Για κάθε αγγελούδι που υποφέρει

Όλα μέσα μου μπερδεμένα…

Έννοιες, ευθύνες, κοινωνικά στερεότυπα, αδιαφορία, όλα.

Όταν ένα παιδί υποφέρει πάντα κάποιος γείτονας σωπαίνει..

Πίσω από κλειστές πόρτες, το «Ιερό Άβατο» της οικογένειας βασιλεύει. Γονείς τέρατα –μικρά ή μεγάλα δεν έχει σημασία, η πρόθεση πάντα μετράει- βασανίζουν τα μικρά παιδιά τους απλά και μόνο επειδή υπάρχουν. Η αιτία; Πάνω κάτω πάντα η ίδια. Ουσίες, αντίστοιχα βιώματα κακοποίησης ή ψυχικές διαταραχές που δεν έφτασαν ποτέ στο ντιβάνι του ψυχοθεραπευτή γιατί η ρετσινιά της τρέλας είναι βαριά – πολύ πιο βαριά από το να σακατεύεις το παιδί σου. Γιατί είπαμε «Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο» κι ο γονιός  τα κάνει όλα για το «καλό» του παιδιού! Όλα κι όλα!


Κι όταν δεν είναι ξύλο, είναι λέξεις, είναι αδιαφορία, είναι παραμέληση, είναι ψυχικός πόλεμος. Και πάντα ένα χαιρέκακο πλήθος ανθρώπων της στενής οικογένειας τριγύρω που, χειροκροτεί κι επικροτεί, γιατί επιτέλους βρέθηκε ένα καινούριο θύμα να σταυρωθεί για τις αμαρτίες τους.

Κι αν η κακοποίηση οδηγήσει σε θάνατο ή σε βιασμό και βρει το δρόμο της δημοσιότητας, τότε και μόνο τότε η αθώα ψυχή θα βρει αυτό το ρημαδιασμένο το δίκιο της. Ειδάλλως όλα τα θαφτούν στη σιωπή και το παιδί θα μάθει να κάνει υπομονή, γιατί είπαμε η οικογένεια είναι ιερό πράγμα και η πέμπτη εντολή «Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου»  θα πέσει σαν βαρύς πέλεκυς πάνω την ώρα της Κρίσης…

Κι είναι κι αυτά τα στερεότυπα, του τύπου «Μάνα είναι μόνο μία» και «Το αίμα νερό δε γίνεται». Κι είναι κι αυτές οι αλλοπαρμένες που φέρνουν ένα παιδί στον κόσμο και νομίζουν πως  η τεκνοποίηση είναι ταυτόσημη με την αγιότητα και πως το παιδί τους χρωστάει μεγάλη χάρη για το δώρο της ζωής. Κι είναι κι αυτή η Πατριαρχία που νομίζει πως όλα τα νεότερα μέλη της οφείλουν υπακοή. Κι είναι κι αυτό το σεξ βρε παιδί μου, που είναι μεγάλη απόλαυση, αλλά που σπέρνει το άτιμο και παιδιά στον κόσμο (αν είναι δυνατόν...)  και μας χαλάει όλη την καλοπέραση… Γιατί στη ζωή έχει αξία μονάχα το ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε!

Και είναι και αυτό το γαμώτο που κάποιοι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι για να δίνουν αγάπη και δεν μπορούν να κάνουν ένα παιδάκι και χρόνια ολόκληρα τυραννιούνται μήπως πάρει μπρος ο κρατικός μηχανισμός και επισπεύσει τη διαδικασία της υιοθεσίας. Και είναι κι αυτοί οι άλλοι που όσο ακατάλληλοι είναι για γονείς άλλο τόσο  καρπεροί είναι.

Είναι και τα σχολιά μας που ένας κοινωνικός λειτουργός δεν έχει μπει ακόμα να εντοπίζει τα δράματα πίσω από τα θλιμμένα ή τα αγριεμένα μάτια των παιδιών. Που δεν υπάρχουν ούτε επιτροπές να εξετάζουν την ψυχική υγεία των εκπαιδευτικών. Που ούτε και σεμινάρια για γονείς γίνονται.

Είναι και το σύστημα υγείας/δικαιοσύνης που πρώτα πρέπει να φτάσει ο ψυχικά ασθενής στο έγκλημα και μετά να μπει στην κλινική. Που οι χρήστες ουσιών πρέπει να επιθυμούν οι ίδιοι να μπουν σε πρόγραμμα απεξάρτησης, λες και είναι σε θέση από μόνοι τους να πάρουν λογικές αποφάσεις. Που στον προγεννητικό έλεγχο δεν συμπεριλαμβάνονται ψυχιατρικές εξετάσεις. Που, που, που…

Μα πάνω από όλα είσαι εσύ ρε γείτονα που ακούς το παιδάκι να σπαράζει και δεν την σπας  τη γαμημένη την πόρτα, γιατί σου πάει καλύτερα να κουτσομπολεύεις την απέναντί γειτόνισσα για τα γκομενικά της από το να μπλεχτείς.. άκουσον, άκουσον σε ξένες υποθέσεις…

Αυτό το φτωχό κείμενο είναι για την άτυχη ΄Αννυ Μπορίσοβα και κάθε Άννυ που σταυρώθηκε πίσω από κλειστές πόρτες και για όλα τα παιδιά εκεί έξω που ακόμα υποφέρουν…

Κάθε παιδί είναι παιδί μας κι αν δεν το βλέπουμε έτσι, δε μας αξίζει να λεγόμαστε άνθρωποι.

ΥΓ. Και μιας και είναι και η παγκόσμια μέρα της μητέρας πάλι, ας αναλογιστούμε όλοι μας τι στο καλό είναι αυτή η μητρότητα και τι μηνύματα περνάει τέλος πάντων αυτή η καθιερωμένη γιορτή στην κοινωνία…

Χριστίνα Ανδρομέδα