Βάζει σε ένα μικρό κασετόφωνο τσέπης έναν σταθμό που παίζει μελωδίες από πιάνο και στέκεται εκεί πίσω από την κουρτίνα.
Καλημερίζει πρώτα τον φούρναρη απέναντι που ξυπνάει τη γειτονιά με τις μυρωδιές από τις φρεσκοψημένες τυρόπιτες, ποτέ δεν έφαγε μια κι ας τις λαχταράει κάθε πρωί!
Μετά λίγο πιο κάτω στη γωνία του δρόμου ο κυρ Μιχάλης με το περίπτερο. Κρεμάει ακόμα εφημερίδες λες και είμαστε στην Αθήνα του '50 και πίνει τον καφέ του πάντα κάτω από μια μουριά που έχει φυτέψει στο πεζοδρόμιο, έτσι λέει για να του θυμίζει το χωριό του.
Πρώτα θα ανοίξει το παράθυρο της η μικρή που μένει στον 4° απέναντι ακριβώς, βγαίνει με το κοντό της σορτσάκι και ζαχαρώνει έναν οικοδόμο από το γιαπί που είναι λίγο πιο κάτω. Άντε να αρχίσουν τα σχολεία να ασχολείται με τα γράμματα γιατί μαράζωσε όλο το καλοκαίρι στο μπαλκόνι του ενός τετραγωνικού, βάζει τα καλά της και βγαίνει και κάθεται με τις ώρες... Περιμένει πώς θα της μιλήσει ο οικοδόμος, εκείνος όμως όλο στο χαρμάνι τον έχει το νου του.
Μετά οι αδερφές από τον 3° ακριβώς από κάτω θα βγουν με τις ρόμπες τους να πιουν τον καφέ τους και να φάνε τα κουλούρια τους. Ίσα που φαίνονται τα πρόσωπά τους κάπου ανάμεσα εκεί στις γλάστρες με τα λουλούδια... Τόσο σκονισμένα από τη σκόνη της Αθήνας, δεν τα λυπούνται αναρωτιέται.
Τώρα χαζεύει με τους περαστικούς στο δρόμο.
Περπατάνε πάντα τόσο βιαστικά, λες και τρέχουν να προλάβουν τη ζωή, να την αρπάξουν από τα μαλλιά και να τη δαμάσουν! Να της ζητήσουν με θράσος όσα τους χρωστάει... Κι όμως τρέχουν μόνο για να προλάβουν το μετρό λίγο πιο κάτω, μόνο για αυτό αφήνουν τον καναπέ τους!
Σκοτεινιάζει η ψυχή του και το βλέμμα για μια στιγμή, κοιτάζει το ημερολόγιο που έχει κρεμάσει στον τοίχο, σήμερα είναι η ενενηκοστή μέρα που είναι σε διαθεσιμότητα. Ενενήντα μέρες τώρα προσπαθεί να καταλάβει πώς περισσεύει από μια υπηρεσία που υπηρετεί τριάντα χρόνια... Πώς γίνεται να περισσεύει... Πώς γίνεται να μην τον χρειάζονται άλλο... Σφίγγεται ένα κουβάρι το εντός του... Κουράστηκε να προσπαθεί, να περιμένει... Κουράστηκε κάθε πρωί να στέκεται πίσω από το παράθυρο.
Έχει μετρήσει όλες τις λάμπες της γειτονιάς (95), τα σκαλιά που έχουν οι πολυκατοικίες μέχρι το πεζοδρόμιο (120 στο σύνολο), τα δέντρα στα δύο παράλληλα πεζοδρόμια μαζί με τη μουριά του κυρ Μιχάλη (15), τις γλάστρες στα μπαλκόνια (22), και τα κατοικίδια της γειτονιάς (5), κοιτάει με τις ώρες ένα μικρό κομμάτι ουρανού που φαίνεται αν τεντωθεί καλά στη δεξιά γωνία του παραθύρου του, βλέπει τα σύννεφα να παίρνουν σχήματα και όσο τα βλέπουν τόσο αυτά ταΐζουν τον φόβο του πως σε λίγες μέρες θα είναι ΑΝΕΡΓΟΣ. Μα δεν κάνει έτσι γιατί θα χάσει τα 400 ευρώ που του δίνουν τώρα, κάνει έτσι γιατί θα είναι ΑΠΡΑΓΟΣ, γιατί οι ώρες από 24 θα γίνουν 50... Δεν θα τελειώνουν κι αυτός ξανά θα μετράει τις λάμπες, τα σκαλιά, τα δέντρα, θα στέκεται εκεί πίσω από τη σκιά της κουρτίνας και θα περιμένει τους περαστικούς, θα περιμένει τα κλειστά παράθυρα να ανοίξουν και μετά να κλείσουν πάλι, θα είναι μέσα στη φυλακή που την ονομάζουν σπίτι, θα περιμένει το τίποτα και θα περνάει οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες, τα χρόνια, θα ασπρίσουν κι άλλο τα μαλλιά του μα οι εικόνες του όλες κι όλες θα είναι πίσω από ένα παράθυρο!
Μικρός πίσω από το παράθυρο να ακούει τα παιδιά που έπαιζαν γιατί εκείνος ήθελε να διαβάσει, διάβασε πήγε στο πανεπιστήμιο γιατί ήθελε να έχει μια καλή ζωή όχι μεγάλα σπίτια με κήπους και πισίνες, να αυτό εδώ το τριάρι... Έκανε και μια κόρη και την σπούδαζε μέχρι πέρυσι μα φέτος πώς της πει ότι δεν υπάρχουν χρήματα για να συνεχίσει... Πίσω από το παράθυρο με σκέψεις που τον βαραίνουν... Πίσω από το παράθυρο να κοιτάζει τη ζωή που του έκλεψαν, να μετράει τις στιγμές που του πήραν μέσα από τις παλάμες του και να γεμίζουν με δάκρυα τα μάτια του!
Αν φωνάξει με όλη του τη δύναμη θα τον ακούσει κανείς;
Θα κοιτάξει κανείς πίσω από το παράθυρο;
Νίνα Γραμματικάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου