Μένουμε Ευρώπη;

                                                             Marios Lolos

Μέσα ή έξω από την ευρωζώνη; Μένουμε ή φεύγουμε; Συμφωνία ή ρήξη; Ερωτήσεις που για κάποιους η απάντηση είναι μία και μοναδική και για άλλους δημιουργούν μεγάλους προβληματισμούς. Τι μας συμφέρει τελικά; Λοιπόν δεν είμαι ούτε οικονομολόγος, ούτε τεχνοκράτης, ούτε καν πολιτικός –αν και το συγκεκριμένο κείμενο μπορεί να θεωρηθεί και ως μια πολιτική τοποθέτηση.

Έχουμε φτάσει μετά από κάποια χρόνια μνημονίου και όντας στον μηχανισμό-σύστημα του ΔΝΤ, ελεγχόμενοι πλήρως από τους εταίρους, να προβληματιζόμαστε για το μέλλον της χώρας σε ο,τι έχει να κάνει με την παραμονή ή όχι στο κοινό ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.
Αλήθεια, τόσο προχώ...


Δηλαδή στην Ελλάδα, θεωρούμε ότι έχουμε λύσει πολλά από τα βασικά μας προβλήματα, κι έτσι μπορούμε να ασχοληθούμε με το απλό ερώτημα: Ευρώ ή Δραχμή;
Ναι... βέβαια. Γιατί σε μεγάλο ποσοστό έχουμε αναπτύξει τον ανάλογο πολιτισμό, την κουλτούρα, τα ήθη και τα έθιμα των ανεπτυγμένων ευρωπαϊκών χωρών και μένει απλά να απαντηθεί το παραπάνω ερώτημα.
Για μισό λεπτό...

Εγώ θυμάμαι είτε με Δραχμή ήμαστε, είτε με Ευρώ τις ίδιες νοοτροπίες. Δηλαδή αναξιοκρατία στο δημόσιο. Πλήρη αδιαφορία για τις συνθήκες στον ιδιωτικό τομέα. Επιδοτήσεις αγροτών χωρίς αντίκρισμα και κανέναν έλεγχο. Πελατειακές σχέσεις κομμάτων και ψηφοφόρων. Αυθαιρεσία βιομηχάνων (καταστροφή περιβάλλοντος, καταπάτηση εκτάσεων...). Υποβάθμιση δημόσιας υγείας. Υποβάθμιση δημόσιας παιδείας κι άλλα πολλά περί κρατικής λειτουργίας, όπου μπορούμε να κατηγορήσουμε μια σειρά κυβερνήσεων τις οποίες βέβαια κάποιοι ψήφισαν...

Ω, ναι!

Ο ψηφοφόρος είναι το θύμα και το κόμμα ή ο υποψήφιος είναι ο θύτης. Ναι. Ως ένα σημείο. Γιατί για τα παραπάνω που αναφέρθηκαν και για άλλα τόσα που μπορεί να συμπληρώσει κανείς, δεν ήταν μόνο οι κυβερνήσεις που εφάρμοζαν την «καλή» τους λειτουργία. Κάπου υπάρχει και το λεγόμενο βαθύ κράτος, το οποίο αποτελείται από ανθρώπους. Άρα κάποιοι έχουν ευθύνες μαζί με τις κυβερνήσεις ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΉΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ που ψηφίστηκαν ανά τα χρόνια.

Κι εμείς; Α! Πολιτισμός.
«Λουλούδια τα κάναμε κυρία μου» ήταν η απάντηση ενός γλεντζέ όταν ρωτήθηκε από υπάλληλο της τράπεζας (φίλη-έγκυρη πηγή) για το που κατέληξαν τα χρήματα του δανείου που δεν πλήρωνε.

Πριν λίγο καιρό διάβαζα ένα άρθρο που έλεγε ότι η λέξη φιλότιμο υπάρχει μόνο στην ελληνική και πολύ πετυχημένα συμπλήρωνε ότι το ίδιο ισχύει και για το λαμόγιο!
Πολλοί είναι λοιπόν οι «συνάνθρωποί» μας, οι οποίοι έχουν ασπαστεί και εφαρμόζουν στη ζωή τους τη νοοτροπία του λαμόγιου.

Είναι αυτοί που αδιαφορούν για τον ΚΟΚ, για τους νόμους και τους κοινωνικούς κανόνες, για κάθε δίκαιο ανάμεσα στην κοινωνία... αρκεί να γίνει η δουλειά τους. Αρκεί να πιάσει η μπίζνα που έχουν σκαρφιστεί.

Είναι αυτοί που ίδρυσαν ΜΚΟ για να παίρνουν επιδοτήσεις αέρα –ακόμα και αναγνωρισμένοι καλλιτέχνες...

Είναι αυτοί που το παλιοχώραφο το ξεχασμένο στο χωριό το δήλωσαν ενεργό για να τα σκάσει το κράτος. Είναι αυτοί που δούλευαν κόσμο και κοσμάκι βάζοντάς τους να επενδύσουν στο χρηματιστήριο κι ας ήξεραν από πριν για τη φούσκα που θα σκάσει. Είναι... η συνέχεια δική σας..!

Και μετά από μια σύγχυση σκέψεων... διερωτώμαι. Με ποια κουλτούρα; Ποιον πολιτισμό; Με ποια νοοτροπία αναζητούμε τη λύση του προβλήματός μας στην παραμονή ή όχι μέσα στο ευρώ;

Έχουμε τις κοινωνικές βάσεις για να ανταπεξέλθουμε στο μέλλον που οραματιζόμαστε; Αλήθεια, οραματιζόμαστε το μέλλον μας...;
Το σίγουρο για μένα είναι ότι με αυτές τις νοοτροπίες οι Ευρωπαίοι θα μας λιώσουν εντός, ενώ είναι βέβαιη η αυτοκαταστροφή μας εκτός.

Τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί ως απόλυτο από αυτά που αναφέρονται στο κείμενο. Απλώς παρατίθενται μερικές σκέψεις, ανησυχίες...

Γιώργος Samsa