Στο μετρό

Παρατηρώ χρόνια τους ανθρώπους που συναντώ τα πρωινά στο μετρό – και συναντώ πολλούς, διότι δεν είμαι ο ορισμός της συνέπειας ως προς την άφιξη μου στη δουλειά.
Πιο συγκεκριμένα γνωρίζω καλά αυτούς των «παρά τέταρτο», καλύτερα εκείνους των «παρά δέκα» και σαφώς λιγότερο εκείνους των «παρά είκοσι» – καλά, για τους «και μισή» ούτε λόγος, τα σκαλοπάτια του σπιτιού κατεβαίνω εκείνη την ώρα κι όχι τρέχοντας· η γιαγιά άλλωστε έλεγε πάντα πως στις σκάλες και στο τηλέφωνο δεν τρέχουμε ποτέ!

Οι άνθρωποι αυτοί που δεν έχω ανταλλάξει μαζί τους ούτε μια κουβέντα σε αντίθεση με πολλές αμοιβαία κλεφτές ματιές, είναι κατά έναν τρόπο η σταθερότητα, η ασφάλεια μου. Αφού βρισκόμαστε κάθε πρωί σημαίνει πως επιβιώσαμε της προηγούμενης ημέρας, είμαστε όλοι μας μικροί νικητές των καθημερινών μαχών μας.
Συνήθως, κοιταζόμαστε στιγμιαία, αναγνωριζόμαστε κι αφού μετρηθούμε και βγούμε άπαντες παρόντες, στρέφουμε το βλέμμα στο μαύρο του υπογείου έξω από το παράθυρο. Αλήθεια, απορία το έχω από καιρό για όλους μας, κοιτάμε το σκοτάδι απ΄έξω ή το είδωλο μας στο τζάμι για να δούμε κατά πόσο μας άλλαξε η χθεσινή ημέρα;


Καμιά φορά, σαν διασταυρωθεί το βλέμμα μου με κάποιου «μετρογνωστού» σκάω ένα γρήγορο χαμόγελο, έτσι για «καλημέρα»· μου φτιάχνει το κέφι από το ξάφνιασμα που συνήθως προκαλώ. Κάποιοι ντρέπονται και χαμηλώνουν τα μάτια, κάποιοι άλλοι μάλλον θεωρούν πως τους έχω μπερδέψει με άλλους και σίγουρα ορισμένοι με περνάνε για χαζή. Ελάχιστοι είναι αυτοί που θα το ανταποδώσουν, έστω και σαν αντανακλαστική αντίδραση των χειλιών τους.

Κρίμα που παραγίναμε «αμερικανοευρωπαίοι» τα τελευταία χρόνια και ξεχάσαμε τις «καλημέρες» μας, εκείνες τις πολύχρωμες, τις χρυσοκέντητες «καλημέρες» που στόλιζαν τα μικρά καδράκια στην έξοδο του σπιτιού μας και στην είσοδο της καρδιάς μας. Κι όμως, αυτές οι «καλημέρες» και τα άλλα της ίδιας κατηγορίας, τα «καλή δουλειά», «καλό δρόμο», «στο καλό», υπήρξαν τα συνθηματικά πολλών γενεών πριν από εμάς. Ήταν τα χέρια που απλωνόντουσαν για να σε τραβήξουν και να τους τραβήξεις να ανεβούμε όλοι μαζί το «βουνό».

Ταξιδεύοντας με το μετρό σχεδόν πείθομαι πως έχουν χαθεί αυτά τα συνθηματικά οριστικά αλλά τότε είναι που φθάνει ο συρμός στο Σύνταγμα και πριν ανοίξει η πόρτα, χωρίς πρότερη συνεννόηση γινόμαστε όλοι ομάδα, μπαίνουμε σε αποστάσεις «στρατηγικά» μετρημένες για να απωθήσουμε τους «απ΄ έξω» μην τυχόν και μπουν πριν βγούμε.

Κι αυτή η βιασύνη μας τα πρωινά να μπούμε στο βαγόνι· ήρεμα, φιλαράκο, τόσα τρένα έχασες, τόσες διαδρομές. Εδώ τουλάχιστον ξέρεις πως θα 'ρθεί άλλο.

Πάντως ασχέτως του αποτελέσματος στις πόρτες των βαγονιών, είμαστε όλοι νικητές σε αυτό το πρωινό παιχνίδι αφού -για τόσο δα μοναχά- το σκανταλιάρικο παιδί που κρύβεται κάτω από κουστούμια και ταγιέρ παίρνει μια βαθιά ανάσα στα μάτια μας προτού ξαναχαθεί στη θάλασσα της καθημερινότητας, μέχρι την επόμενη διαδρομή.

Καλή αντάμωση, συνταξιδιώτες!

Μυρσίνη Σαρρή