Φύγε όσο προλαβαίνεις.
Τώρα που είναι βράδυ και δεν θα σε δει κανείς.
Εδώ πια δεν υπάρχει για σένα τίποτα.
Δεν φυτρώνει ούτε ελπίδα στις καρδιές.
Δεν κάθονται ούτε οι σταγόνες της βροχής στο χώμα.
Ούτε ανάσα δεν έχουν τα πουλιά να κελαηδήσουν.
Μα πώς μου 'ρθε τώρα αυτό;
Αφού έχουν φύγει από καιρό και τα πουλιά.
Ούτε όμορφες λέξεις δεν μας έμειναν
για να γράψουμε τα ποιήματά μας.
Μια Χιροσίμα όλος ο 21ος αιώνας.
Παντού στάχτες και ερείπια και φωτιές.
Τα πόδια μου κολλάνε στην καυτή άσφαλτο
και δεν μπορώ να κουνηθώ.
Δεν τα βλέπεις;
Το ξέρω πως δεν τα βλέπεις.
Κρύβονται καλά πίσω από πολιτισμούς
κι από πολύχρωμες γυναίκες που μετρούν ευτυχισμένες
κάθε πρωί το βάρος τους
και κάθε βράδυ τα κενά τους.
Και πίσω από άντρες κρύβονται
που την ημέρα την περνούν κάνοντας χειραψίες
και τις νύχτες πίνουν και βρίζουν τα χέρια που έσφιξαν
μιλώντας για ακριβά αμάξια και φτηνές ιδέες.
Και πίσω από άδεια λόγια κρύβονται.
Και κυρίως πίσω από μεγάλα ονόματα και μικρούς ανθρώπους
με φουσκωμένα πορτοφόλια και παραφουσκωμένα μυαλά.
Όχι, δεν υπάρχει πια τρόπος να αλλάξει.
Οι αμαρτίες των ανθρώπων είναι βαριές
και δεν υπάρχουν αρκετές ψυχές να τις πληρώσουν.
Για αυτό σου λέω, φύγε. Εγώ γιατί δεν φεύγω;
Δεν μπορώ.
Τα πόδια μου έχουν κολλήσει στην άσφαλτο.
ονειροπαγίδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου