αναστήσει αστέγους.

Κάθε φορά που νιώθω πως λιγοψυχώ, θα φέρνω στη σκέψη όλα εκείνα τα βουβά, φοβισμένα πρόσωπα των ανθρώπων που ξεριζώθηκαν απ’ τις εστίες τους και αντιμετωπίζονται από την πολιτισμένη Ευρώπη σαν εγκληματίες και παράσιτα. Θα θυμάμαι τον Δημήτρη που δεν μπορεί πια πληρώσει τους λογαριασμούς του μαγαζιού που του άφησε ο πατέρας του και που πνίγεται στη σκέψη πως θα είναι εκείνος που θ’ αναγκαστεί να κλείσει μια οικογενειακή επιχείρηση που κρατάει από το 1897...

Θα σκέφτομαι συνάμα κι όλα εκείνα τα λαμόγια που βρίσκοντας ευκαιρία ήπιαν ως το μεδούλι το αίμα των υπαλλήλων τους κάνοντας πράξη το ‘’στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται’’.

Και το ΟΧΙ αυτό που θα βγει απ’ την ψυχή μου την ερχόμενη Κυριακή θα το χαρίσω σε όλους τους παραπάνω που με κράτησαν όρθιο όλα αυτά τα χρόνια.
Γιατί η αξιοπρέπεια μπορεί να μην τρώγεται, όπως χαιρέκακα κόπτονται όλοι οι νεοφιλελεύθεροι, ούτε όμως και το οξυγόνο. Και χωρίς οξυγόνο και αξιοπρέπεια δεν μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος...

Στέφανος Μαντζαρίδης