Κυριακή 31 Αυγούστου 2014

Έλα να επιστρέφουν και οι τελευταίοι!


Έλα να επιστρέφουν και οι τελευταίοι!

Ο φόβος και η απαξίωση. Το νόμιμο και το ηθικό. Οι δημόσιοι υπάλληλοι. Οι ιδιωτικοί. Οι άνεργοι. Οι ανασφάλιστοι. Οι ασθενείς. Οι γιατρεμένοι και οι Γιατροί.
Η κάθε ατέρμονη μέρα. Που χίλια μύρια φέρνει. Που μοιάζει να μην φτάνω. Γιατί είμαι μόνος. Το κακό μου το φλάρο! Πότε είχα παρέα για να χω και τώρα...

Μα είμαστε πάντα μόνοι τελικά; Κανείς ποτέ δε νοιάζεται; Όλα είναι χύμα; Αμπέλι ξέφραγο; Πφ! Τι ώρα πήγε; Άντε να σχολάσω. Δεν πάει άλλο. Και τι μέρα είναι σήμερα; Φτουουου! Δεν είναι Παρασκευή! Τι να φάω; Έχω πάρει και τόσα κιλά. Από την στεναχώρια και το άγχος είναι. Όσο και να προσέχεις τελικά αν δεν είσαι σε ψυχολογία... Μα που να ηρεμήσεις εδώ μέσα... Να, έρχεται και ο προϊστάμενος. Αυτός μας έλειπε... Καλός άνθρωπος, δε λέω. Δε βαριέσαι. Μη δεν είμαστε όλοι καλοί; Τρεις καλοί. Τι να θέλει πάλι; Δε μας αφήνει και αυτός ήσυχους; Μα τι να πρωτοκάνει κι αυτός; Έχε χάρη που τώρα δε κάνω τίποτε και που είμαι καλός άνθρωπος... Τρεις καλός κι εγώ!


Πωωωωω αυτή τη υπόθεση δε λέει να κλείσει ακόμη. Πήγα ήρθα διακοπές, κανείς δεν ασχολήθηκε. Αν δεν ασχοληθώ εγώ δε πρόκειται ποτέ κανείς. Έχουν βρει το κορόιδο! Μα δε φταίνε αυτοί. Eγώ φταίω που είπαμε, είμαι καλός άνθρωπος! Λυπάμαι κι αυτόν τον έρημο που αφορά η υπόθεση. Τι φταίει κι αυτός ο ανθρωπάκος; Τα λεφτά του θέλει που τα δικαιούται. Έτσι όπως είμαστε κωλοχανείο όμως, που να βρει το δίκιο του κι αυτός! Που να τους πάρει η ευχή για συνάδελφοι, δεν σηκώνουν ποτέ το ρημάδι το τηλέφωνο. Τι στο διάολο τους έδωσε η υπηρεσία από ένα στον καθένα! Άντε να κάνω έγγραφο τώρα και μέχρι να φτάσει, να το δουν, ν' απαντήσουν... Κι άμα απαντήσουν και της προκοπής, γιατί συνήθως περισσότερο τα μπερδεύουν παρά δίνουν λύση...

Κάπως έτσι θα φτάσουμε μια μέρα στην σύνταξη. Στην ποια; ΧαΧααΧα! Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;

Καλώς επιστρέψαμε όλοι. Ελπίζω να ξεκουραστήκατε και να ξεχαστήκατε. Να ταξιδέψατε στα νησιά μας και στα χωρία μας. Εκεί που δεν φτάνει ποτέ κανένας φόβος. Παρά μόνο η ανησυχία αν θα έχει κόσμο το πανηγύρι. Και είχαν φέτος όλα τα πανηγύρια κόσμο. Και κέφι. Και χορό. Και δεν ήταν οι ντόπιοι που τα έκαναν όλα αυτά... Οι ντόπιοι είναι πολύ λίγοι. Εμείς ήμασταν!
Μακριά από τα γραφεία μας και τις τηλεοράσεις δε μας πιάνουν οι φόβοι, οι ενοχές, τα διλήμματα. Θέλουμε να περάσουμε καλά. Και ως δια μαγείας περνάμε. Είναι εύκολο τελικά. Να μην επιτρέπουμε σε τίποτε να μας χαλάσει το χαμόγελο. Είναι πιο εύκολο να δεις καθαρά τι έχει νόημα και τι αξίζει όταν κοιτάς το ηλιοβασίλεμα.

Μακάρι να είδατε πολλά ηλιοβασιλέματα...
Μακάρι όλο το χρόνο να θέλουμε να περνάμε καλά...

Κωνσταντίνα Γεωργάτου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου