Αν δεν ξεχειλίσει η καρδιά του ανθρώπου από αγάπη ή από θυμό τίποτα δεν
μπορεί να γίνει στον κόσμο, γράφει με τόλμη ο Καζαντζάκης και το
κληρονομεί στις γενιές που ακολουθούν με την ελπίδα πως κάθε φορά που θα
το διαβάζουν, θα τολμούν να παλεύουν για τα όνειρα που καίνε την καρδιά
τους.
Αυτές οι μικρές σε έκταση αλλά μεγάλες σε φράσεις που κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας, γίνονται φάροι αυτή την εποχή που το έθνος μας, δίνει μια μάχη για επιβίωση. Οι πολιτικές εξελίξεις που μας απασχολούν αυτό το διάστημα μας βγάζουν από τη ρουτίνα της ζωή μας και ξαφνικά καλούμαστε να ορίσουμε εξ αρχής τα ναι και τα όχι του εαυτού μας. Διανύουμε μια περίοδο που είναι επιτακτική η αυτοκριτική, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Όσα χρόνια κι αν περάσουν θα θυμόμαστε ανά τακτά διαστήματα πως κάποιο Ιούλιο στεκόμαστε στις ουρές των ΑΤΜ και πλούσιοι και φτωχοί μπορούσαμε να σηκώσουμε μονάχα 60 ευρώ. (Μιλάω για τους πλούσιους εκείνους που δεν έχουν στείλει τα λεφτά σε Ελβετίες...). Αυτό αποτελεί ίσως και την αφετηρία για να γίνουν οι αλλαγές που απαιτούνται, για να γίνει η σύγχρονη ελληνική κοινωνία συλλογική και όχι ατομική.
Κοιτάζω το ράφι με τα κραγιόν μου, πόσο ανόητη νιώθω ξαφνικά, ένα ράφι με κραγιόν και ένα ράφι με μανό, δυο ζωές δεν μου φτάνουν για να τα χαλάσω όλα, αυτή η απληστία μας δεν έχει τελειωμό. Αυτά τα εξήντα ευρώ, κάθε φορά που στέκομαι στην ουρά για να τα πάρω είναι το μεγαλύτερο «σχολείο» που πήγα ποτέ κι ας τέλειωσα και πανεπιστήμιο. Βλέπω ηλικιωμένους να περιμένουν με υπομονή, έφηβους να κάνουν πλάκα, μητέρες να κρύβουν στο βλέμμα τους την αγωνία για τα παιδιά τους, βλέπω κόσμο που μεταφέρει μια βουβή διαμαρτυρία για το «πως γίναμε έτσι» και δεν αναφέρομαι στο πρόβλημα της χώρας, μα στην κρίση αξιών. Μα η αλήθεια ακούγεται από το στόμα των μικρών παιδιών που στέκονται κι εκείνα στην ουρά κρατώντας το χέρι της μαμάς ή του μπαμπά. Φέρονται σαν ενήλικοι, κάνουν ερωτήσεις για την κατάσταση που βιώνουμε και στο τέλος σε αφοπλίζουν με ένα χαμόγελο ή με μια φράση.
Ξεχείλισαν οι καρδιές μας, σκέφτομαι, από θυμό κι από αγάπη, ξεχείλισαν και αυτή είναι η ουσία. Κοιτάζω ξανά και ξανά τις συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα, επιτέλους ο κόσμος βγαίνει έξω από το καναπέ του για να φωνάξει αυτό που θέλει. Κοιτάζω και τα κανάλια μας. Δεν θα μιλήσω για προπαγάνδα οργανωμένη (νομίζω αυτό είναι οφθαλμοφανές πλέον) κρατάω μονάχα τα βλέμματα των δημοσιογράφων, τα βλέμματα τους μου λένε πολλά και βγάζω τα προσωπικά μου συμπεράσματα για τον καθένα τους τα οποία δεν θα αναφέρω. Βλέπω και τους βουλευτές μας, από όλα τα κόμματα και τα δικά τους βλέμματα μου λένε πολλά. Όλη τους η στάση με βοηθά να βγάλω συμπεράσματα και για αυτούς. Λυπάμαι μονάχα που η χώρα που γέννησε την δημοκρατία στη σύγχρονη εποχή της έχει υιοθετήσει μια διαστρεβλωμένη εκδοχή της και τελικά αυτή η ακατάσχετη φλυαρία εμποδίζει τον θεατή να δημιουργήσει τη δική του αλήθεια. Νιώθω έντονα την ανάγκη να φωνάξω ένα "ησυχία!" σε όλους. Να τους ζητήσω να σταματήσουν να φιλοσοφούν (στην πιο άσχημη εκδοχή βεβαίως τη φιλοσοφίας) και απλά να μεταδίδουν τις ειδήσεις. Αναρωτιέμαι αν τελικά η πολιτική ασκείται στη Βουλή ή στα παράθυρα και στα social media.
Κρατάω τις λέξεις του Μανώλη Γλέζου εχθές στην ευρωβουλή, νιώθω ντροπή γιατί σαν δεύτερη σκέψη μου είχε περάσει πέρυσι από το μυαλό το εξής «όλα καλά, είναι αγωνιστής, είναι το τελευταίο ζωντανό κομμάτι της ιστορίας μας αλλά είναι μεγάλος για να πάει στην Ευρωβουλή, τι θα λέει;». Τελικά δεν χρειάζεται να είσαι νέος χρειάζεται μονάχα να έχεις μια καρδιά που ξεχειλίζει από αγάπη για την πατρίδα σου. Όλοι οι έκπτωτοι πολιτικοί αυτοί της χώρας θα περάσουν στην ιστορία και θα πάρουν τη θέση που τους αξίζει γιατί ο ιστορικός ξέρετε δεν καταγράφει την άποψη του, μονάχα τα γεγονότα.
Κοιτάζω τη θάλασσα, τα βουνά, τον ήλιο, αυτό είναι η Ελλάδα για εμένα, ο ήλιος, τα γιασεμιά, οι βουκαμβίλιες και οι μυρωδιές από τα φαγητά που συναντιόνται στο σταυροδρόμι. Αυτή την Ελλάδα πρέπει να κρατήσουμε ζωντανή!
Ξεχειλισμένες καρδιές από αγάπη για την πατρίδα και θυμό για αυτούς που την κατασπάραξαν!
Ξεχειλισμένες καρδιές από αγάπη και θυμό που με βουβό βλέμμα ζωγραφίζουν ένα «φτάνει πια» και το χαρίζουν σε πολιτικούς και δημοσιογράφους που συνεχίζουν να κατασπαράζουν τη χώρα, ακόμα και αυτή τη στιγμή.
Νίνα Γραμματικάκη
Αυτές οι μικρές σε έκταση αλλά μεγάλες σε φράσεις που κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας, γίνονται φάροι αυτή την εποχή που το έθνος μας, δίνει μια μάχη για επιβίωση. Οι πολιτικές εξελίξεις που μας απασχολούν αυτό το διάστημα μας βγάζουν από τη ρουτίνα της ζωή μας και ξαφνικά καλούμαστε να ορίσουμε εξ αρχής τα ναι και τα όχι του εαυτού μας. Διανύουμε μια περίοδο που είναι επιτακτική η αυτοκριτική, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Όσα χρόνια κι αν περάσουν θα θυμόμαστε ανά τακτά διαστήματα πως κάποιο Ιούλιο στεκόμαστε στις ουρές των ΑΤΜ και πλούσιοι και φτωχοί μπορούσαμε να σηκώσουμε μονάχα 60 ευρώ. (Μιλάω για τους πλούσιους εκείνους που δεν έχουν στείλει τα λεφτά σε Ελβετίες...). Αυτό αποτελεί ίσως και την αφετηρία για να γίνουν οι αλλαγές που απαιτούνται, για να γίνει η σύγχρονη ελληνική κοινωνία συλλογική και όχι ατομική.
Κοιτάζω το ράφι με τα κραγιόν μου, πόσο ανόητη νιώθω ξαφνικά, ένα ράφι με κραγιόν και ένα ράφι με μανό, δυο ζωές δεν μου φτάνουν για να τα χαλάσω όλα, αυτή η απληστία μας δεν έχει τελειωμό. Αυτά τα εξήντα ευρώ, κάθε φορά που στέκομαι στην ουρά για να τα πάρω είναι το μεγαλύτερο «σχολείο» που πήγα ποτέ κι ας τέλειωσα και πανεπιστήμιο. Βλέπω ηλικιωμένους να περιμένουν με υπομονή, έφηβους να κάνουν πλάκα, μητέρες να κρύβουν στο βλέμμα τους την αγωνία για τα παιδιά τους, βλέπω κόσμο που μεταφέρει μια βουβή διαμαρτυρία για το «πως γίναμε έτσι» και δεν αναφέρομαι στο πρόβλημα της χώρας, μα στην κρίση αξιών. Μα η αλήθεια ακούγεται από το στόμα των μικρών παιδιών που στέκονται κι εκείνα στην ουρά κρατώντας το χέρι της μαμάς ή του μπαμπά. Φέρονται σαν ενήλικοι, κάνουν ερωτήσεις για την κατάσταση που βιώνουμε και στο τέλος σε αφοπλίζουν με ένα χαμόγελο ή με μια φράση.
Ξεχείλισαν οι καρδιές μας, σκέφτομαι, από θυμό κι από αγάπη, ξεχείλισαν και αυτή είναι η ουσία. Κοιτάζω ξανά και ξανά τις συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα, επιτέλους ο κόσμος βγαίνει έξω από το καναπέ του για να φωνάξει αυτό που θέλει. Κοιτάζω και τα κανάλια μας. Δεν θα μιλήσω για προπαγάνδα οργανωμένη (νομίζω αυτό είναι οφθαλμοφανές πλέον) κρατάω μονάχα τα βλέμματα των δημοσιογράφων, τα βλέμματα τους μου λένε πολλά και βγάζω τα προσωπικά μου συμπεράσματα για τον καθένα τους τα οποία δεν θα αναφέρω. Βλέπω και τους βουλευτές μας, από όλα τα κόμματα και τα δικά τους βλέμματα μου λένε πολλά. Όλη τους η στάση με βοηθά να βγάλω συμπεράσματα και για αυτούς. Λυπάμαι μονάχα που η χώρα που γέννησε την δημοκρατία στη σύγχρονη εποχή της έχει υιοθετήσει μια διαστρεβλωμένη εκδοχή της και τελικά αυτή η ακατάσχετη φλυαρία εμποδίζει τον θεατή να δημιουργήσει τη δική του αλήθεια. Νιώθω έντονα την ανάγκη να φωνάξω ένα "ησυχία!" σε όλους. Να τους ζητήσω να σταματήσουν να φιλοσοφούν (στην πιο άσχημη εκδοχή βεβαίως τη φιλοσοφίας) και απλά να μεταδίδουν τις ειδήσεις. Αναρωτιέμαι αν τελικά η πολιτική ασκείται στη Βουλή ή στα παράθυρα και στα social media.
Κρατάω τις λέξεις του Μανώλη Γλέζου εχθές στην ευρωβουλή, νιώθω ντροπή γιατί σαν δεύτερη σκέψη μου είχε περάσει πέρυσι από το μυαλό το εξής «όλα καλά, είναι αγωνιστής, είναι το τελευταίο ζωντανό κομμάτι της ιστορίας μας αλλά είναι μεγάλος για να πάει στην Ευρωβουλή, τι θα λέει;». Τελικά δεν χρειάζεται να είσαι νέος χρειάζεται μονάχα να έχεις μια καρδιά που ξεχειλίζει από αγάπη για την πατρίδα σου. Όλοι οι έκπτωτοι πολιτικοί αυτοί της χώρας θα περάσουν στην ιστορία και θα πάρουν τη θέση που τους αξίζει γιατί ο ιστορικός ξέρετε δεν καταγράφει την άποψη του, μονάχα τα γεγονότα.
Κοιτάζω τη θάλασσα, τα βουνά, τον ήλιο, αυτό είναι η Ελλάδα για εμένα, ο ήλιος, τα γιασεμιά, οι βουκαμβίλιες και οι μυρωδιές από τα φαγητά που συναντιόνται στο σταυροδρόμι. Αυτή την Ελλάδα πρέπει να κρατήσουμε ζωντανή!
Ξεχειλισμένες καρδιές από αγάπη για την πατρίδα και θυμό για αυτούς που την κατασπάραξαν!
Ξεχειλισμένες καρδιές από αγάπη και θυμό που με βουβό βλέμμα ζωγραφίζουν ένα «φτάνει πια» και το χαρίζουν σε πολιτικούς και δημοσιογράφους που συνεχίζουν να κατασπαράζουν τη χώρα, ακόμα και αυτή τη στιγμή.
Νίνα Γραμματικάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου