Nα μάθεις να λυγίζεις, να μην είσαι άκαμπτος. Όποιος ξέρει να λυγίζει έρχεται η στιγμή που επανέρχεται στο σωστό του σχήμα, στο πρότερο του ύψος.
Μια ζωή η συμβουλή ήταν μία κι άρχιζε με «μη», «μην» κλαις, «μη» θυμώνεις, «μην» μιλάς, «μην» αντιμιλάς, «μη» στιναχωρεύεσαι (…Ερμιονίτισσα γιαγιά), «μη» σκύβεις το κεφάλι, «μην» λυγίσεις.
Εγώ, λοιπόν, σου λέω να κλάψεις, να θυμώσεις, να αντιμιλήσεις, να ουρλιάξεις, να στεναχωρηθείς και να στεναχωρέσεις, να λυγίσεις τόσο που να δεις τα πράγματα από την ανάποδη.
Μόνο αν έχεις δει τα πράγματα από την ανάποδη μπορείς να αναγνωρίσεις την καλή, μονάχα αν έχεις φθάσει στην άκρη την άλλη, την απέναντι, μπορείς να βρεις πραγματικά την μέση.
Γι΄αυτό σου λέω· μάθε να λυγίζεις, να ζητάς βοήθεια. Αυτός που ζητά βοήθεια είναι αυτός που ξέρει τα όρια του, που αντιλαμβάνεται πως «μέχρι εδώ είναι».
Μόνο σαν λυγίσουν τα γόνατα μπορείς να καταλάβεις πραγματικά πόσο βάρος μπορούν να σηκώσουν τα πόδια σου και τα πόδια σου είναι φτιαγμένα για να σηκώνουν μόνον το δικό σου βάρος, το σωστό.
Μη στέκεσαι υπερήφανος, άκαμπτος, με το κεφάλι ψηλά – δεν είναι αυτή η φυσική του θέση. Το κεφάλι είναι φτιαγμένο για να στέκεται ευθεία, να βλέπει τα πράγματα και τους ανθρώπους στα ίσα. Οι γωνίες κλίσης που μπορεί να πάρει είναι ελάχιστες κι αυτές μόνο για να εξυπηρετήσουν στη δημιουργία μιας ολοκληρωμένης «ευθείας» εικόνας. Το υπόλοιπο σώμα μας λυγίζει ακριβώς για να αντέχει. Να μάθεις να λυγίζεις και μάθε και στα παιδιά σου να λυγίζουν.
Μη συντηρείς ένα κακό προηγούμενο δημιουργώντας ένα κακό επόμενο. Η ακαμψία του σώματος μόνο στους νεκρούς δεν είναι ασθένεια ενώ η ακαμψία του πνεύματος είναι συνώνυμη της σκληρότητας, της ανυπαρξίας «ανθρωπιάς». Γι΄αυτό σου λέω· να μάθεις να λυγίζεις για να μη σπάσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου