Παρασκευή 22 Αυγούστου 2014

Το δικό μου μπροστινό θρανίo


Το δικό μου μπροστινό θρανίo

Την βλέπεις αυτήν την ταμπέλα που λέει "Ουζερί η Νεφέλη"?
Εκεί θα τα πιούμε απόψε.
Πρόσεχε το πλατύσκαλο, είναι σπασμένο αλλά ο κυρ-Βασίλης ο ιδιοκτήτης, γέρος πια γύρω στα 70, δεν λέει να το φτιάξει.
Όπως βλέπεις παλιό μαγαζί είναι, με τραπέζια σιδερένια, καρέκλες ψάθινες μαδημένες και στην γωνία με την ποδιά ο κυρ-Βασίλης, πάντα ετοιμοπόλεμος!


"Καλώς τον συγγραφέα μου λέει, ήθελα να σου μιλήσω".
Ωραίος τύπος αλλά αν αρχίσει να μιλάει δεν σταματάει ποτέ.
"Την βλέπεις αυτήν?" μου λέει, σηκώνοντας μια παλιά φωτογραφία από το τραπέζι.
"Αυτός ο νεαρός είμαι εγώ και αυτή η κοπέλα δίπλα μου είναι η αδερφή μου.
Όχι βιολογική!
Αδερφή μιας ολόκληρης ζωής. 60 χρόνια φιλίας είναι αυτά".


"Φιλία μεταξύ ενός άντρα και μίας γυναίκας?"
Τον ρωτώ απορημένος.
"Αμέ!" Μου λέει και ξεκινάει να στρώνει τραπέζι φέρνοντας καλαματιανό ούζο.
"Παιδιά ήμασταν όταν την γνώρισα στο φροντιστήριο αγγλικών της γειτονιάς.
Μετά από τόσα χρόνια το μόνο που θυμάμαι είναι ότι, καθόταν πάντα στο μπροστινό θρανίο. Από τότε περάσαμε μαζί μια ολόκληρη ζωή".
"Μοιάζει με ιστορία αγάπης πως και δεν κατέληξε εκεί?" τον ρωτάω και αφήνει κάτω το ούζο ξαναπιάνοντας την φωτογραφία.
"Γιατί υπήρξε ειλικρίνεια.
Υπήρξε ο άνθρωπος που με βοήθησε όσο κανείς να βρίσκω τον εαυτό μου και να μην παραστρατώ.
Η Μαρία λειτουργούσε σαν ψυχοθεραπεία για εμένα. Που την σπούδαζε έτσι κι αλλιώς".

Ωραία όλα αυτά που λέει ο γέρος αλλά που θέλει να καταλήξει?
Ορίστε. Τι το 'θελα! Συγκινήθηκε.
"Δεν υπάρχει πιο σημαντικό πράγμα στην ζωή απ'το να έχεις ανθρώπους δίπλα σου, που να μπορούν να παίξουν με την ψυχολογία σου. Να χαίρονται όταν χαίρεσαι, να κλαίνε όταν κλαις αλλά και να μπορούν να τα ανακατέψουν όλα αυτά. Εκεί είναι η μαγεία. Στο ανακάτεμα!"

Φεύγοντας, όταν τον είδα να στέκεται πίσω από την τζαμαρία, έχοντας στην αγκαλιά του την μικρή του εγγονή Νεφέλη, σκέφτηκα πόσο γεμάτος από γέλιο και δάκρυ ήταν αυτός ο γέρο-πολυλογάς.
Το σπασμένο πλατύσκαλο είναι σαν την ζωή.
Μια σπάει, μια φτιάχνει, μια το αφήνεις στην μοίρα του.
Δίπλα ακριβώς τα ανθρώπινα συναισθήματα, αυτός και η φωτογραφία του, που θα είναι πάντα ακμαίοι!

Γιατί το παν τελικά, εκεί είναι. Όπως το είπε.
Στο ανακάτεμα της ζωής με το συναίσθημα.
Λίγο πριν του γυρίσω την πλάτη μου, είδα έναν νεαρό να μπαίνει μέσα τρέχοντας καταπάνω στον κυρ-Βασίλη. Ίσως να ήταν εγγονός του ίσως όχι.
Δεν μπορούσα να διακρίνω αν έκλαιγε ή αν γελούσε.

Σημασία έχει ότι το συναίσθημα θα είναι πάντα εδώ.
Σε ότι κατάσταση κι αν είναι το πλατύσκαλο.

VASILIS GEORGIOPOULOS

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου