Κάποτε, είχα πάει ταξίδι σε μια μακρινή χώρα. Δε
θυμάμαι που ακριβώς βρισκόταν. Ήταν κάπου μεταξύ πραγματικότητας και
φαντασίας. Σε ένα μέρος που, όλοι οι άνθρωποι ήταν χαρούμενοι, δίχως
σκοτούρες και προβλήματα, μη σκεπτόμενοι την επιβίωση αλλά μονάχα τη
στιγμή.
Εκεί λοιπόν, καθώς περπατούσα, βρέθηκα μπροστά σε μια παράξενη οδό. Οδός Ονείρων λεγόταν. Περίεργος καθώς είμαι, την ακολούθησα. Ακριβώς μπροστά μου, στο πρώτο κτίριο, υπήρχε μια κρεμάστρα, με ένα μαύρο μαντήλι κρεμασμένο επάνω της. Με αυτό, υπέθεσα πως κάλυπταν τα μάτια τους όλοι και προχωρούσαν. Το ίδιο έκανα και 'γώ. Αφού κάλυψα τα μάτια μου, προχώρησα στην απέναντι πλευρά, στο κτίσμα του αριθμού 2. Εκεί, έλυσα το πανί από τα μάτια μου και είδα φως. Μπροστά μου, ένα πολύ μικρό παραθυράκι εξέπεμπε φως. Πήγα να μπω, μα δυστυχώς δε χωρούσα. Το παράθυρο ήταν πολύ μικρό και γω πολύ μεγάλος. Φεύγοντας από εκεί, κατευθύνθηκα στο υπ' αριθμόν 3 κτίριο.
Στην είσοδο του, υπήρχε ένας ελέφαντας, που μου ζήτησε διόδια. Του έδωσα αμέσως τη λογική μου και εκείνος με άφησε να περάσω μέσα στο κτίριο και να δω το σιντριβάνι που φύλαγε. Ήταν ομολογουμένως ένα περίεργο σιντριβάνι, με ευχές. Έκανες μια ευχή και αυτή πραγματοποιούταν την ίδια κιόλας στιγμή. Εκπληρώνονταν όλες οι ευχές, ακόμα και οι πιο απίθανες. Δίχως δεύτερη σκέψη λοιπόν, δίχως κανένα δισταγμό, ευχήθηκα να ξαναγίνω παιδί. Και ξανάγινα.
Βγαίνοντας από εκεί, ως παιδί πλέον, πήγα στο τέταρτο κατά σειρά κτίσμα. Αυτό, βρισκόταν στο βάθος, εγώ όμως δεν προχώρησα ως εκεί, καθώς στην αυλή του, είδα μια παιδική χαρά. Είχε και άλλα παιδάκια εκεί, μα όταν μπήκα μέσα, σταμάτησαν το παιχνίδι. Κατάλαβα τον λόγο, μάλλον με ντρέπονταν. Μόλις όμως τους χαμογέλασα, αμέσως πήραν θάρρος και άρχισαν να παίζουν μαζί μου. Αφού τελείωσα το παιχνίδι μου μαζί τους, κατευθύνθηκα προς το πέμπτο κτίριο του δρόμου. Αυτό, δεν το έλεγες ακριβώς κτίριο, καθώς ουσιαστικά, ήταν ένα μισογκρεμισμένο σπίτι, έτοιμο να καταρρεύσει. Προς μεγάλη μου έκπληξη όμως, είδα πως μέσα, μια γριά καθόταν και έπλεκε. Μοίρα την έλεγαν θαρρώ. Αυτή, μου είπε τη συνέχεια της ζωής μου. Την βρήκε λίγο ευθύγραμμη, δίχως συναισθήματα, δίχως ρίσκο και στεναχωρήθηκε. Παρόλα αυτά, με συμβούλεψε να προσέχω στην πορεία μου και να κάνω πάντα ό,τι γαληνεύει την ψυχή μου.
Έπειτα, πήγα στο υπ' αριθμόν 6 οικοδόμημα. Ήταν ένα μεγάλο κτίριο, σε σχήμα καρδιάς, που απ 'έξω έγραφε: Ζωή. Ήταν κόκκινο και εξέπεμπε θερμότητα, μα εγώ το ένιωθα απολύτως ξένο. Όταν πήγα να ανοίξω την πόρτα του, στην αρχή δεν τα κατάφερα. Μετά όμως, κατάλαβα. Το μυστικό, ήταν η αγάπη. Έπρεπε να φέρω στη μνήμη μου μια ανάμνηση αγάπης για ένα αγαπητό μου πρόσωπο. Μόλις το έκανα, η πόρτα άνοιξε και μπαίνοντας, ένιωσα ξανά ζωντανός και αναζωογονημένος, γεμάτος συναισθήματα.
Στη συνέχεια, τα βήματα μου με οδήγησαν μπροστά στο έβδομο κτίσμα, όπου με υποδέχθηκε μια γάτα. Ήταν μεγάλη και μαύρη, εγώ όμως, δεν τη φοβήθηκα. Τη ρώτησα τι θέλει και μου είπε πως, το μόνο που ήθελε από μένα, ήταν να ακολουθώ πάντα το ένστικτο μου. Μετά, κατευθύνθηκα στο όγδοο κτίριο, στο πάτωμα του οποίου, βρήκα ένα χρυσό κέρμα, όταν όμως το γύρισα από την άλλη πλευρά, διαπίστωσα πως, ήταν κάλπικο.
Τότε θεώρησα πως, όλα ήταν ένα όνειρο, μια απάτη. Στο κτίσμα υπ' αριθμόν 9 όμως, άλλαξα γνώμη, καθώς είδα έναν μεγάλο φράχτη με κόκκινο συρματόπλεγμα και πάνω του όλα μου τα όνειρα παγιδευμένα και τουφεκισμένα από την λογική των ανθρώπων γύρω μου. Έτσι, παρά το γεγονός πως, είχα μόλις φτάσει μπροστά στο 10ο κτίριο, τελικά, δεν μπόρεσα να μπω μέσα,καθώς το θέαμα και μόνο των τουφεκισμένων ονείρων με είχε αποκαρδιώσει. Μη αντέχοντας λοιπόν να δω άλλα, ξύπνησα.
Όταν έφυγα από την Οδό Ονείρων, ένιωσα χαρούμενος, μα και λυπημένος. Χαρούμενος επειδή έζησα όλα αυτά, λυπημένος γιατί έφευγα χωρίς να μπω στο 10ο κτίριο. Τελικά όμως, ξύπνησα. Θα ήθελα ωστόσο κάποια στιγμή, να ξαναβρεθώ σε αυτή την περίεργη χώρα και να περπατήσω πάλι στην Οδό Ονείρων. Να ξαναδώ την γάτα, τον ελέφαντα, ίσως και τη Μοίρα. Αν ήταν ακόμα εκεί... Αν μου επιφύλασσε τίποτα άλλο, ίσως κάποια άλλη συμβουλή.
Και ίσως τότε, να είχα το κουράγιο να μπω στο 10ο κτίριο...
Εκεί λοιπόν, καθώς περπατούσα, βρέθηκα μπροστά σε μια παράξενη οδό. Οδός Ονείρων λεγόταν. Περίεργος καθώς είμαι, την ακολούθησα. Ακριβώς μπροστά μου, στο πρώτο κτίριο, υπήρχε μια κρεμάστρα, με ένα μαύρο μαντήλι κρεμασμένο επάνω της. Με αυτό, υπέθεσα πως κάλυπταν τα μάτια τους όλοι και προχωρούσαν. Το ίδιο έκανα και 'γώ. Αφού κάλυψα τα μάτια μου, προχώρησα στην απέναντι πλευρά, στο κτίσμα του αριθμού 2. Εκεί, έλυσα το πανί από τα μάτια μου και είδα φως. Μπροστά μου, ένα πολύ μικρό παραθυράκι εξέπεμπε φως. Πήγα να μπω, μα δυστυχώς δε χωρούσα. Το παράθυρο ήταν πολύ μικρό και γω πολύ μεγάλος. Φεύγοντας από εκεί, κατευθύνθηκα στο υπ' αριθμόν 3 κτίριο.
Στην είσοδο του, υπήρχε ένας ελέφαντας, που μου ζήτησε διόδια. Του έδωσα αμέσως τη λογική μου και εκείνος με άφησε να περάσω μέσα στο κτίριο και να δω το σιντριβάνι που φύλαγε. Ήταν ομολογουμένως ένα περίεργο σιντριβάνι, με ευχές. Έκανες μια ευχή και αυτή πραγματοποιούταν την ίδια κιόλας στιγμή. Εκπληρώνονταν όλες οι ευχές, ακόμα και οι πιο απίθανες. Δίχως δεύτερη σκέψη λοιπόν, δίχως κανένα δισταγμό, ευχήθηκα να ξαναγίνω παιδί. Και ξανάγινα.
Βγαίνοντας από εκεί, ως παιδί πλέον, πήγα στο τέταρτο κατά σειρά κτίσμα. Αυτό, βρισκόταν στο βάθος, εγώ όμως δεν προχώρησα ως εκεί, καθώς στην αυλή του, είδα μια παιδική χαρά. Είχε και άλλα παιδάκια εκεί, μα όταν μπήκα μέσα, σταμάτησαν το παιχνίδι. Κατάλαβα τον λόγο, μάλλον με ντρέπονταν. Μόλις όμως τους χαμογέλασα, αμέσως πήραν θάρρος και άρχισαν να παίζουν μαζί μου. Αφού τελείωσα το παιχνίδι μου μαζί τους, κατευθύνθηκα προς το πέμπτο κτίριο του δρόμου. Αυτό, δεν το έλεγες ακριβώς κτίριο, καθώς ουσιαστικά, ήταν ένα μισογκρεμισμένο σπίτι, έτοιμο να καταρρεύσει. Προς μεγάλη μου έκπληξη όμως, είδα πως μέσα, μια γριά καθόταν και έπλεκε. Μοίρα την έλεγαν θαρρώ. Αυτή, μου είπε τη συνέχεια της ζωής μου. Την βρήκε λίγο ευθύγραμμη, δίχως συναισθήματα, δίχως ρίσκο και στεναχωρήθηκε. Παρόλα αυτά, με συμβούλεψε να προσέχω στην πορεία μου και να κάνω πάντα ό,τι γαληνεύει την ψυχή μου.
Έπειτα, πήγα στο υπ' αριθμόν 6 οικοδόμημα. Ήταν ένα μεγάλο κτίριο, σε σχήμα καρδιάς, που απ 'έξω έγραφε: Ζωή. Ήταν κόκκινο και εξέπεμπε θερμότητα, μα εγώ το ένιωθα απολύτως ξένο. Όταν πήγα να ανοίξω την πόρτα του, στην αρχή δεν τα κατάφερα. Μετά όμως, κατάλαβα. Το μυστικό, ήταν η αγάπη. Έπρεπε να φέρω στη μνήμη μου μια ανάμνηση αγάπης για ένα αγαπητό μου πρόσωπο. Μόλις το έκανα, η πόρτα άνοιξε και μπαίνοντας, ένιωσα ξανά ζωντανός και αναζωογονημένος, γεμάτος συναισθήματα.
Στη συνέχεια, τα βήματα μου με οδήγησαν μπροστά στο έβδομο κτίσμα, όπου με υποδέχθηκε μια γάτα. Ήταν μεγάλη και μαύρη, εγώ όμως, δεν τη φοβήθηκα. Τη ρώτησα τι θέλει και μου είπε πως, το μόνο που ήθελε από μένα, ήταν να ακολουθώ πάντα το ένστικτο μου. Μετά, κατευθύνθηκα στο όγδοο κτίριο, στο πάτωμα του οποίου, βρήκα ένα χρυσό κέρμα, όταν όμως το γύρισα από την άλλη πλευρά, διαπίστωσα πως, ήταν κάλπικο.
Τότε θεώρησα πως, όλα ήταν ένα όνειρο, μια απάτη. Στο κτίσμα υπ' αριθμόν 9 όμως, άλλαξα γνώμη, καθώς είδα έναν μεγάλο φράχτη με κόκκινο συρματόπλεγμα και πάνω του όλα μου τα όνειρα παγιδευμένα και τουφεκισμένα από την λογική των ανθρώπων γύρω μου. Έτσι, παρά το γεγονός πως, είχα μόλις φτάσει μπροστά στο 10ο κτίριο, τελικά, δεν μπόρεσα να μπω μέσα,καθώς το θέαμα και μόνο των τουφεκισμένων ονείρων με είχε αποκαρδιώσει. Μη αντέχοντας λοιπόν να δω άλλα, ξύπνησα.
Όταν έφυγα από την Οδό Ονείρων, ένιωσα χαρούμενος, μα και λυπημένος. Χαρούμενος επειδή έζησα όλα αυτά, λυπημένος γιατί έφευγα χωρίς να μπω στο 10ο κτίριο. Τελικά όμως, ξύπνησα. Θα ήθελα ωστόσο κάποια στιγμή, να ξαναβρεθώ σε αυτή την περίεργη χώρα και να περπατήσω πάλι στην Οδό Ονείρων. Να ξαναδώ την γάτα, τον ελέφαντα, ίσως και τη Μοίρα. Αν ήταν ακόμα εκεί... Αν μου επιφύλασσε τίποτα άλλο, ίσως κάποια άλλη συμβουλή.
Και ίσως τότε, να είχα το κουράγιο να μπω στο 10ο κτίριο...
Mad Hatter
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου