Να εκτεθώ λίγο για τις εκλογές;
Να πω τι θέλω ως πολίτης;
Τα τελευταία χρόνια το διακύβευμα γίνεται όλο και πιο οικονομικό, ένα πεδίο για το οποίο, πραγματικά, έχω μαύρα μεσάνυχτα.
Δεν ξέρω αν θα είναι καλύτερα με ευρώ, ή με δραχμή. Δεν ξέρω αν είναι καλύτερα να χρωστάμε πολλά για λίγο, ή λίγα για πολύ. Δεν ξέρω πως δημιουργείται ένα χρέος (πλην των προφανών τρόπων) και, κυρίως, πως ξεπληρώνεται καλύτερα αυτό. Δεν ξέρω σε ποιον χρωστάμε, πόσα χρωστάμε αληθινά, πόσα σβήνονται, διαγράφονται, αν σβήνονται, αν είναι οικονομικά ηθικό καν να σβήνονται.
Υπάρχει ένας καλός λόγος γι’ αυτό, πάντως.
Η οικονομία, όταν βγαίνεις από τον μικρόκοσμο της οικογένειάς σου, γίνεται γεωμετρικά πιο περίπλοκη. Διάφοροι κανόνες που έγιναν για να καλύψουν διάφορες ιδέες που σκέφτηκαν για να ξεφύγουν από διάφορες δυσκολίες – μία ατέρμονη διαδικασία που, για κάποιους είναι ένα επάγγελμα (αν όχι ένας στόχος ζωής) και για κάποιους σαν και μένα, μία αδιανόητη λειτουργία. Και, βέβαια, όλα αυτά να μην βασίζονται αυστηρά σε μαθηματικούς κανόνες, αλλά και να διαπλέκονται διαρκώς μεταξύ τους, και να να περιέχουν και το ανθρώπινο στοιχείο – τον φόβο, την ελπίδα, παράγοντες απολύτως ελεύθερους που ακόμα και αν νομίζεις ότι τους ελέγχεις – τελικά μάλλον θα κάνεις λάθος.
Οπότε, σε μία διαβολική συγκυρία, στις τελευταίες εκλογές που το πρόσημο ήταν, ή το έκαναν αποκλειστικά οικονομικό, δεν μπορώ να μετάσχω με την συμμετοχή που τους αξίζει.
Αυτό, μου στερεί ένα βασικό, γι’ αυτές τις εκλογές, εργαλείο κριτικής
Επίσης, για να έχει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον, δεν έχω και κομματική / πολιτική βάση. Δεν μπορώ να αυτοπροσδιοριστώ καν ως αριστερός, δεξιός ή κεντρώος – καλά καλά δεν ξέρω αν υφίστανται ακόμα αυτές οι έννοιες με την λογική που τις είχα διδαχθεί μικρός. Δεν ξέρω αν είμαι κομμουνιστής, αναρχικός, φιλελεύθερος, καπιταλιστής. Δεν είναι απαραιτήτως καλό, αυτό, δεν επιχαίρω, απλώς περιγράφω μία κατάσταση: αν το ΚΚΕ πει κάτι με το οποίο συμφωνώ, θα συμφωνήσω. Αν η Νέα Δημοκρατία πει κάτι με το οποίο συμφωνώ, θα συμφωνήσω επίσης. Αν οι Φιλελεύθεροι πουν κάτι που βγάζει νόημα, θα συμφωνήσω.
Επειδή δεν ξέρω που βρίσκομαι, δεν ξέρω και ποιος έχει δίκιο. Όλα στο κράτος, ή όλα στους ιδιώτες; Αυτό είναι σαφέστερο: το νερό πχ, δεν εμπιστεύομαι έναν άλλον να μου το παρέχει όπως νομίζει. Την υγεία, το ίδιο. Την παιδεία, το ίδιο. Αυτά θέλω να υπάρχουν κάτω από τον πολιτικό έλεγχό μου, ώστε να είμαι πιο σίγουρος ότι διασφαλίζω ότι θα πάνε σε όλους. Ταυτόχρονα όμως, θέλω καλύτερη υγεία, θέλω καλύτερη παιδεία, θέλω καλύτερο νερό – και δεν έχω πρόβλημα κάποιος που είναι καλύτερος να κερδίσει από αυτό. Και όσο περισσότερες οι επιλογές του προϊόντος του, τόσο περισσότερα να κερδίσει αν είναι καλύτερος. Κανένα πρόβλημα δεν έχω.
Δεν ξέρω αν υπάρχει πολιτικός χώρος (όχι κομματικός, πολιτικός) που να το εκφράζει καλύτερα, οπότε φευ, θα το ονομάσω μόνος μου “κεντρώος” και ο,τι βγει. Για την κουβέντα το κάνω μόνο άλλωστε.
Αυτά, δεν βοηθάνε καθόλου την πολιτική και κομματική μου επιλογή. Ξεκινάω ήδη όντας μη αρτιμελής, με βασικά μέλη μου να λείπουν. Όπως είπα, δεν επιχαίρω – ούτε ντρέπομαι ιδιαιτέρως. Μακάρι να ήταν αλλιώς, δεν είναι, πάμε με ο,τι έχουμε.
Μου ενισχύει όμως τα άλλα.
Ενώ αδυνατώ να κρίνω αν η μία ή η άλλη οικονομική κατεύθυνση είναι σωστή, τα αποτελέσματά της – τα βραχυχρόνια, όχι απαραιτήτως τα μακροχρόνια – είναι τριγύρω μου και βοηθούν την απόφασή μου.
