Ο κόσμος μας δεν είναι παραδεισένιος και όλες οι οικογένειες δεν είναι αγγελικά πλασμένες. Μπορεί πράγματι όλα να ξεκινάνε από την οικογένεια αλλά δεν είναι απαραίτητο να τελειώνουν κι εκεί. Πρώτα το κοντινό περιβάλλον κι έπειτα όλη η κοινωνία είναι υποχρεωμένη να καλύπτει τα κενά μερικών οικογενειών. Συνεχίζουμε να μπερδεύουμε πολύ την διακριτικότητα με την αδιαφορία. Κάθε φορά που βλέπουμε μία παθογένεια είμαστε υποχρεωμένοι να παρεμβαίνουμε.
Η πρόνοια στη χώρα μας είναι ελάχιστα αναπτυγμένη κι αυτό φαίνεται από τον τρόπο που διαχειριζόμαστε τα κρούσματα σχολικής βίας. Βλέπουμε κάποια παιδιά να λειτουργούν επιθετικά, προσπαθούμε να τα νουθετήσουμε με αποβολές και τιμωρίες μέχρι να φτάσουν στο έγκλημα και κατόπιν εορτής να οδηγηθούν στην δικαιοσύνη. Χλευάζουμε την Αμερική για τις ακρότητες της κοινωνίας της, αλλά ακόμα και στην τελευταία χαζοταινία βλέπουμε πως δεν λείπει ποτέ ο ψυχολόγος και ο κοινωνικός λειτουργός από ένα σχολείο.
Θεωρούμε πως έχουμε προοδεύσει γιατί η ανεπτυγμένη τεχνολογία μας έχει ελαφρύνει από την χειρωνακτική εργασία κι όμως ήταν μόλις καμιά πενηνταριά χρόνια πιο πριν, όταν οι παππούδες μας αράδιαζαν παιδιά για την πλάκα τους γιατί το αγαπημένο του χόμπι ήταν η αναπαραγωγή χωρίς προφυλάξεις και μετά το έριχναν στο ξύλο και στις διαταγές για να επιβάλλουν την πειθαρχία στην αγέλη που έφτιαξαν. Παιδιά που μεγάλωναν όπως, όπως, στις αλάνες και στα χωράφια και όποιος είχε δυνατό χαρακτήρα να αντέξει την αυστηρότητα των γονιών, γινόταν ο αρχηγός υιοθετώντας ακριβώς την ίδια νοοτροπία.
Κοινωνικά κατάλοιπα, ψυχολογικά και ψυχιατρικά προβλήματα είναι πάντα τα αίτια που ένας γονιός αδυνατεί να δώσει αγάπη και σωστές κατευθύνσεις στα παιδιά του. Τα σχολεία μας είναι κι αυτά μικρά κολαστήρια γιατί το εκπαιδευτικό μας σύστημα ευνουχίζει τον δάσκαλο και τον καθηγητή που από δεύτερο γονιό που θα έπρεπε κανονικά να είναι, τον καθιστά έναν απρόσωπο εξεταστή.
Η παιδεία και η πρόνοια είναι πραγματικά ο μονόδρομος για να αλλάξει η κοινωνία μας. Καλός γονιός δεν γεννιέσαι αλλά γίνεσαι κι αυτό πρέπει κάποιος να μας το διδάξει. Είναι τεράστια απλούστευση να λέμε και να ξαναλέμε πως η οικογένεια φταίει για όλα τα προβλήματα, όταν η αληθινή οικογένεια είμαστε όλοι εμείς. Πότε είδαμε έναν νευρικό γονιό και του είπαμε πως πρέπει να τον κοιτάξει θεραπευτής; Πότε έφτασε ο κοινωνικός λειτουργός σε ένα σπίτι χωρίς να κουκουλωθεί η υπόθεση από την γειτονιά ή να στιγματιστεί και να χλευαστεί η οικογένεια για πάντα;
Εκεί στη δεκαετία του 90 όσα παιδάκια έτυχε να είμαστε από διαζευγμένους γονείς, ο κοινωνικός ρατσισμός ακόμα και από το ίδιο το συγγενικό περιβάλλον ήταν απίστευτος. ''Ε τώρα σιγά μην προκόψει στη ζωή του ένα παιδί χωρισμένων γονιών''. Αυτό ήταν το μόνιμο σούσουρο που ακούγαμε πίσω από τη πλάτη μας. Παιδιά στιγματισμένα και γονείς αντίστοιχα επιβαρυμένοι με την ρετσινιά των αποτυχημένων στις πλάτες τους. Αν κάποιος ξεκινά να κάνει οικογένεια στα είκοσι του και στα τριάντα του πιτσιρικάς δεν είναι κι αυτός; Δεν θα έπρεπε λοιπόν να έχει μία αρωγή και μία καθοδήγηση για το πώς θα φέρει εις πέρας το έργο του;
Δεν γίνεται να αρχίζουν και να τελειώνουν όλα πίσω από κλειστές πόρτες. Πόρτες που κλείνουν γιατί η κοινωνία περιμένει χαιρέκακα με τα ποκ κορν στο χέρι να κάνει χάζι με τα ενδοοικογενειακά δράματα των άλλων.
Χριστίνα Ανδρομέδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου