Κυριακή 13 Ιουλίου 2014

Τώρα που βρήκαν τον παπά, θάβουνε αράδα

«Έλα μωρέ, ας τα ανοίξουμε άλλες δυο Κυριακές τον χρόνο τα μαγαζιά, κρίση έχουμε, να φάει λίγο ψωμάκι ο κόσμος». Οι δύο έγιναν εφτά και οι εφτά πενήντα δύο, να είναι όλες τις Κυριακές ανοιχτά τα μαγαζιά, να φάει ο κοσμάκης παντεσπάνι. Όλες τις Κυριακές, αλλά μόνο στις τουριστικές περιοχές. Και ποιες είναι οι τουριστικές περιοχές; Ο ρημάδης ο τουρίστας δεν μένει σε ένα μέρος, μετακινείται από δω κι από εκεί σαν σβούρα κι όπου στέκεται ο τουρίστας, η περιοχή γίνεται αυτομάτως τουριστική. Σε ολόκληρη την επικράτεια θα επεκταθούν οσονούπω οι πενήντα δύο Κυριακές, «γιατί να μπορεί, δηλαδή, να ψωνίζει όποτε θέλει ο Κολωνακιώτης και να μην μπορεί ο Ελευσινιώτης, κύριε Παπαδάκη μου;» θα πει ο Γιακουμάτος και το ζήτημα θα διευθετηθεί οριστικώς και φιλολαϊκώς.


Μοιάζει άρτζι μπούρτζι και λουλάς κι όμως είναι σχέδιο επεξεργασμένο. Βάζουμε από την αρχή έναν στόχο, να ανοίγουν τα καταστήματα πενήντα δύο Κυριακές παντού, και παραμένουμε προσηλωμένοι σε αυτόν μέχρι να επιτευχθεί πλήρως. Το πάμε λάου-λάου, το εφαρμόζουμε σε στάδια, κάνουμε κάποια προσχεδιασμένα μπρος-πίσω, βάζουμε και μερικούς βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να κλαψουρίσουν εν χορώ και στο τέλος καταλήγουμε εκεί ακριβώς που θέλαμε να καταλήξουμε εξαρχής. Κρίμα το κλαψούρισμα των πασόκων, δηλαδή.

Δεν είναι μόνο οι Κυριακές, είναι το ασφαλιστικό, που ξεκίνησε με μείωση της κρατικής επιδότησης στα ταμεία, για να φτάσει σιγά-σιγά στη σύνταξη των 360 ευρώ, δηλαδή στην πλήρη απαγκίστρωση από τη δημόσια έγνοια. Είναι και η ΔΕΗ που θα οδεύσει ταχέως προς την πλήρη ιδιωτικοποίηση, είναι και τα εργασιακά, οι απεργίες, τα νοσοκομεία, τα πανεπιστήμια, τα σχολεία, οι απολύσεις στο Δημόσιο, γενικώς θα φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι, υπό τους ήχους του πασοκικού κλαψουρίσματος.

Δεν είναι καινούργια πράγματα αυτά, δεν είναι γεννήματα των Μνημονίων ούτε αναπόφευκτες συνέπειες της χρεοκοπίας. Χρόνια και χρόνια προσπαθούσε το σύστημα να περάσει αυτές τις αλλαγές, χρόνια και χρόνια μάχονταν για το ασφαλιστικό της ελάχιστης σύνταξης και των ιδιωτικών εταιρειών, χρόνια και χρόνια ήθελαν να διαλύσουν τις συλλογικές συμβάσεις και να περιορίσουν το δικαίωμα στην απεργία, χρόνια και χρόνια επεδίωκαν το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές. Τώρα βρήκαν τον παπά και θάβουν καμιά δεκαριά, κλείνουν τους λογαριασμούς των προηγούμενων δεκαετιών και ανοίγουν τους λογαριασμούς των επόμενων.

Το Μνημόνιο είναι ευκαιρία διά τον τόπο, είναι ευτυχία διά τον τόπο, είχε πει προφητικά ο Θεόδωρος Πάγκαλος. Είναι ο επιταχυντής του χρόνου, εφάμιλλος σχεδόν του επιταχυντή του Σερν, μόνο που, αντί να βρεις το μποζόνιο του Χιγκς, βρίσκεις στο τέλος τις αποτρόπαιες φάτσες του Σαμαρά και του Βενιζέλου. «Πέρασαν χρόνοι πολλοί, μέσα σε λίγην ώρα», για να θυμηθούμε και τον αγαπημένο ποιητή του Αντώνη.

avgi.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου