Κυριακή 1 Μαρτίου 2015

Φόβοι

Gerd%20Altmann%20%20-%20Pixabay.com




Όταν ήμασταν μικροί, φοβόμασταν το σκοτάδι του δωματίου μας. Φοβόμασταν τα τέρατα που κρύβονταν στην ντουλάπα μας ή κάτω από το κρεβάτι. Τώρα που μεγαλώσαμε φοβόμαστε το σκοτάδι που κρύβεται μέσα μας και απειλεί να μας καταπιεί. Φοβόμαστε να μιλήσουμε και να πούμε αυτά που νιώθουμε.

Όταν ήμασταν παιδιά, είχαμε φόβους αλλά ήταν και εύκολο να τους νικήσουμε ή έστω να τους ξεπεράσουμε (μέχρι το επόμενο βράδυ τουλάχιστον) και να κοιμηθούμε ήσυχοι. Καθώς μεγαλώναμε ξεπερνούσαμε τους φόβους της παιδικής μας ηλικίας. Και τη θέση τους έπαιρναν άλλοι, πιο σοβαροί φόβοι, που δεν περνούσαν τόσο εύκολα και μας άφηναν ξάγρυπνους τα βράδια.


Ένας φόβος που αποκτάμε καθώς μεγαλώνουμε είναι ο φόβος της έκφρασης των συναισθημάτων μας. Όταν ήμασταν παιδιά, αν δεν συμπαθούσαμε κάποιον το λέγαμε ή το δείχναμε. Το ίδιο και αν συμπαθούσαμε κάποιον. Είναι ο αυθορμητισμός που όλοι είχαμε κάποτε αλλά κάπου, κάπως στην πορεία της ζωής μας, τον χάσαμε. Φοβόμαστε να πούμε αυτά που αισθανόμαστε. Γιατί μπορεί να μην βρούμε την ανταπόκριση που περιμένουμε. Φοβόμαστε ότι θα γίνουμε ρεζίλι αν δεν αισθάνεται το άλλο άτομο το ίδιο που αισθανόμαστε κι εμείς. Φοβόμαστε την αντίδρασή του. Κι έτσι ζυγίζουμε μέσα μας τα υπέρ και τα κατά του να εκφράσουμε αυτά που νιώθουμε. Και σχεδόν πάντα, τα κατά βγαίνουν περισσότερα. Και νιώθουμε σαν κάτι να μας πνίγει. Σαν να μας έχει περάσει κάποιος μια θηλιά στο λαιμό που μας σφίγγει όλο και πιο πολύ και παλεύουμε να ελευθερωθούμε.

Το δύσκολο κομμάτι είναι ότι πλέον πρέπει να αντιμετωπίζουμε μόνοι μας τους φόβους μας. Δεν έχουμε κάποιον να μας διαβεβαιώσει ότι δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε. Δεν έχουμε κάποιον να μας πει ότι όλα θα πάνε καλά. Ή μήπως έχουμε; Όταν ήμασταν παιδιά είχαμε τους γονείς μας που μας έκαναν να αισθανόμαστε ασφαλείς και πιστεύαμε ό,τι μας έλεγαν. Μετά, αρχίσαμε να μεγαλώνουμε. Αρχίσαμε να μην τα λέμε όλα στους γονείς μας. Αρχίσαμε να εμπιστευόμαστε τους φίλους μας περισσότερο και να συζητάμε πιο πολύ μαζί τους. Αυτοί έγιναν πλέον το στήριγμά μας. Σ' αυτούς τρέχαμε κάθε φορά που θέλαμε μία συμβουλή ή απλώς κάποιον να μας ακούσει και να μας καταλάβει.

Μερικές φορές, όμως, κανείς δεν μπορεί να μας πείσει ότι όλα θα πάνε καλά. Πρέπει πρώτα να το πιστέψουμε εμείς οι ίδιοι ότι όλα, στο τέλος, θα βρουν τον δρόμο τους. Πρέπει να πιστέψουμε στον εαυτό μας, στις ικανότητές μας, στα χαρίσματά μας, στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μας. Αν δεν πιστέψουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας ό,τι και να μας πουν οι άλλοι δεν θα έχει αποτέλεσμα. Επιπλέον, αν δεν έχουμε πίστη εμείς οι ίδιοι στις ικανότητές μας, γιατί να έχει κάποιος άλλος σε εμάς; Όταν έχουμε αυτοπεποίθηση, αυτό αντανακλάται και στους γύρω μας και μας βλέπουν και αυτοί διαφορετικά.

Κλείνοντας, όσα θα ήθελα να πω, συνοψίζονται στις παρακάτω φράσεις:
“If you don't go after what you want, you'll never have it. If you don't ask, the answer is always no. If you don't step forward, you're always in the same place.”
Nora Roberts, author.

Παναγιώτα Μπαμπουρδά

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου