Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2014

Το τέλος μιας σχέσης


Του Παύλου Δριμάλα

Αγαπημένη μου,

Ξέρω πως τώρα που διαβάζεις αυτές τις λέξεις θα εκπλαγείς. Ξέρω πως δεν περίμενες τα πράγματα να φτάσουν ως εδώ – ούτε κι εγώ άλλωστε – όμως δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέρα από αυτόν που θα μας βρει χώρια, έστω προσωρινά. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει τούτος ο αποχωρισμός, ξέρω όμως πως αν δεν αλλάξουμε κι οι δυο, δεν ωφελεί ν’ ανταμώσουμε ξανά.
Σ' αγάπησα, σε πίστεψα και σε υπηρέτησα. Φρόντισαν να σε κλείσουν μέσα μου από τη στιγμή που άρχισα να καταλαβαίνω τον κόσμο. Σ' άκουσα να γίνεσαι τραγούδι στα χείλη των πολλών, είδα ανθρώπους να δακρύζουν, να ματώνουν και τελικά να δίνουν τη ζωή τους για σένα. Αλλά κι εσύ νόμιζα πως νοιαζόσουν γι αυτούς, πως φρόντιζες για τα δικαιώματα, την ασφάλεια και την ευημερία τους, πως το μόνο που αποζητούσες ήταν η δικαιοσύνη και η κοινωνική αρμονία… έτσι νόμιζα.


Όσο περνούσαν τα χρόνια αναγκάστηκα ν’ αλλάξω γνώμη• δυστυχώς όχι αναίτια, όχι εγωιστικά, όχι γιατί σε βαρέθηκα. Δε μπορούσα, όμως, να σε βλέπω να κάνεις παρέα με τους λίγους. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά να εξυπηρετείς και τα συμφέροντά τους σε βάρος του κοινού καλού. Δε μπορούσα να δεχθώ πως άφηνες να σ’ εκπροσωπούν οι «λίγοι», τόσο σε αριθμό όσο και σε αξία. Μου φαινόταν αδιανόητο πως επέτρεπες κάποιοι να σε «κόβουν» και να σε «ράβουν» στα μέτρα τους κατά το δοκούν.

Φταίω κι εγώ, δε λέω… Φταίω που δεν ασχολήθηκα πιο ενεργά, όσο ήταν νωρίς ακόμη, για να προσπαθήσω να αποτρέψω το κακό. Από κάποιο σημείο και μετά ήταν πλέον αργά. Για την ακρίβεια, από τότε που έγινες «κολλητή» με τα Media, από τότε που ο μόνος δρόμος για να σε πλησιάσει κανείς και να σε υπηρετήσει περνούσε αποκλειστικά μέσα από αυτά. Από αυτά και από τις οικογένειες που φρόντισαν να εκμεταλλεύονται εσένα και τους θεσμούς σου ως κληρονομικό τους δικαίωμα.

Εσύ, που το μόνο που σε κρατούσε ζωντανή ήταν τα τραγούδια και ο ενθουσιασμός της παρέας, πώς μπορούσες να αναλώνεσαι πίσω από κλειστές πόρτες με συνδαιτυμόνες μεγαλο-εκδότες, μεγαλο-κατασκευαστές, μεγαλο-τραπεζίτες και κάθε λογής μεγαλο-λαμόγιο, που το μόνο που ήθελε ποτέ από σένα ήταν να σε εκμεταλλευτεί για να πλουτίσει;

Δε σου κρατώ κακία. Ξέρω πως δεν είχες κακές προθέσεις. Ξέρω πως ούτε εσύ το θες να βλέπεις τους φίλους σου να σ’ αμφισβητούν και να απέχουν. Ξέρω πως είναι ντροπή οι μισοί της παρέας μας να μην δίνουν το παρών στα καλέσματά σου. Είναι που εσύ δεν φύλαξες τα νώτα σου και που κι οι ίδιοι βολεύτηκαν στο μικρόκοσμό τους και ξέχασαν να σε προστατεύσουν και να σε φροντίσουν.

Πώς φτάσαμε ως εδώ, να ‘μαστε ανήμποροι να στηρίξουμε ο ένας τον άλλο;
Έχεις και συ τα ελαφρυντικά σου. Όταν «γεννήθηκες» ήταν αλλιώς τα πράγματα, άλλα τα μεγέθη, άλλες οι καταστάσεις. Τότε είχες στο μυαλό σου τις ανάγκες μερικών χιλιάδων. Τώρα, με σχεδόν τα ίδια εφόδια, πρέπει να φροντίζεις για το καλό εκατομμυρίων. Τότε οι υπηρέτες σου ήταν οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, προσβάσιμοι, συζητήσιμοι, έτοιμοι να λογοδοτήσουν και να κριθούν. Σήμερα είναι οι ισχυροί, οι απρόσιτοι, οι λίγοι που έχουν το προνόμιο να προβάλλουν την εικόνα τους στο γυαλί, οι πλούσιοι που μπορούν να αγοράζουν τη δημοσιότητά τους και να μας τη σερβίρουν καθημερινώς για να τους νιώθουμε οικείους και να τους εμπιστευόμαστε. Μοναχά τυπικά κρίνονται και σπάνια λογοδοτούν, αλλά και στις λίγες εκείνες περιπτώσεις που κρίνονται ως ανεπαρκείς αντικαθίστανται από όμοιούς τους. Πώς μπόρεσα να σ’ αφήσω στα χέρια κάποιων, που δεν τους είχα συναντήσει ποτέ; Πως μπόρεσα να κρίνω την αξιοσύνη τους να σ’ υπηρετήσουν μοναχά διαβάζοντας τις αράδες του παραφουσκωμένου βιογραφικού τους;

Πονάω μέσα μου που σου γυρίζω την πλάτη. Να ξέρεις όμως πως τούτες εδώ οι λέξεις δεν ισοδυναμούν με «αντίο». «Εις το επανιδείν» σου λέω γλυκιά μου, με την ελπίδα πως σύντομα θα έρθει η στιγμή που θα ξανασυναντηθούμε και θα επαναδιαπραγματευθούμε τη σχέση μας. «Πώς θα γίνει αυτό;» θα με ρωτήσεις εύλογα. Ειλικρινά δεν ξέρω….

Ελπίζω πως μπορεί μέσα στις τάξεις όσων έχουν αναλάβει να σ’ εκπροσωπούν και να σε περιφρουρούν να ‘χουν παρεισφρήσει και κάποιοι που πραγματικά πιστεύουν σε σένα. Κάποιοι, που θα απαρνηθούν το προσωπικό του όφελος και θα φροντίσουν να σε αλλάξουν για να σε κάνουν πιο ισχυρή, κάποιοι που θα τολμήσουν να σου δώσουν τα όπλα για να λειτουργείς υπέρ των πολλών κι όχι των λίγων. Αν τέτοιοι άνθρωποι μπορέσουν να διεισδύσουν πίσω από τις καλά οχυρωμένες γραμμές, όσων επί της ουσίας σε εχθρεύονται, τότε θα ακολουθήσουν κι άλλοι πολλοί.

Σου υπόσχομαι πως κι εγώ θα προσπαθήσω να βρω τρόπους, για να σε βοηθήσω να ξαναβρείς το δρόμο σου, μα για να γίνει αυτό πρέπει πρώτα να βρω εγώ το δικό μου. Γιατί κάθε ευλογημένη συλλογικότητα μέσα στην άξια ατομικότητα γεννιέται. Ήρθε και για μένα η ώρα να αλλάξω ρότα. Γιατί όσο εσύ δε μου «πρέπεις» πια, άλλο τόσο – κι ίσως ακόμα περισσότερο – κι εγώ δε σου αρμόζω. Όταν μπορέσω να απαρνηθώ τη βολή του καναπέ μου, όταν μπορέσω να ζω και να βλέπω τον κόσμο, όπως θα θελα να με αντιμετωπίζει και κείνος, όταν ο φόβος για ‘κείνα, που μπορεί να χαθούν, γίνει λαχτάρα κι ορμή γι αυτά που μπορεί να έρθουν, τότε θα συναντηθούμε και πάλι.

Δημοκρατία μου, είσαι κομμάτι μου κι εγώ δικό σου. Μαζί θ’ αλλάξουμε, αλλά από απόσταση, για να μπορέσουμε να δούμε ξεκάθαρα τα λάθη, που κάναμε κι οι δυο. Γιατί όσο συναναστρεφόμαστε, τόσο θα βρίσκουν ευκαιρία να «βάζουν λόγια» στη σχέση μας, εκείνοι που δε θέλουν τίποτε ν’ αλλάξει, γιατί η οποιαδήποτε αλλαγή απειλεί το status quo, που με τόσο κόπο, με τόσο δόλο, με τόση απανθρωπιά «έχτισαν» όλα αυτά τα χρόνια.

Στη σιωπή μας θα γεννηθεί η κραυγή, που θα σκεπάσει τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα.

Ψάξε να με βρεις εκεί που ανταμώσαμε τελευταία φορά, στις παρέες που έγραφαν ιστορία, όχι για να την κεφαλαιοποιήσουν σε τριάντα αργύρια, αλλά γιατί απλώς ήθελαν. Κι εγώ θα «σε ζητώ (και θα σε συζητώ) σ' αυλές και σε μπαλκόνια και σε χαμένους κήπους του Θεού» και σου υπόσχομαι, πως θα επιμένω να «θαρρώ πως έρχονται τα αηδόνια». Γιατί μόνο αν πιστεύεις σε κάτι μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Πως αλλιώς; «Την Άνοιξη αν δεν τη βρεις τη φτιάχνεις».

Πρώτη δημοσίευση: Vip Classic Magazine (τεύχος 24)

www.pragmatikotita.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου