Χρόνια

Δυστυχώς όμως επικρατεί και συμβαίνει σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό...
Αυτή η επιδημία της ανεργίας δεν λέει να βρει γιατρικό και η τεράστια φορολογία να ακολουθεί απτόητη...
Ελάχιστες δουλειές με ψίχουλα ανταμοιβής και να λέμε και ευχαριστώ...
Δικαιοσύνη και αξιοκρατία πουθενά... Γυρίσαμε χρόνια πριν, στην εποχή των παππούδων μας όπου έφευγαν ως οικονομικοί μετανάστες.

Όμως τότε υπήρχε μία μεγάλη διαφορά...

Υπήρχε αγάπη...
Ναι...
Όπου έδενε όλες τις όλες τις σχέσεις των ανθρώπων...
Και κυρίως ανδρόγυνα επιβίωναν από αυτή αλλά και την επιμονή τους...
Τώρα τίποτα...
Όλα πέτρινα, άψυχα, απλησίαστα...

Ζούμε στα "άρρωστα" χρόνια όπου οι νέοι δεν έχουν να φάνε και όμως ξημερώνονται στις καφετέριες με έναν freddo espresso και ένα iphone στο χέρι. Καμία ουσία της ζωής δεν τους απασχολεί πραγματικά παρά μόνο λόγια, λόγια... Λόγια ανούσια μέσα σε ένα cafe bar και η αδράνεια σε όλο της το μεγαλείο .

Συναισθήματα πνίγονται μέσα σε οθόνες και πληκτρολόγια και η ανθρώπινη επαφή χάθηκε...
Όσο για την ύπαρξη του έρωτα ούτε καν... Χάθηκε στον άφθονο εγωισμό, στα χιλιάδες ψέματα, στην ψεύτικη υπερηφάνεια και στην τόσο αληθινή συμφεροντολογία των ανθρώπων...

Λυπηρό και θλιβερό μαζί...

Ελπίζω ειλικρινά σε μία ριζική αλλαγή όλων αυτών...

Xristina Tr