Ενώ δεν ξέρω αν πρέπει να έχουμε ευρώ, ή δραχμή, ξέρω ότι οι άνθρωποι δεν πρέπει να πεινάνε. Κανείς. Όλοι οι άνθρωποι πρέπει να έχουν πρόσβαση σε φαγητό. Σε νερό. Σε παιδεία. Σε υγεία. Σε στέγαση.
Μοιάζουν ουτοπικά;
Έχω διαφωνήσει επ’ αυτού και στο παρελθόν. Δεν είναι ουτοπικά, είναι θέμα προτεραιοτήτων. Αν οι μισοί πεινάνε, και το ένα τοις εκατό έχει πρόσβαση σε κρέας, θα προτιμήσω να έχουν όλοι ψωμί. Ένα μικρό καρβελάκι, έστω. Αυτό, για μένα είναι προτεραιότητα, όχι όνειρο. Είναι εφικτό, απλώς ίσως δεν είναι ιδιαιτέρως επιθυμητό για όλους. Κατανοώ: Ούτε και γω θα ήθελα να χάσω την ελευθερία του να δημιουργώ και να πληρώνομαι γι’ αυτό – αλλά -προτεραιότητες- αυτό το θεωρώ πιο σημαντικό.
Μοιάζουν οικονομικά – ένας τομέας που ξεκαθάρισα ότι δεν έχω ιδέα γι’ αυτόν;
Μοιάζουν – αλλά για μένα δεν είναι. Εκτός και αν αυτή η χώρα δεν έχει ούτε ένα ευρώ (ή δραχμή) στα ταμεία της ΟΛΑ είναι θέμα προτεραιοτήτων – έτσι το βλέπω. Άρα, η πολιτική μου κατεύθυνση είναι “με ο,τι έχουμε πάμε, αρκεί να έχουν όλοι τα ελάχιστα”
Κουτή, απλοϊκή, αυτή είναι η σκέψη μου μ’ αυτήν πορεύομαι. Αν έχεις και εσύ μια ψήφο, συγχαρητήρια, δεν πάω να σε πείσω, έχουμε ισόποσο μερίδιο ευθύνης, το ένα δεκάκις εκατομμυριοστό έκαστος, μπορεί τα δικά σου κριτήρια να είναι καλύτερα, μπράβο. Εγώ, έτσι.
~
Πάμε να δούμε τώρα τι συμβαίνει.
Από το 2009 – και κυρίως την τελευταία διετία, όποιος διαβάζει το blog μου θα δει ότι με απασχολούν πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Ο φασισμός, η επιβολή με την βία. Ο νεοναζισμός, η λατρεία του φύρερ. Τα ανθρώπινα δικαιώματα, όσων τους έχουμε στερήσει την δύναμη να τα διεκδικήσουν, των αντιδρούντων, των μεταναστών, των ομοφυλοφίλων, των φτωχών, κλπ. Η ανεξέλεγκτη, ατιμώρητη κρατική βία. Η δικαιοσύνη, ευρύτερα, όταν βλέπω να μην στέκεται αντάξια του ρόλου που εγώ, προσωπικά, της έχω θέσει (ανεξαρτήτως νόμων, με την δική μου, απολύτως υποκειμενική ηθική).
Θα ήθελα να ασχολούμαι με πεζά πράγματα, αλλά οι διαρκείς ήττες σε όλους αυτούς τους τομείς με εμποδίζουν.
Έχω λοιπόν την υποχρέωση με βάση τις αξιακές μου κόκκινες γραμμές (όχι με σειρά προτεραιότητας) να ψηφίσω το κόμμα που είτε θα κάνει, είτε πιστεύω ότι μπορώ να πιέσω ώστε να κάνει τα εξής:
– Θα δώσει (επιτέλους) δικαίωμα σύναψης συμφώνου συμβίωσης στους ομοφυλόφιλους .
– Προσωπικά, δεν έχω καμία αντίρρηση ευρύτερα να δώσει και δικαίωμα υιοθεσίας, αλλά αναγνωρίζω ότι το πλαίσιο της υιοθεσίας ακόμα και σε ετεροφυλόφιλους είναι ήδη μπλεγμένο, και πρέπει να αντιμετωπιστεί συνολικά.
– Θα διαχωρίσει την θρησκευτική εξουσία, από την πολιτική εξουσία. Ακόμα και σε επίπεδο οικονομικό, αλλά (επειδή είναι αναγνωρίζω την πολυπλοκότητα) θα επιμείνω κυρίως σε επίπεδο κράτους. Αίτημά μου, πάντως, είναι και στα δύο.
– Θα σεβαστεί την ανθρώπινη αξιοπρέπεια όλων όσων ζουν σ’ αυτά τα γεωγραφικά σύνορα ανεξαρτήτως ποιοι είναι. Αν κάποιος είναι εδώ, θα αποκτήσει έστω και το ελάχιστο επίπεδο ανθρώπινης διαβίωσης. Θα έχει την ελευθερία του, είτε να ταξιδέψει, είτε να μείνει εδώ και να μεγαλουργήσει. Όπου και αν γεννήθηκε, ο,τι γλώσσα και να μιλάει, σε ο,τι θεό και αν πιστεύει, να έχει την ίδια αντιμετώπιση από το κράτος. Αν γεννήθηκε εδώ, θα τον αναγνωρίσει ως πολίτη αυτής της χώρας, δίνοντας του το δικαίωμα να συμμετέχει στα κοινά. Αν έχει μείνει εδώ αρκετό καιρό και μπορεί, και το επιθυμεί και ο ίδιος, επίσης.
– Θα εξασφαλίσει ισονομία στους πολίτες της. Ουδείς πιο ευνοημένος από άλλους, όποια και να είναι η σχέση του με την εξουσία. Θα τιμωρήσει όσους εκμεταλλεύτηκαν στο παρελθόν αυτήν την σχέση, ακόμα και σε πολιτικό επίπεδο αναλογικά με τον βαθμό της εκμετάλλευσής τους – και πάντως όχι εκδικητικά. Δεν θα εμποδίσουν οι συμμαχίες την ιστορική απόδοση δικαιοσύνης.
– Θα διεξάγει μια λογιστική και όχι μόνο αποτίμηση του παρελθόντος, και θα φροντίσει ώστε στο μέλλον, κάθε έλεγχος να γίνεται ευκολότερα, και με μεγαλύτερη διαφάνεια.
– Θα εξασφαλίσει ότι η “νόμιμη” βία που μπορεί να ασκήσει ως κράτος, θα είναι η ελάχιστη δυνατόν στους πολίτες του. Ότι αυτοί θα μπορούν να διαμαρτύρονται, αν διαφωνούν με την πολιτική του – χωρίς να ανησυχούν για την σωματική τους ακεραιότητα. Αίτημά μου είναι το κράτος όχι απλώς να ανεχθεί, αλλά να προστατέψει τις πορείες και τις διαδηλώσεις, αν αυτές κινδυνέψουν, και να φροντίσει ώστε να υπάρξουν οι δίαυλοι οι πολίτες σε κάθε περίπτωση να μπορούν να εκφραστούν όσο το δυνατόν πιο ελεύθερα. Απόλυτο αίτημά μου είναι όσοι εκμεταλλεύονται με οποιονδήποτε τρόπο την δυνατότητα του κράτους να ασκεί “νομιμη” βία, να τιμωρούνται παραδειγματικά. Καμία ΕΔΕ πια στο αρχείο.
– Θα εξασφαλίσει ώστε να υπάρχει σεβασμός στην δημοκρατία. Όχι μόνο οι πολίτες να συναποφασίζουν για τις σημαντικότερες εκ των αποφάσεων που τους αφορούν: Σεβασμός στο κοινοβούλιο και τις λειτουργίες του. Σεβασμός στους βουλευτές, και την θέση τους. Οι νόμοι να είναι σαφείς και να δίνεται η δυνατότητα να αρνηθεί κάποιος μόνο έναν εξ αυτών, όχι το σύνολό τους. Να δίνεται χρόνος για να παρθούν οι αποφάσεις. Να μην παίρνονται όσο είναι δυνατό σημαντικές αποφάσεις ερήμην του κοινοβουλίου.
– Θα φροντίσει ώστε οι κανόνες να είναι ξεκάθαρα ορισμένοι, και εύκολα κατανοήσιμοι απ’ όλους. Οι νόμοι θα είναι σαφείς, και για όλους. Η φορολογία θα είναι δίκαιη, και οι πολίτες θα έχουν τον χρόνο να προετοιμαστούν για να αντεπεξέλθουν. Οι επιχειρήσεις θα έχουν ένα ξεκάθαρο πλαίσιο λειτουργίας, και το κράτος θα επενδύσει στον έλεγχο της τήρησης αυτού του πλαισίου ως οφείλει. Ως όφελος, ελπίζω ότι οι άνθρωποι θα επιστρέψουν στην χώρα τους, αν αυτή εγγυηθεί ότι οι κανόνες, ακόμα και αν είναι σκληροί, θα είναι δίκαιοι και ξεκάθαροι για όλους.
– Θα έχει μία αξιοπρεπή παρουσία ως κράτος. Θα επικοινωνεί με σεβασμό στους πολίτες του. Μέλη του δεν θα αγνοούν πχ βασικά ανθρώπινα δικαιώματα στις δηλώσεις τους. Μέλη του δεν θα είναι ποινικά άτρωτοι, ούτε θα εκμεταλλεύονται την θέση τους είτε για προσωπικό, είτε για κομματικό όφελος. Αν συμβεί κάτι εξ’ αυτών, θα τιμωρούνται παραδειγματικά.
– Θα προσφέρει τις βάσεις για μία ειλικρινή διαδικασία δημοσιογραφικού προς εκείνο ελέγχου. Θα απέχει από τις κρατικά ελεγχόμενες πληροφορίες, αντικαθιστώντας τις με δημόσια ελεγχόμενες, και ακόμα και αυτό, στο μικρότερο δυνατόν βαθμό.
– Θα αποκτήσει ευθύνες για τις επιλογές του. Δεν θα είναι οι πράξεις του απόρροια εντολών τρίτων, αλλά ξεκάθαρες, δικές του επιλογές, για τις οποία αντίστοιχα θα κριθεί και αναλόγως όταν το κρίνουν σκόπιμο οι πολίτες.
– Θα φροντίσει ώστε όλοι, ΟΛΟΙ οι πολίτες αυτής της χώρας να έχουν πρόσβαση σε φαγητό, νερό, ρεύμα, παιδεία, υγεία, στέγη, επικοινωνία, αξιοπρέπεια. Πόσο απ’ όλα αυτά; Δεν ξέρω, ειλικρινά. Το περισσότερο δυνατόν.
~
Θεωρώ τα αιτήματά μου δίκαια. Υποθέτω ότι πιάνουν από τον φιλελεύθερο μέχρι τον κομμουνιστή (έχοντας μία επιφύλαξη για τους ομοφυλόφιλους και τα δικαιώματά τους) αλλά γενικά, νομίζω ότι είναι δίκαια αιτήματα.
Νομίζω ότι αυτές οι προτεραιότητες, θα δημιουργήσουν μία κοινωνία όπου η οικονομική ανάπτυξη θα είναι πιο εύκολη, αν όχι δεδομένη. Ισονομία, δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια των πολιτών – αν εξασφαλίσουμε αυτά, τότε θα αποτελέσουν μία εξαιρετική βάση για να χτιστούν οι υπόλοιπες δομές, πχ της οικονομίας, τις οποίες μπορεί να αγνοώ.
Τι εννοώ:
~
Σήμερα, έχουμε απόλυτη έλλειψη από αυτά. Ζούμε σε ένα κράτος που τα αιτήματά μου λοιδορούνται και καταπατούνται το ένα μετά το άλλο, ατιμώρητα. Άνθρωποι αδικούνται, πεινούν, πεθαίνουν, βασανίζονται, εξαφανίζονται σε φυλακές. Κάθε έννοια δικαιοσύνης έχει χαθεί, κάθε έννοια ουσιαστικής δημοκρατίας έχει καταποντιστεί με πολυνομοσχέδια, βιαστεί με επείγουσες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Έχει χαθεί κάθε έλεγχος, με μία απίστευτη διαπλοκή τραπεζών, μέσων ενημέρωσης και κράτους, όπου αλληλοστηρίζονται με εξωφρενικές αποφάσεις κατά παράβαση κάθε έννοιας ισονομίας. Η αστυνομία χτυπά, βασανίζει, φυλακίζει εντελώς διακριτά και επιλεκτικά. Οι πολίτες μεταναστεύουν μην αντέχοντας τον παραλογισμό και την αναξιοκρατία. Ο φασισμός εκπροσωπείται απρόσκοπτα και μέσα στο κοινοβούλιο, και όχι μόνο από τα χαρακτηρισμένα ως ακροδεξιά κόμματα. Γελοίοι, μικροί άνθρωποι, εκθέτουν την χώρα διαρκώς, όχι μόνο εντός, αλλά και εκτός. Οι κανόνες είναι διάτρητοι, οι αποφάσεις παίρνονται στο πόδι, αδιαφορώντας για τις συνέπειες, και ανακαλούνται μόνο όταν η πίεση έχει ξεπεράσει την αντοχή της.
Ένα κράτος που με εκμεταλλεύεται, ένα κράτος που με αγνοεί, ένα κράτος που με μισεί.
Όσο και αν οι οικονομικές θεωρίες μου είναι άγνωστες, και η άγνοια αυτή δεν βοηθάει στην κριτική μου, πιστεύω ότι αυτό το κράτος δεν θα καταφέρει ποτέ να σταθεί αντάξιο οποιασδήποτε επένδυσης και οικονομικής ευημερίας, όσα ευρώ και να έρθουν στα χέρια του. Κανείς στα συγκαλά του ούτε στην Ελλάδα – μα ούτε περισσότερο στην Ευρώπη δεν θα στηριχθεί σε αυτά τα πρόσωπα που στα όρια της ψυχολογικής παράνοιας έχουν χάσει την στήριξη ακόμα και των ίδιων των αξιοπρεπέστερα στεκόμενων στελεχών τους. Οι πολίτες του το μισούν -ακόμα και αν εκβιάζονται (με, ή χωρίς εισαγωγικά) πανταχόθεν για να το στηρίξουν ακόμα λίγο.
Αυτό ζω σήμερα, αυτό θεωρώ ότι ζούμε όλοι σήμερα, και αυτό επιθυμώ όσο το δυνατόν περισσότερο να αλλάξω.
~
Υποστηρίζω ότι η επιλογή, έρχεται ανάποδα. Αντί να κρίνουμε με βάσει το οικονομικό πλαίσιο, να κρίνουμε με βάση τις ανθρώπινες, (και πολυκομματικές) αξίες. Αυτή είναι η δική μου προτεραιότητα για την ψήφο μου. Και υποστηρίζω, χωρίς να ζητώ το αλάθητο για την άποψή μου, ότι ένα αξιοπρεπέστερο κράτος, με αξιοπρεπέστερους πολίτες, πιο ελεύθερους, θα έχει την δυνατότητα μετά να ορθοποδήσει σε όποιον άλλον τομέα επιθυμεί.
Αντιλαμβανόμενος πόσο σημαντικό είναι η πολυδιαφημισμένη οικονομία της, θέλω να αποκτήσει τις σωστές βάσεις για να ανθίσει. Δεν θα φέρει το χρήμα την ανθρωπιά που μας λείπει. Δεν θα φέρουν τα ευρώ καλύτερες συνθήκες για την Αμυγδαλέζα ή το Κολαστήριο – όταν οι άνθρωποι που διοικούν δεν είναι ικανοί καν να φερθούν ανθρώπινα στον πιο αδύναμο – ακόμα και αν αυτό δεν κοστίζει. Είναι χαμένη η μάχη έτσι. Αντίθετα, η αξιοπρέπεια, η ελπίδα για ισονομία και δικαιοσύνη, η ανθρωπιά θα φέρει, αν είναι να έρθει ποτέ τελικά, την καλύτερη οικονομία που ονειρευόμαστε όλοι.
Θέλω να αλλάξει αυτή η χώρα ανάποδα. Πρώτα από τους ανθρώπους της.
Και θα συνεχίσω να επιμένω, όποια και να είναι η αυριανή κυβέρνηση, να πολεμάω για να πετύχω ακριβώς αυτό, να γίνουν σεβαστές οι κόκκινες γραμμές μου, οι αξίες μου, οι ελπίδες και τα πιστεύω μου.
Ως οφείλω σαν πολίτης.
Καλή ψήφο σε όλους
~
Υ.Γ.: Έχω αναφερθεί στο παρελθόν σ’ αυτήν την θέση: Ανάπτυξη. Ίσως αξίζει τον κόπο.
arkoudos
Να πω τι θέλω ως πολίτης;
Τα τελευταία χρόνια το διακύβευμα γίνεται όλο και πιο οικονομικό, ένα πεδίο για το οποίο, πραγματικά, έχω μαύρα μεσάνυχτα.
Δεν ξέρω αν θα είναι καλύτερα με ευρώ, ή με δραχμή. Δεν ξέρω αν είναι καλύτερα να χρωστάμε πολλά για λίγο, ή λίγα για πολύ. Δεν ξέρω πως δημιουργείται ένα χρέος (πλην των προφανών τρόπων) και, κυρίως, πως ξεπληρώνεται καλύτερα αυτό. Δεν ξέρω σε ποιον χρωστάμε, πόσα χρωστάμε αληθινά, πόσα σβήνονται, διαγράφονται, αν σβήνονται, αν είναι οικονομικά ηθικό καν να σβήνονται.
Υπάρχει ένας καλός λόγος γι’ αυτό, πάντως.
Η οικονομία, όταν βγαίνεις από τον μικρόκοσμο της οικογένειάς σου, γίνεται γεωμετρικά πιο περίπλοκη. Διάφοροι κανόνες που έγιναν για να καλύψουν διάφορες ιδέες που σκέφτηκαν για να ξεφύγουν από διάφορες δυσκολίες – μία ατέρμονη διαδικασία που, για κάποιους είναι ένα επάγγελμα (αν όχι ένας στόχος ζωής) και για κάποιους σαν και μένα, μία αδιανόητη λειτουργία. Και, βέβαια, όλα αυτά να μην βασίζονται αυστηρά σε μαθηματικούς κανόνες, αλλά και να διαπλέκονται διαρκώς μεταξύ τους, και να να περιέχουν και το ανθρώπινο στοιχείο – τον φόβο, την ελπίδα, παράγοντες απολύτως ελεύθερους που ακόμα και αν νομίζεις ότι τους ελέγχεις – τελικά μάλλον θα κάνεις λάθος.
Οπότε, σε μία διαβολική συγκυρία, στις τελευταίες εκλογές που το πρόσημο ήταν, ή το έκαναν αποκλειστικά οικονομικό, δεν μπορώ να μετάσχω με την συμμετοχή που τους αξίζει.
Αυτό, μου στερεί ένα βασικό, γι’ αυτές τις εκλογές, εργαλείο κριτικής
Επίσης, για να έχει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον, δεν έχω και κομματική / πολιτική βάση. Δεν μπορώ να αυτοπροσδιοριστώ καν ως αριστερός, δεξιός ή κεντρώος – καλά καλά δεν ξέρω αν υφίστανται ακόμα αυτές οι έννοιες με την λογική που τις είχα διδαχθεί μικρός. Δεν ξέρω αν είμαι κομμουνιστής, αναρχικός, φιλελεύθερος, καπιταλιστής. Δεν είναι απαραιτήτως καλό, αυτό, δεν επιχαίρω, απλώς περιγράφω μία κατάσταση: αν το ΚΚΕ πει κάτι με το οποίο συμφωνώ, θα συμφωνήσω. Αν η Νέα Δημοκρατία πει κάτι με το οποίο συμφωνώ, θα συμφωνήσω επίσης. Αν οι Φιλελεύθεροι πουν κάτι που βγάζει νόημα, θα συμφωνήσω.
Επειδή δεν ξέρω που βρίσκομαι, δεν ξέρω και ποιος έχει δίκιο. Όλα στο κράτος, ή όλα στους ιδιώτες; Αυτό είναι σαφέστερο: το νερό πχ, δεν εμπιστεύομαι έναν άλλον να μου το παρέχει όπως νομίζει. Την υγεία, το ίδιο. Την παιδεία, το ίδιο. Αυτά θέλω να υπάρχουν κάτω από τον πολιτικό έλεγχό μου, ώστε να είμαι πιο σίγουρος ότι διασφαλίζω ότι θα πάνε σε όλους. Ταυτόχρονα όμως, θέλω καλύτερη υγεία, θέλω καλύτερη παιδεία, θέλω καλύτερο νερό – και δεν έχω πρόβλημα κάποιος που είναι καλύτερος να κερδίσει από αυτό. Και όσο περισσότερες οι επιλογές του προϊόντος του, τόσο περισσότερα να κερδίσει αν είναι καλύτερος. Κανένα πρόβλημα δεν έχω.
Δεν ξέρω αν υπάρχει πολιτικός χώρος (όχι κομματικός, πολιτικός) που να το εκφράζει καλύτερα, οπότε φευ, θα το ονομάσω μόνος μου “κεντρώος” και ο,τι βγει. Για την κουβέντα το κάνω μόνο άλλωστε.
Αυτά, δεν βοηθάνε καθόλου την πολιτική και κομματική μου επιλογή. Ξεκινάω ήδη όντας μη αρτιμελής, με βασικά μέλη μου να λείπουν. Όπως είπα, δεν επιχαίρω – ούτε ντρέπομαι ιδιαιτέρως. Μακάρι να ήταν αλλιώς, δεν είναι, πάμε με ο,τι έχουμε.
Μου ενισχύει όμως τα άλλα.
Ενώ αδυνατώ να κρίνω αν η μία ή η άλλη οικονομική κατεύθυνση είναι σωστή, τα αποτελέσματά της – τα βραχυχρόνια, όχι απαραιτήτως τα μακροχρόνια – είναι τριγύρω μου και βοηθούν την απόφασή μου.
Ενώ δεν ξέρω αν πρέπει να έχουμε ευρώ, ή δραχμή, ξέρω ότι οι άνθρωποι δεν πρέπει να πεινάνε. Κανείς. Όλοι οι άνθρωποι πρέπει να έχουν πρόσβαση σε φαγητό. Σε νερό. Σε παιδεία. Σε υγεία. Σε στέγαση.
Μοιάζουν ουτοπικά;
Έχω διαφωνήσει επ’ αυτού και στο παρελθόν. Δεν είναι ουτοπικά, είναι θέμα προτεραιοτήτων. Αν οι μισοί πεινάνε, και το ένα τοις εκατό έχει πρόσβαση σε κρέας, θα προτιμήσω να έχουν όλοι ψωμί. Ένα μικρό καρβελάκι, έστω. Αυτό, για μένα είναι προτεραιότητα, όχι όνειρο. Είναι εφικτό, απλώς ίσως δεν είναι ιδιαιτέρως επιθυμητό για όλους. Κατανοώ: Ούτε και γω θα ήθελα να χάσω την ελευθερία του να δημιουργώ και να πληρώνομαι γι’ αυτό – αλλά -προτεραιότητες- αυτό το θεωρώ πιο σημαντικό.
Μοιάζουν οικονομικά – ένας τομέας που ξεκαθάρισα ότι δεν έχω ιδέα γι’ αυτόν;
Μοιάζουν – αλλά για μένα δεν είναι. Εκτός και αν αυτή η χώρα δεν έχει ούτε ένα ευρώ (ή δραχμή) στα ταμεία της ΟΛΑ είναι θέμα προτεραιοτήτων – έτσι το βλέπω. Άρα, η πολιτική μου κατεύθυνση είναι “με ο,τι έχουμε πάμε, αρκεί να έχουν όλοι τα ελάχιστα”
Κουτή, απλοϊκή, αυτή είναι η σκέψη μου μ’ αυτήν πορεύομαι. Αν έχεις και εσύ μια ψήφο, συγχαρητήρια, δεν πάω να σε πείσω, έχουμε ισόποσο μερίδιο ευθύνης, το ένα δεκάκις εκατομμυριοστό έκαστος, μπορεί τα δικά σου κριτήρια να είναι καλύτερα, μπράβο. Εγώ, έτσι.
~
Πάμε να δούμε τώρα τι συμβαίνει.
Από το 2009 – και κυρίως την τελευταία διετία, όποιος διαβάζει το blog μου θα δει ότι με απασχολούν πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Ο φασισμός, η επιβολή με την βία. Ο νεοναζισμός, η λατρεία του φύρερ. Τα ανθρώπινα δικαιώματα, όσων τους έχουμε στερήσει την δύναμη να τα διεκδικήσουν, των αντιδρούντων, των μεταναστών, των ομοφυλοφίλων, των φτωχών, κλπ. Η ανεξέλεγκτη, ατιμώρητη κρατική βία. Η δικαιοσύνη, ευρύτερα, όταν βλέπω να μην στέκεται αντάξια του ρόλου που εγώ, προσωπικά, της έχω θέσει (ανεξαρτήτως νόμων, με την δική μου, απολύτως υποκειμενική ηθική).
Θα ήθελα να ασχολούμαι με πεζά πράγματα, αλλά οι διαρκείς ήττες σε όλους αυτούς τους τομείς με εμποδίζουν.
Έχω λοιπόν την υποχρέωση με βάση τις αξιακές μου κόκκινες γραμμές (όχι με σειρά προτεραιότητας) να ψηφίσω το κόμμα που είτε θα κάνει, είτε πιστεύω ότι μπορώ να πιέσω ώστε να κάνει τα εξής:
– Θα δώσει (επιτέλους) δικαίωμα σύναψης συμφώνου συμβίωσης στους ομοφυλόφιλους .
– Προσωπικά, δεν έχω καμία αντίρρηση ευρύτερα να δώσει και δικαίωμα υιοθεσίας, αλλά αναγνωρίζω ότι το πλαίσιο της υιοθεσίας ακόμα και σε ετεροφυλόφιλους είναι ήδη μπλεγμένο, και πρέπει να αντιμετωπιστεί συνολικά.
– Θα διαχωρίσει την θρησκευτική εξουσία, από την πολιτική εξουσία. Ακόμα και σε επίπεδο οικονομικό, αλλά (επειδή είναι αναγνωρίζω την πολυπλοκότητα) θα επιμείνω κυρίως σε επίπεδο κράτους. Αίτημά μου, πάντως, είναι και στα δύο.
– Θα σεβαστεί την ανθρώπινη αξιοπρέπεια όλων όσων ζουν σ’ αυτά τα γεωγραφικά σύνορα ανεξαρτήτως ποιοι είναι. Αν κάποιος είναι εδώ, θα αποκτήσει έστω και το ελάχιστο επίπεδο ανθρώπινης διαβίωσης. Θα έχει την ελευθερία του, είτε να ταξιδέψει, είτε να μείνει εδώ και να μεγαλουργήσει. Όπου και αν γεννήθηκε, ο,τι γλώσσα και να μιλάει, σε ο,τι θεό και αν πιστεύει, να έχει την ίδια αντιμετώπιση από το κράτος. Αν γεννήθηκε εδώ, θα τον αναγνωρίσει ως πολίτη αυτής της χώρας, δίνοντας του το δικαίωμα να συμμετέχει στα κοινά. Αν έχει μείνει εδώ αρκετό καιρό και μπορεί, και το επιθυμεί και ο ίδιος, επίσης.
– Θα εξασφαλίσει ισονομία στους πολίτες της. Ουδείς πιο ευνοημένος από άλλους, όποια και να είναι η σχέση του με την εξουσία. Θα τιμωρήσει όσους εκμεταλλεύτηκαν στο παρελθόν αυτήν την σχέση, ακόμα και σε πολιτικό επίπεδο αναλογικά με τον βαθμό της εκμετάλλευσής τους – και πάντως όχι εκδικητικά. Δεν θα εμποδίσουν οι συμμαχίες την ιστορική απόδοση δικαιοσύνης.
– Θα διεξάγει μια λογιστική και όχι μόνο αποτίμηση του παρελθόντος, και θα φροντίσει ώστε στο μέλλον, κάθε έλεγχος να γίνεται ευκολότερα, και με μεγαλύτερη διαφάνεια.
– Θα εξασφαλίσει ότι η “νόμιμη” βία που μπορεί να ασκήσει ως κράτος, θα είναι η ελάχιστη δυνατόν στους πολίτες του. Ότι αυτοί θα μπορούν να διαμαρτύρονται, αν διαφωνούν με την πολιτική του – χωρίς να ανησυχούν για την σωματική τους ακεραιότητα. Αίτημά μου είναι το κράτος όχι απλώς να ανεχθεί, αλλά να προστατέψει τις πορείες και τις διαδηλώσεις, αν αυτές κινδυνέψουν, και να φροντίσει ώστε να υπάρξουν οι δίαυλοι οι πολίτες σε κάθε περίπτωση να μπορούν να εκφραστούν όσο το δυνατόν πιο ελεύθερα. Απόλυτο αίτημά μου είναι όσοι εκμεταλλεύονται με οποιονδήποτε τρόπο την δυνατότητα του κράτους να ασκεί “νομιμη” βία, να τιμωρούνται παραδειγματικά. Καμία ΕΔΕ πια στο αρχείο.
– Θα εξασφαλίσει ώστε να υπάρχει σεβασμός στην δημοκρατία. Όχι μόνο οι πολίτες να συναποφασίζουν για τις σημαντικότερες εκ των αποφάσεων που τους αφορούν: Σεβασμός στο κοινοβούλιο και τις λειτουργίες του. Σεβασμός στους βουλευτές, και την θέση τους. Οι νόμοι να είναι σαφείς και να δίνεται η δυνατότητα να αρνηθεί κάποιος μόνο έναν εξ αυτών, όχι το σύνολό τους. Να δίνεται χρόνος για να παρθούν οι αποφάσεις. Να μην παίρνονται όσο είναι δυνατό σημαντικές αποφάσεις ερήμην του κοινοβουλίου.
– Θα φροντίσει ώστε οι κανόνες να είναι ξεκάθαρα ορισμένοι, και εύκολα κατανοήσιμοι απ’ όλους. Οι νόμοι θα είναι σαφείς, και για όλους. Η φορολογία θα είναι δίκαιη, και οι πολίτες θα έχουν τον χρόνο να προετοιμαστούν για να αντεπεξέλθουν. Οι επιχειρήσεις θα έχουν ένα ξεκάθαρο πλαίσιο λειτουργίας, και το κράτος θα επενδύσει στον έλεγχο της τήρησης αυτού του πλαισίου ως οφείλει. Ως όφελος, ελπίζω ότι οι άνθρωποι θα επιστρέψουν στην χώρα τους, αν αυτή εγγυηθεί ότι οι κανόνες, ακόμα και αν είναι σκληροί, θα είναι δίκαιοι και ξεκάθαροι για όλους.
– Θα έχει μία αξιοπρεπή παρουσία ως κράτος. Θα επικοινωνεί με σεβασμό στους πολίτες του. Μέλη του δεν θα αγνοούν πχ βασικά ανθρώπινα δικαιώματα στις δηλώσεις τους. Μέλη του δεν θα είναι ποινικά άτρωτοι, ούτε θα εκμεταλλεύονται την θέση τους είτε για προσωπικό, είτε για κομματικό όφελος. Αν συμβεί κάτι εξ’ αυτών, θα τιμωρούνται παραδειγματικά.
– Θα προσφέρει τις βάσεις για μία ειλικρινή διαδικασία δημοσιογραφικού προς εκείνο ελέγχου. Θα απέχει από τις κρατικά ελεγχόμενες πληροφορίες, αντικαθιστώντας τις με δημόσια ελεγχόμενες, και ακόμα και αυτό, στο μικρότερο δυνατόν βαθμό.
– Θα αποκτήσει ευθύνες για τις επιλογές του. Δεν θα είναι οι πράξεις του απόρροια εντολών τρίτων, αλλά ξεκάθαρες, δικές του επιλογές, για τις οποία αντίστοιχα θα κριθεί και αναλόγως όταν το κρίνουν σκόπιμο οι πολίτες.
– Θα φροντίσει ώστε όλοι, ΟΛΟΙ οι πολίτες αυτής της χώρας να έχουν πρόσβαση σε φαγητό, νερό, ρεύμα, παιδεία, υγεία, στέγη, επικοινωνία, αξιοπρέπεια. Πόσο απ’ όλα αυτά; Δεν ξέρω, ειλικρινά. Το περισσότερο δυνατόν.
~
Θεωρώ τα αιτήματά μου δίκαια. Υποθέτω ότι πιάνουν από τον φιλελεύθερο μέχρι τον κομμουνιστή (έχοντας μία επιφύλαξη για τους ομοφυλόφιλους και τα δικαιώματά τους) αλλά γενικά, νομίζω ότι είναι δίκαια αιτήματα.
Νομίζω ότι αυτές οι προτεραιότητες, θα δημιουργήσουν μία κοινωνία όπου η οικονομική ανάπτυξη θα είναι πιο εύκολη, αν όχι δεδομένη. Ισονομία, δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια των πολιτών – αν εξασφαλίσουμε αυτά, τότε θα αποτελέσουν μία εξαιρετική βάση για να χτιστούν οι υπόλοιπες δομές, πχ της οικονομίας, τις οποίες μπορεί να αγνοώ.
Τι εννοώ:
~
Σήμερα, έχουμε απόλυτη έλλειψη από αυτά. Ζούμε σε ένα κράτος που τα αιτήματά μου λοιδορούνται και καταπατούνται το ένα μετά το άλλο, ατιμώρητα. Άνθρωποι αδικούνται, πεινούν, πεθαίνουν, βασανίζονται, εξαφανίζονται σε φυλακές. Κάθε έννοια δικαιοσύνης έχει χαθεί, κάθε έννοια ουσιαστικής δημοκρατίας έχει καταποντιστεί με πολυνομοσχέδια, βιαστεί με επείγουσες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Έχει χαθεί κάθε έλεγχος, με μία απίστευτη διαπλοκή τραπεζών, μέσων ενημέρωσης και κράτους, όπου αλληλοστηρίζονται με εξωφρενικές αποφάσεις κατά παράβαση κάθε έννοιας ισονομίας. Η αστυνομία χτυπά, βασανίζει, φυλακίζει εντελώς διακριτά και επιλεκτικά. Οι πολίτες μεταναστεύουν μην αντέχοντας τον παραλογισμό και την αναξιοκρατία. Ο φασισμός εκπροσωπείται απρόσκοπτα και μέσα στο κοινοβούλιο, και όχι μόνο από τα χαρακτηρισμένα ως ακροδεξιά κόμματα. Γελοίοι, μικροί άνθρωποι, εκθέτουν την χώρα διαρκώς, όχι μόνο εντός, αλλά και εκτός. Οι κανόνες είναι διάτρητοι, οι αποφάσεις παίρνονται στο πόδι, αδιαφορώντας για τις συνέπειες, και ανακαλούνται μόνο όταν η πίεση έχει ξεπεράσει την αντοχή της.
Ένα κράτος που με εκμεταλλεύεται, ένα κράτος που με αγνοεί, ένα κράτος που με μισεί.
Όσο και αν οι οικονομικές θεωρίες μου είναι άγνωστες, και η άγνοια αυτή δεν βοηθάει στην κριτική μου, πιστεύω ότι αυτό το κράτος δεν θα καταφέρει ποτέ να σταθεί αντάξιο οποιασδήποτε επένδυσης και οικονομικής ευημερίας, όσα ευρώ και να έρθουν στα χέρια του. Κανείς στα συγκαλά του ούτε στην Ελλάδα – μα ούτε περισσότερο στην Ευρώπη δεν θα στηριχθεί σε αυτά τα πρόσωπα που στα όρια της ψυχολογικής παράνοιας έχουν χάσει την στήριξη ακόμα και των ίδιων των αξιοπρεπέστερα στεκόμενων στελεχών τους. Οι πολίτες του το μισούν -ακόμα και αν εκβιάζονται (με, ή χωρίς εισαγωγικά) πανταχόθεν για να το στηρίξουν ακόμα λίγο.
Αυτό ζω σήμερα, αυτό θεωρώ ότι ζούμε όλοι σήμερα, και αυτό επιθυμώ όσο το δυνατόν περισσότερο να αλλάξω.
~
Υποστηρίζω ότι η επιλογή, έρχεται ανάποδα. Αντί να κρίνουμε με βάσει το οικονομικό πλαίσιο, να κρίνουμε με βάση τις ανθρώπινες, (και πολυκομματικές) αξίες. Αυτή είναι η δική μου προτεραιότητα για την ψήφο μου. Και υποστηρίζω, χωρίς να ζητώ το αλάθητο για την άποψή μου, ότι ένα αξιοπρεπέστερο κράτος, με αξιοπρεπέστερους πολίτες, πιο ελεύθερους, θα έχει την δυνατότητα μετά να ορθοποδήσει σε όποιον άλλον τομέα επιθυμεί.
Αντιλαμβανόμενος πόσο σημαντικό είναι η πολυδιαφημισμένη οικονομία της, θέλω να αποκτήσει τις σωστές βάσεις για να ανθίσει. Δεν θα φέρει το χρήμα την ανθρωπιά που μας λείπει. Δεν θα φέρουν τα ευρώ καλύτερες συνθήκες για την Αμυγδαλέζα ή το Κολαστήριο – όταν οι άνθρωποι που διοικούν δεν είναι ικανοί καν να φερθούν ανθρώπινα στον πιο αδύναμο – ακόμα και αν αυτό δεν κοστίζει. Είναι χαμένη η μάχη έτσι. Αντίθετα, η αξιοπρέπεια, η ελπίδα για ισονομία και δικαιοσύνη, η ανθρωπιά θα φέρει, αν είναι να έρθει ποτέ τελικά, την καλύτερη οικονομία που ονειρευόμαστε όλοι.
Θέλω να αλλάξει αυτή η χώρα ανάποδα. Πρώτα από τους ανθρώπους της.
Και θα συνεχίσω να επιμένω, όποια και να είναι η αυριανή κυβέρνηση, να πολεμάω για να πετύχω ακριβώς αυτό, να γίνουν σεβαστές οι κόκκινες γραμμές μου, οι αξίες μου, οι ελπίδες και τα πιστεύω μου.
Ως οφείλω σαν πολίτης.
Καλή ψήφο σε όλους
~
Υ.Γ.: Έχω αναφερθεί στο παρελθόν σ’ αυτήν την θέση: Ανάπτυξη. Ίσως αξίζει τον κόπο.
arkoudos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου