Στο χωριό με τα ξαδέλφια να καβαλάμε τα ποδήλατα, να πειράζουμε τις γάτες το βράδυ με τα laser, να λερώνουμε τα ρούχα μας ,ν’ ανυπομονούμε για τα σοκολατένια αυγά που θα θέλαμε να καταβροχθίσουμε μονομιάς, αλλά η νηστεία δε το επιτρέπει. Και μπάλα, πολλή μπάλα, κυρίως ποδόσφαιρο. Στη τσιμεντένια αυλή έχει χυθεί πολύ αίμα. Ποδόσφαιρο με μπάλες σκισμένες, έτοιμες να ξεψυχήσουν, ή καινούργιες μπάλες που θα κατέληγαν κι αυτές κουρέλια κάποια μέρα. Να κλωτσάμε, να πέφτουμε, να γελάμε, να τσακωνόμαστε, να χάνουμε τις μπάλες στα χωράφια.
Η αλάνα ήταν ο παράδεισός μας. Δε θέλαμε τίποτα άλλο παρά λίγο ήλιο, ένα ποτήρι δροσερό νερό απ’ την πηγή του χωριού, την μπάλα και την αλάνα μας.
Το μικρό μας πρωτάθλημα ξεκινούσε κάθε Πάσχα και τελείωνε στο τέλος του καλοκαιριού. Νικητές; Ποτέ δε κρατούσαμε το μέτρημα. Και οι κανόνες; Ποιος νοιάζεται γι’ αυτούς. Καθημερινά εφευρίσκαμε έναν νέο και καταργούσαμε έναν παλιό. Επιτρέπονταν τα χέρια, τα πόδια, τα κεφάλια. Όλο το σώμα συμμετείχε. Έτσι από κορίτσι με ξανθό μαλλί και ροζ φορεματάκι με μια barbie στο χέρι κατέληξα με λερωμένα σορτσάκια και μπλούζες του Παναθηναϊκού. Ήθελα να ταιριάζω με την ομάδα, και τη δική μου και την αντίπαλη. Μα δεν υπήρχε αντίπαλη!
Φέτος το Πάσχα λέω να πάρω τη πρωτοβουλία και ν’ αρπάξω μια μπάλα. Θα θυμηθούμε τα παλιά, είμαι σίγουρη ,η παρακίνηση μας λείπει. Θα μπουν και τα μικρότερα της οικογένειας στο παιχνίδι κι έτσι η αλάνα θα ανοίξει την αγκαλιά της να υποδεχθεί νέα γέλια, νέες μελανιές στα γόνατα, νέα παιχνίδια. Στην εποχή που η αλάνα ερημώνει, που η αποξένωση κερδίζει σε κάθε γύρο αγώνων, κάπως θα βρούμε ένα παραθυράκι στο γάμα του τερματοφύλακά της και θα του ρίξουμε ένα άπιαστο γκολ. Θα γραφτεί στην ιστορία, θα δείτε!
Αndriana Bird
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου