Ilias Lalalounis, PAUL (διάσημος γαλλικός φούρνος), PRADA, Θέατρο Παλλάς, σε λίγο εκεί και ο Πλιάτσικας. Βουκουρεστίου, Στοά Σπύρου Μήλιου, ή μήπως Spyrou Miliou; Ξηροί καρποί κάτω από λάμπες γκαζιού, ένα χάρτινο κύπελλο, μουσαμάς, μαύρο ύφασμα, σκούφος κι ένα κορμί. Να κοιμάται δίπλα στα βήματα, κάτω ακριβώς από τον Ilia τον Lalaouni. Και τα βήματα απτόητα, ρυθμικά και τσαπατσούλικα ανάμεσα στις λακούβες της βροχής, κάτω ακριβώς από τον Ilia τον Lalaouni και λίγο πριν τον PAUL, είπαμε τον διάσημο γαλλικό φούρνο στην αρχή της Πανεπιστημίου, απέναντι από το Attica και το Zonar’s καφέ. Σε αυτά τα τραπεζάκια που η απόδειξη γράφει «Φρέντο καπουτσίνο, 7,5 ευρώ, ΦΠΑ τόσο %».
Δυο πόδια, ένα χάρτινο κύπελλο. Δεν κοίταξα αν είχε χάλκινα μέσα. Δεν έριξα. Ήμουν κι εγώ βήμα απτόητο και τσαπατσούλικο, κάτω ακριβώς από τον Ilia τον Lalaouni. Λίγο πιο πάνω, μια ξανθιά μεσήλικας σε μαύρη sexy περιβολή να ωρύεται στο τηλέφωνο: «Δεν ξέρω τι θα κάνεις! Την Τετάρτη θα πάμε να μας τα πει η καφετζού! Να μας πει τι πρέπει να κάνουμε». Λίγο πιο πάνω από τον Ilia και τον PAUL, ακριβώς απέναντι από τον «Σκύλο τον Σωκράτη». Ένα γκράφιτι σε ένα καφάο, ένας σκύλος που τον έλεγαν Σωκράτη κι ένα σώμα ξαπλωμένο, χωρίς όνομα. Χωρίς όνομα για μένα, αφού δεν ρώτησα. Την Τετάρτη ίσως μου το αποκαλύψει η καφετζού.
Coffee Island, με συσκευασμένα ντόνατς Στεργίου, εφιάλτης στρατιωτικών εποχών. Στον Ιανό επιστρέφει για 10 μέρες το βινύλιο και στον Πουπουλένιο μπορείς να πας μόνο με 14 ευρώ, μέσω του Cosmote Deals for You. Μόνο για σένα, έτσι; Προνομιούχε μου εσύ. Μόνο εσύ και όλοι εμείς, οι ξεχωριστοί πελάτες της Cosmote. Μόνο εσύ. Να περπατάς με ομπρέλα, να μετράς τετραγωνάκια στο πεζοδρόμιο, να μετράς πόδια που εξέχουν από παλιές κουβέρτες και μουσαμάδες. Να μετράς τα αποστραμμένα σου βλέμματα. Τις φορές που μέτρησες τους δείκτες της Rolex μέσα απ’ τη βιτρίνα. Και τα πόδια να εξέχουν, τα δάκτυλα να έχουν ξεχαστεί γύρω από το χάρτινο κύπελλο και τα βήματα να συνεχίζουν απτόητα και τσαπατσούλικα.
Όχι ενοχές. Απλά κάπου τον γαμήσαμε τον κόσμο μας. Ή τον αφήσαμε να μας γαμήσει. Το συνηθίσαμε το τέρας και τον Ilia τον Lalalouni. Όχι ενοχές, ειλικρινά. Δεν φταίει όποιος έχει σπίτι και φαΐ. Απλά φοβήθηκε, φοβήθηκα, να ξετινάξω το σύστημα από μέσα μου. Τα έχεις δοκιμάσει άλλωστε τα κρουασάν του PAUL; Δύσκολα τα ξερνάς. Δύσκολα τα αποβάλλεις. Τον Στεργίου στον στρατό δεν τον μοιράστηκες κι ας σε τάιζε η μάνα πατρίδα μπριαμ με μαύρη μελιτζάνα. Ακριβώς για αυτό δεν τον μοιράστηκες. Θέλει δουλειά και ρίσκο από τα επώδυνα. Καλύτερος ο Στεργίου από τη μαύρη μελιτζάνα. Ούτε ο πρώτος όμως, ούτε και η δεύτερη φτάνουν για όλους. Ο ανταγωνισμός είναι στη φύση μας ε; Κάποιοι θα μείνουν στην απέξω γιατί αλλιώς δεν βγαίνει η εξίσωση. Μεταρρυθμίσου ρε γελοίε κι άσε τις παράπλευρες απώλειες. Δεν έπαψαν και δεν θα πάψουν ποτέ να υπάρχουν.
Κι όμως…
Δύο παγκάκια δρόμος από το Καλλιμάρμαρο και άλλα τόσα από την Αίγλη Ζαππείου. Μια τυρόπιτα από τα Everest και λίγα βήματα σε ένα δασάκι. Τσαπατσούλικα σίγουρα μα κάθε άλλο παρά απτόητα. Βήματα δειλά και φοβισμένα. Καθόταν εκεί: «Δεν έχω αγόρι μου που να πάω. Εδώ είναι καλά. Έχει και μια καβάτζα πιο κάτω για τις βροχές. Έχει και πολλές τουρίστριες.
Ένα τσιγάρο, μια τυρόπιτα, λίγα ρούχα σε πράσινη, ανθεκτική σακούλα σκουπιδιών. Μια νύχτα συμβολική σε ένα παγκάκι, δυο sleeping bags, λίγες κουβέντες, επιμονή σε έναν άλλο κόσμο. Βήματα τσαπατσούλικα και φοβισμένα. Από εκείνα όμως που είναι τα πρώτα για κάπου αλλού, για ένα άλλο «deal for you». Εκεί που ίσως σηκωθούν τα πόδια που εξέχουν, θα πάρουν αγκαλιά τον Σκύλο τον Σωκράτη, να πάνε στην καφετζού να τους πει για το μέλλον… Εκεί που θα έχουμε ξεράσει τον PAUL και θα χορεύουμε παρέα με τον Ilia τον Lalaouni, παίζοντας μαξιλαροπόλεμο πάνω σε πουπουλένια στρώματα, τρώγοντας μαύρη μελιτζάνα και ντόνατς.
Ιάσονας Κάντας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου