... η απότομη επιβεβλημένη ανυπαρξία στο κομμάτι εκείνο της κοινωνικής σου ταυτότητας που σημαίνει παραγωγικός, χρήσιμος και ικανός.
... η απότομη αλλαγή της εικόνας σου σε κάτι "διαφορετικό" απο τους άλλους. Δεν είσαι πια το ίδιο "καλός" με αυτούς.
... η απο την μια στιγμή στην άλλη, μηδενική πρακτική σου ικανότητα να αποκτήσεις ακόμα και τα υλικά αγαθά, τα απαραίτητα για την επιβίωσή σου. Κι ενώ είχες μάθει να ζεις με όλα τα περιττά.
... η αίσθηση ότι θα αποτελείς πλέον ένα "βάρος" στο περιβάλλον σου. Καθημερινό κι αυξανόμενο. Η απελπισία για μια επερχόμενη προσπάθεια εύρεσης νέας εργασίας της οποίας το αποτέλεσμα γνωρίζεις ήδη.
... ο υποβιβασμός των ικανοτήτων σου, εάν κι εφόσον είσαι τόσο τυχερός που βρεθεί μια δουλειά, η οποία δεν θα έχει καμία σχέση με τα προσόντα σου ή τις σπουδές σου... αλλά δεν πειράζει μωρέ... Άπο το τίποτα, καλό κι αυτό.
... η αίσθηση του κενού, στο οποίο πέφτεις χωρίς προστατευτικά.
Δεν είμαστε η δουλειά μας. Αν η δουλειά μας έγινε το μεγαλύτερο κομμάτι του εαυτού μας έγινε γιατί ξεχάσαμε όλα τα υπόλοιπα κομμάτια μας στην ατελείωτη αναζήτηση για περισσότερα χρήματα. Κι αυτό σε μια απόλυση σημαίνει μηδενισμός του εαυτού μας. Αυτός είναι και ο λόγος που οι άνθρωποι μέσα από μια απόλυση, φτάνουν στην αυτοκτονία. Πράγμα που οι υπόλοιποι δύσκολα κατανοούμε.
Προτείνω την ταινία "το τσεκούρι" του Κ. Γαβρά, για όποιον δεν την έχει δει
Μερσινιάς Θωμάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου