Κατεβαίνοντας στο μετρό, στέκομαι πάντα στο πιο απόμακρο και απομονωμένο σημείο της αποβάθρας, στο ένα άκρο ή στο άλλο. Ο πολύς, συνωστισμένος κόσμος μου προκαλεί αγοραφοβία και άγχος. Γι' αυτό και αυτοπροστατεύομαι. Κάνω κύκλους γύρω απ' τον εαυτό μου και σκέφτομαι.
Εμείς οι ονειροφυλόφιλοι πάσχουμε απ' το μετατραυματικό σοκ της απότομης προσγείωσης στην πραγματικότητα. Έχουμε ανάγκη από ονειροδρόμια και ονειροπωλεία. Ένα πουπουλένιο σύννεφο βρε αδερφέ να πέσουμε στα μαλακά.
Μου τριβελίζει το μυαλό απ' το πρωί, η θετική όψη του χρόνου. Τον έχω δαιμονοποιήσει πολύ, αλλά να τώρα τον έχω κάνει λιγάκι φίλο μου, τον έχω αγκαλιάσει. Είναι τόσο θαυματουργός και λειτουργεί σαν βάλσαμο στον πόνο. Δεν μπορεί να σ' αφήσει στάσιμο στο σημείο που σε πόνεσε. Θες δε θες θα προχωρήσεις. Σε παίρνει μαζί του, σε παρασύρει και σε πάει μερικά καρέ παρακάτω. Η κάθε μέρα και το κάθε λεπτό που φεύγει σ' έχει απομακρύνει από εκεί που ήσουν χθες, απ' το χθεσινό σου, μπαγιάτικο πια, συναίσθημα.
Η κυκλοθυμία μου, έχει βαρέσει κόκκινο συναγερμό αυτές τις μέρες. Ούτε εγώ δεν μπορώ να με παρακολουθήσω. Κάνω κούνια με όλα τα αρνητικά συναισθήματα που έχουν σταλάξει μέσα μου. Μια η θλίψη, μια ο θυμός, μια η απογοήτευση. Θέλω να μου ρίξει μια γερή σπρωξιά ο χρόνος και να με στείλει στην άλλη άκρη της παιδικής χαράς να συναντήσω το χαμόγελο.
Σε ό,τι σε λάβωσε, λοιπόν, ο χρόνος στο μπαλώνει. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Είναι η φυσική άμυνα της ζωής και του οργανισμού για ν' αντεπεξέλθει στα ζόρια. Απλά, θέλει χρόνο και ο χρόνος για να κάνει τη δουλειά του. Άφησέ τον. Εκείνος ξέρει καλύτερα από σένα. Θα σε βγάλει πέρα απ' τις συμπληγάδες.
Eleni Polymatidou
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου