Όσο απλό, πραγματικό νόημα βγάζει μια λέξη, ο ήχος μιας κουρασμένης ανάσας, το πάθος ενός "σ' αγαπώ", η λύτρωση μιας προσευχής, το κοίταγμα μιας δύσκολης στιγμής στον ήρεμο ουρανό, ο παλμός μιας αγκαλιάς, ο θόρυβος μέσα μας μιας μεγάλης θλίψης, η απλότητα της ουσίας της ζωής της ίδιας, που τρομάζουμε στα χνάρια που μας αφήνει. Τρομοκρατούμαστε, στο πέταγμα του σαστισμένου, απρόβλεπτου και αναπάντεχου χαμόγελου που μας σκάει ανύποπτα ο χρόνος.
Την ώρα που μας δίνει το δάκρυ για κάθαρση, η θλίψη, αν το σκεφτείς, είναι το πιο αυθεντικό μας συναίσθημα. Πνιγόμαστε στ' ανείπωτα και στα χιλιοειπωμένα, δίχως σεβασμό κανένα στο δώρο της στιγμής ό,τι ακόμα μπορούμε και νιώθουμε και σαν θα 'ρθει μια ανελέητη χαρά με φόβο με χλωμάδα κοιταζόμαστε στα μάτια, μολυβένια στρατιωτάκια ριγμένα στη μάχη μιας ματαιότητας, ντε και καλά δεν δικαιούμαστε χαρές, αγάπες, γέλια...
Ανατριχιάζει η ψυχή κάθε φορά που αισθάνεται και πάλλεται η καρδιά όσο ανασαίνει και είναι η πιο μεγάλη αλήθεια όλων... Η ίδια η ζωή.
συννεφιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου