Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

Ξύλο, χλωρίνη, σπασμένα πόδια και σιωπή

Ένα ζευγάρι ανθρώπων, δέχεται επίθεση στο Παγκράτι. Δεκαπέντε εύσωμοι με ξυρισμένο κεφάλι τους επιτίθενται επειδή δεν είναι παντρεμένοι, πρώτα φραστικά, και μετά με βία. Ο άνδρας ξυλοκοπείται και περιλούζεται με χλωρίνη, στην γυναίκα, που γρονθοκοπείται επίσης, της σπάνε αδυσώπητα το πόδι.

Όχι; Δεν είναι έτσι; Είναι λιγότερο ευχάριστο έτσι; Ίσως είναι πιο εκνευριστικό, ίσως πιο ενοχλητικό, ίσως ταυτιζόμαστε με το θύμα περισσότερο.

Μα τα στοιχεία είναι ίδια. Το ζευγάρι, είναι του ιδίου φύλου, αλλά αυτό δεν αλλάζει κάτι. Δεν μπορεί, και να θέλει, να παντρευτεί, γιατί δεν το αφήνουμε – αλλά και ούτε αυτό αλλάζει κάτι στην ιστορία μας. Η χλωρίνη και το σπασμένο πόδι είναι ίδια. Και αυτά έχουν σημασία.


Είναι προφανώς ένα ομοφοβικό χτύπημα. Μα είναι και κάτι περισσότερο από αυτό: είναι περισσότερο από μία επιβολή, είναι περισσότερο από ένα βιασμό, πρόκειται για έναν συνεχή βιασμό, μία διαρκή βία:

Θεωρώ, προσωπικά, ότι η καταδίκη ήταν υποτονική.

Ψάχνω να βρω γιατί, αλλά είμαι αφελής, γιατί το γιατί είναι σαφές:

Δεν μας νοιάζει.

Η χλωρίνη και το σπασμένο πόδι που χάρισαν σε ένα ζευγάρι δεκαπέντε σαδιστές, μία πολύ ξεκάθαρη ομάδα ανθρώπων. Κράτησε πέντε λεπτά, και αν.

Η αδιαφορία μας, όμως, κρατάει για πάντα.

Δεν επιβάλλεται η ενόχλησή μας. Πρέπει να έρχεται ως αποτέλεσμα συνειδητής σκέψης, πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι δεν αξίζουν την περιφρόνηση κανενός επειδή επέλεξαν να είναι μαζί, πρέπει να είναι ευκρινές ότι η βία που τους ασκήθηκε δεν είναι ούτε κατά διάνοια ίση, και αντίστοιχη, της όποιας διαφωνίας μπορεί να έχει ο καθένας μας για την επιλογή τους.

Αυτό το δώρο της υγιούς αντίδρασης όμως, δεν το είχαμε.

Οι ομάδες κρούσης λειτουργούν με βάση την δική μας ανοχή. Τροφοδοτούνται από την δική μας σιωπηλή αποδοχή. Καλύπτουν την δική μας ανομολόγητη σιχασιά.

Και ακόμα και αν κάνουμε τελικά μία δήλωση υποστήριξης, τυπική ή ουσιαστική, αυτή συνήθως θα είναι μισή, καθώς σπάνια θα συνοδευτεί με πίεση για λύση στα προβλήματα που η ίδια η κοινωνία μας δημιουργεί σε δύο ανθρώπους που θέλουν, απλώς, να είναι ισότιμα ερωτευμένοι όπως όλοι οι υπόλοιποι (δες πχ το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια).

Οι μαυροφόροι φαντάροι χαρίζουν πέντε λεπτά ξύλο και χλωρίνη.

Εμείς με την σιωπή μας, μια ζωή ανισότητας και αδικίας.

Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος τι από τα δύο πονάει πιο πολύ.

arkoudos

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου