Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2014

Η μελωδία του πλήθους.


Η μελωδία του πλήθους.

Μια πόλη, πολλοί άνθρωποι, θόρυβος από αυτοκίνητα, τρένα, κίνηση.

Έρωτας και άρνηση σε κάθε βήμα. Συναισθήματα τριγύρω που υπάρχουν, εξελίσσονται και ζουν κάθε στιγμή. Η ενέργεια βρίσκεται εκεί. Χαμένη μέσα στα πρόσωπα, περιπλανώμενη, ανάμεσα σε φιγούρες που κινούνται, που τρέχουν, που στροβιλίζονται στην παράνοια της καθημερινότητας.

Περπατάω μόνος και κοντοστέκομαι για μια στιγμή. Οι κόρες των ματιών μου συστέλλονται και κοιτάω στον χρόνο που βρίσκεται ανάμεσα σε εμένα και στο γύρω μου. Μερικά δευτερόλεπτα διαλογισμού, απλανές βλέμμα όπως λένε οι έξυπνοι. Και όμως εκείνη τη στιγμή σχηματίζεται η μελωδία όλων αυτών των ήχων. Και βγαίνει με την αδαή συμμετοχή όλων αυτών που βρίσκονται εκείνη τη στιγμή σε εκείνο το σημείο. Μια μελωδία που πηγάζει από ψυχές και φανερώνει την άλλη διάσταση, αυτή που μας κάνει να ξεφεύγουμε μερικά λεπτά από την κανονικότητα και τη φυσική ροή των πραγμάτων.


Δεν είναι ικανότητα να μπορέσεις να ακούσεις το κελάηδισμα ενός πουλιού μέσα σε ένα πολυσύχναστο αστικό κέντρο. Είναι απλά η ουσία που την αναδεικνύεις , καθώς τα χιλιάδες προβλήματα προσπαθούν με πρόστυχο τρόπο να καθορίσουν τις στιγμές σου.

Συνεχίζω την πορεία μου προς το άγνωστο παρασυρόμενος από τα φανάρια, τις διαβάσεις, το πλήθος. Αναμειγνύομαι μέσα σε κόσμο που απλά υπάρχει. Χιλιάδες νότες παντού, βασισμένες σε ένα πλαίσιο που ορίζεται ως ηχορύπανση. Το ψιλόβροχο δηλώνει παρών και τρέχω να προλάβω το τρένο.

Δε θα ξεχάσω ποτέ τη μελωδία του πλήθους. Και θα προσπαθήσω να την ξαναζήσω. Ίσως η καλύτερη επανεκκίνηση που έχω ποτέ διαπράξει στο συνειδητό μου.

Fidelio

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου