Τίποτα λιγότερο από τα πάντα

Θυμάμαι πάντα όλοι μου λέγανε πως για να βρεις την ευτυχία πρέπει πρώτα να βρεις τον εαυτό σου, αυτό που θες από τη ζωή.

Και εγώ πάντα αναρωτιόμουν γιατί να πρέπει να ζήσω μια ζωή γυρεύοντας την ευτυχία;

Στο κάτω κάτω ποια είναι αυτή η ‘ευτυχία’ που πρέπει να την κυνηγήσω κιόλας;
Και να την βρω θα μείνει εδώ για πάντα; Μετά από λίγο θα ξεφουσκώσει σαν μπαλόνι και θα βρει κάποιον άλλον δύσμοιρο για να ταράξει την ψυχή του.

Αλλά εγώ εκεί μάχιμη, να μην το βάζω κάτω, να πρέπει να την αναζητώ παντού για να με ξεδιψάσει. Να την γυρεύω με μανία, σαν ναρκομανής που ψάχνει την δόση του, μέχρι να την νιώσω στις φλέβες μου να τρέχει αδιάκοπα καθώς με διαπερνάει.


Δεν τη θέλω την ευτυχία.
Όχι έτσι.
Εγώ από τη ζωή γυρεύω το απόλυτο, το γεμάτο.
Ένα μπαλόνι που δεν σκάει και μέσα του βρίσκονται όλα, χωρίς απουσίες.
Ένα προς ένα τα πράγματα που με γεμίζουν και ενώνουν τις γραμμές του κύκλου μου. Δεν ψάχνω για σανίδα σωτηρίας.
Δεν τη θέλω.
Προτιμώ να βουλιάξω στον βυθό, να ζήσω μέσα στο απέραντο κενό του και τη μαυρίλα του.

Κι αν με ρωτήσεις τελικά τι είναι αυτό που θέλω από τη ζωή μου δεν θα σε κουράσω με πολλά λόγια και φιλοσοφίες, μόνο δυο λέξεις θα σου πω: τα πάντα.

Αναστασία Λαντζουράκη