"Per aspera ad Astra"

Πόσες στεναχώριες, πόσα δάκρυα, πόσο πόνο και πόσες απώλειες μπορεί να αντέξει πια κι αυτός ο άνθρωπος; Πόσα τσιγάρα θα αφήσει επιτέλους να σβήσουν επάνω στα νεκρά του χείλη, ώσπου να αντικρύσει την ζωή του να προχωράει σιμά σε μια σπίθα μικρή, μα λαμπερή; Μια σπίθα που αποζητάει σε κάθε κακουχία, ακόμα και δίχως να το καταλαβαίνει. Μία σπίθα που θα τον οδηγήσει στο ανηφορικό εκείνο μονοπάτι προς τα αστέρια.

Πόσες φορές, άνθρωπε, θα κοιτάξεις ψηλά για να πάρεις λίγη από την παρηγοριά που ποτέ δεν είχες; Ξέρεις ότι εκείνη η απεραντοσύνη των αστεριών θα σε ηρεμήσει, το αισθάνεσαι καθώς τα παρατηρείς μερικά λεπτά, ώσπου τα μάτια σου να κλείσουν και ο αέρας γύρω σου να μετατραπεί σε ένα κύμα ασφάλειας, αφήνοντας έτσι να γίνει αντιληπτή η μεγαλειότητα αυτού του δώρου που είπαμε ζωή.


Τελικά, πως αλλιώς θα καταλάβουμε εμείς οι άνθρωποι την ομορφιά αυτού του δώρου, αν πρώτα δεν περάσουμε τους εαυτούς μας από τις δοκιμασίες που "Κάποιος" μας επιφύλαξε; Πώς αλλιώς θα εκτιμήσουμε το φως του ήλιου, αν πρώτα δεν αφήσουμε τους εαυτούς μας να αντικρύσουν πυκνά σύννεφα και να αισθανθούν στο δέρμα τους τις σταγόνες της βροχής;

Η απάντηση βρίσκεται γύρω σου κάθε στιγμή που ανοίγεις τα μάτια σου. Όσο κι αν νιώθεις την δικαιοσύνη να σε πνίγει, μία στέρηση που μόνο παράπονα φυτρώνει στην καρδιά σου και τους κόπους σου να ανταμείβονται με μια τόση δα ζωή, όλα είναι κύκλος, θα δεις...

Αργά ή γρήγορα, ό,τι δίνεις παίρνεις, μόνο που τις περισσότερες φορές, δεν βλέπεις αυτό που σου δίδεται ως αντάλλαγμα και συνεπώς δεν το εκτιμάς. Μην περιμένεις με μαθηματική ακρίβεια να πάρεις πίσω όσα δίνεις. Να ξέρεις ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο και αυτό που πρέπει να έχεις, όταν πρέπει να έχεις, θα το πάρεις.

"Per aspera ad Astra" λοιπόν και τίποτα δεν θα μου χαλάσει την διάθεση. Κακουχίες πολλές προβλέπονται, συνεπώς και περισσότερες ευκαρίες για να βρω το «ασανσέρ» που οδηγεί στα αστέρια.

Reman