Τετάρτη 15 Απριλίου 2015

Ρήξη

%u03AC%u03B3%u03BD%u03C9%u03C3%u03C4%u03BF%u03C2


Ρήξη... Λέξη τόσο πολυφορεμένη τον τελευταίο καιρό... Μοναδική πια, καθώς φαίνεται, επιλογή μιας ολόκληρης κοινωνίας εγκλωβισμένης σε ένα αδιέξοδο, χωρίς προοπτική ατέρμονο δύσβατο μονοπάτι. Τα ημίμετρα και οι συμβιβασμοί μέχρι τώρα απλά συντήρησαν μια κατάσταση που δεν οδηγεί τελικά πουθενά. Όλο και περισσότεροι επιζητούν το κόψιμο του ομφάλιου λώρου που μας κρατάει ενωμένους με την σημερινή ευρωπαϊκή κατάσταση σε μια άνιση και άδικη σχέση.

Είναι όμως αρκετό αυτό; Είναι δυνατή τελικά η απεμπλοκή από μια κατάσταση ανθρωποφάγα μονάχα με μια ρήξη με το οικονομικοπολιτικό σύστημα που εξουσιάζει δικτατορικά τη γηραιά ήπειρο;
Μπορεί κανείς τελικά να φτιάξει ομελέτα δίχως να σμπαραλιάσει τα μοναδικά αυγά που διαθέτει;


Όταν γυρίζουμε σελίδα σε ένα βιβλίο, προσέχουμε μην τυχόν και καταστρέψουμε τις προηγούμενες. Όταν όμως γυρίζουμε σελίδα στις ίδιες τις ζωές μας, είναι αναγκαίο να σμπαραλιάσουμε, δίχως κανένα έλεος, όλες τις προηγούμενες. Να εξαφανίσουμε κάθε ίχνος της σαπίλας που διαφέντευε τα πράγματα στη χώρα μας από τον εμφύλιο πόλεμο και πέρα. Μονάχα η σύγκρουση με τις νοοτροπίες εκείνες της λαμογιάς και της απόλυτης υποταγής στα κελεύσματα της οικονομικής ελίτ του κόσμου μπορεί να φέρει αποτέλεσμα.

Είναι στ’ αλήθεια εξοργιστικό να ακούει κανείς όλους εκείνους που είναι οι βασικοί υπαίτιοι της οικονομικής και κοινωνικής χρεοκοπίας ενός λαού να του κουνάνε δεικτικά το δάχτυλο και να εμποδίζουν με λύσσα κάθε απόπειρα του να λευτερωθεί. Πολιτικοί βουτηγμένοι μέσα στη διαφθορά να μιλάνε για κοινωνική δικαιοσύνη και να απαιτούν την παράδοση εκ νέου του τιμονιού της χώρας, συνεπικουρούμενοι από μια ολόκληρη ομάδα μεγαλοεπιχειρηματιών που τρέμει μήπως και χάσει τα κεκτημένα της.

Ρήξη; Ναι! Αλλά ρήξη με το παλιό, ρήξη με τις νεοφιλελεύθερες ανθρωποφαγικές πρακτικές που οδήγησαν χιλιάδες ανθρώπους στην αυτοκτονία και εκατομμύρια άλλους στην οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση. Ρήξη με όλους εκείνους που μοναδικό στόχο έχουν να τρομοκρατούν έναν ολόκληρο λαό προκειμένου να ικανοποιήσουν με το αζημίωτο τους αφέντες τους.

Ρήξη με μια διεφθαρμένη εκκλησία που την ώρα που υποφέρουν αθώες ανθρώπινες ψυχές δίπλα στην πόρτα της, εκείνη την κλείνει ερμητικά μήπως και δραπετεύσουν από μέσα οι φυλακισμένες εδώ και αιώνες ανθρώπινες ψυχές που κρατά αιχμάλωτες. Ρήξη με τα αποστειρωμένα μυαλά που κουβαλάνε οι εκάστοτε Άνθιμοι και οι Σεραφείμ που δίχως ίχνος ντροπής και αυτοσεβασμού στοχοποιούν ανθρώπους λόγω της διαφορετικότητας τους και χωρίζουν στο όνομα μιας θρησκείας τις ψυχές σε καλές και κακές κατά το δοκούν...

Andrew%20Burton/REUTERS
Andrew Burton/REUTERS

Ρήξη με μια ολόκληρη κάστα ανθρώπων που έμαθαν μια ζωή να εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους και να τους αντιμετωπίζουν ως αριθμούς και στατιστικά στοιχεία. Ρήξη με όλους εκείνους τους εμετικούς που προτάσσουν το μίσος και την κακία ως γιατρειά για τα ψυχολογικά αδιέξοδα που τους οδηγεί η ανυπαρξία τους.
Ρήξη με όλους εκείνους που προτιμούν να εξοπλίζονται προσκυνώντας λάβαρα και όπλα αντί να μορφώνουν τα παιδιά τους. Ρήξη με εκείνους που δε διστάζουν να μετατρέψουν την Υγεία και την Παιδεία σε εμπορεύσιμα αντικείμενα, σε προνόμια που θα απολαμβάνουν μονάχα οι λίγοι και οι εκλεκτοί...

Ρήξη με όσους ονειρεύονται μια κοινωνία που η μοίρα του καθενός μέλους της θα είναι προδιαγεγραμμένη από τη γέννηση του και δεν θα υπάρχει καμία διέξοδος διαφυγής από αυτήν. Ρήξη με όλους όσους προσπαθούν να γεμίσουν με ενοχές έναν ολόκληρο λαό για να καλύψουν τις δικές τους ευθύνες για την καταστροφή. Ρήξη με όλους εκείνους που εδώ και δεκαετίες ολόκληρες συνήθισαν τον λαό της χώρας να ζει με τα ψίχουλα διαφθοράς που έπεφταν από το δικό τους πλουσιοπάροχο διεφθαρμένο πολυτελέστατο γεύμα.

Μα πάνω απ’ όλα ρήξη με όλους εκείνους που θέλουν να φορτώσουν στις πλάτες των πολλών τα δικά τους εγκλήματα!
Ρήξη με όλους εκείνους που αδιαφορούν για τον πόνο του διπλανού τους κοιτάζοντας μονάχα τον μικρόκοσμο τους. Ρήξη με όλους εκείνους που τυφλοί από τη λάμψη του κέρδους δεν καταφέρνουν να δουν τον πόνο που τους περιβάλει. Ρήξη με όλους όσους αντιμετωπίζουν τον συνάνθρωπο τους που υποφέρει ως μολυσματική ασθένεια και ονειρεύονται στρατόπεδα συγκέντρωσης που θα κρατάνε φυλακισμένη μακριά από το βλέμμα τους την ανθρώπινη δυστυχία. Ρήξη με όλους όσους δε διστάζουν να πατήσουν πάνω σε πτώματα για να βρεθούν ψηλότερα οι δικές τους φιλοδοξίες και με όλους εκείνους που βρήκαν στην κρίση μια άριστη ευκαιρία για να πλουτίσουν ακόμα περισσότερο...

Είσαστε διατεθειμένοι για μια τέτοια ρήξη; Είσαστε διατεθειμένοι να μείνετε στην ιστορία ως εκείνοι που άλλαξαν τον ρου αυτής της πολύπαθης χώρας;
Γιατί εμείς είμαστε...

%u0386%u03B3%u03BD%u03C9%u03C3%u03C4%u03BF%u03C2



Στέφανος Μαντζαρίδης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου